Zoekresultaten voor:

Weltuntergangsstimmung

We blijven nog even in België. De Vlaamse act met de mooie naam Kiss The Anus Of A Black Cat is een regelmatig besproken onderwerp op mrbungle.nl. Ook de laatste plaat Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg hier een puike recensie. Achteraf moet ik bekennen dat dit album mij op een gegeven moment een beetje de keel uit begon te hangen. Teveel van dezelfde dronefolk, en bouwen op herhaling kan dan zomaar verworden tot bouwen op verveling. Dus toch. Gelukkig heeft ook Stef Irritant, de drijvende kracht achter deze band, zich eens goed achter de oren gekrabd. Op Weltuntergangsstimmung neemt hij een gewaagde stap.

Kiss The Anus Of A Black Cat was in het verleden vooral gebaseerd op traditie; een orgel en de elektrische gitaar waren wellicht de enige instrumenten die een echt authentiek folkgeluid in de weg stonden. Nu Stef de mogelijkheden van de Roland Juno 6 synthesizer (1982) heeft ontdekt, is die flirt definitief voorbij en schuurt de sound eerder tegen new wave aan. Het op de compilatie Beter Traag Dan Nooit verschenen titelnummer gaf al een subtiele hint; het volledige album bevestigt een voorliefde voor The Cure, de algehele eighties en misschien ook wel Fever Ray.

Machinale drumcomputers geven in nummers als Define Pi, The Shadows Are You en Let Things Drift een bijna-dans ritme aan, gesteund door analoge synth geluiden. Het is een verandering die ik van harte verwelkom. Toch heeft het album ook die typische vertraagde melancholie, doordrenkt met apocalyptische en religieuze thema’s, behouden. Dat komt mede door het vasthouden aan het gitaar- en stemgeluid, present op eerdere uitgaven. Meteen mijn punt van kritiek. My Word As Gospel, Ruins en Triple Fall klinken te weinig verfrissend om van een totale omslag te spreken, en hebben veel te weinig vaart om de aandacht vast te houden. Alsof Stef Irritant van de hoogste brug springt, maar wel met het meest veilige bungeekoord.

Kiss The Anus Of A Black Cat is op een punt gekomen dat ze gewoon bij StuBru wordt gedraaid. Normaal gesproken is dat een punt waarop ik afhaak, als ik dat al niet ben. Al ben ik van mening dat de “radicale” ideeën ten opzichte van het oude geluid niet ver genoeg zijn doorgevoerd, laat ik Weltuntergangsstimmung toch niet helemaal aan de beleving van de radioluisteraar over. Ik bestelde het album gewoon bij Onderstroom Records.

Jozef van Wissem & Jim Jarmusch

Jozef van Wissem (geboren te Maastricht, wonend in New York) poogt al een aantal jaren de luit te bevrijden van haar middeleeuws stramien, met een aantal prachtige en evenzo sfeervolle albums tot gevolg. Wanneer we filmmaker Jim Jarmusch naast hem op de hoes van Concerning The Entrance Into Eternity zien staan, krabben we ons even achter de oren: een vreemde combinatie. Denken en luisteren we verder, dan zien we eigenlijk twee stijlen die perfect bij elkaar passen.

Beiden delen een liefde voor muziek, experiment, en in zekere zin een drang naar onafhankelijkheid. Op alledaagsheid zal men ze in ieder geval niet betrappen. Jarmusch speelde vroeger in een aantal verschillende nowave- en punkbands en focust zich bij zijn films zeker niet alleen op beeld. Deze samenwerking kwam dan ook tot stand toen Jarmusch Van Wissem vroeg de soundtrack van een nieuwe film te verzorgen. Het project groeide echter uit tot een heus album, terwijl de bewuste film nog gemaakt moet worden.

Van Wissem bespeelt de dertiensnarige luit zoals we dat van hem gewend zijn: minimale folkcomposities, die zijn terug te voeren op de renaissance- en barokke stijlperiode, gestoeld op herhaling. Complexe palindromen (die de stukken achterstevoren hetzelfde laat klinken) en terugkerende patronen zijn kenmerken die we op al zijn albums terugvinden. Zo ook op The Joy That Never Ends uit 2011, waarop Jarmusch voor het eerst – in één nummer – zijn opwachting maakte op de elektrisch gitaar.

Met een geluid ondergedompeld in feedback creëert Jarmusch lichte drones – gitaarambient is misschien een betere benaming – die een zoemende ondergrond vormen voor Van Wissem’s spel. Soms overheerst de één, soms eist de ander de hoofdrol op. In de openingstrack Apokatastasis (Restoration) zijn de heren aardig in balans, maar in het titelnummer bijvoorbeeld wordt Jarmusch meer naar de achtergrond gedrongen. Om in The Sun of the Natural World is Pure Fire keihard terug te slaan, met een negen minuten durende woedende muur van gitaarfeedback. Overigens zonder dat de luit ondergesneeuwd raakt. In het afsluitende nummer horen we Jarmusch donkere, autoritaire stem nog een tekst oplezen op dit voor de rest instrumentale album. Het is een tekst die net als de titels afkomstig is van de Zweedse wetenschapper, filosoof en theoloog Emanuel Swedenborg. Zonder verdere herkenningspunten ademt de muziek de genialiteit en mystiek van zijn werken.

Mijn favoriete film van Jarmusch is misschien wel Coffee And Cigarettes. Een film in zwart-wit met nauwelijks een soundtrack, maar wel met een rits excentrieke muzikanten in de hoofdrol. Op Concerning The Entrance Into Eternity zijn het Van Wissem en Jarmusch die met elkaar in gesprek gaan. Niet met koffie en sigaretten, maar met een luit en gitaar. Een intrigerende dialoog tussen twee boeiende personages is het gevolg. Een ontspannen, losse conversatie, waarbij men elkaar laat uitpraten maar waar nodig is ook perfect aanvult. De slotzin kan dan ook niet anders luiden dan dat het album tot mijn favorieten van dit moment behoort.

Ilyas Ahmed – With Endless Fire

With Endless Fire is het nieuwste werk van de in Pakistan geboren, in Amerika opgegroeide Ilyas Ahmed, en zijn derde release bij Immune Recordings. Na zijn eerste cdr in 2005 heeft hij een eigen stijl weten te ontwikkelen, dat zich op een primitieve wijze uitstrekt langs folk, blues en drone.

Na het enigszins verrassend rockende en bluesy Goner album in 2009, is With Endless Fire weer een stap terug naar de weidse, hypnotiserende melodieën, waarbij de akoestische gitaar de hoofdrol krijgt toebedeeld, met als figuranten harmonium, orgel en drums. De invloed van Ahmed’s rustgevende stem op deze dromerige trip kan echter niet genegeerd worden. Vooral in kaal gestripte folknummers als Every Minute For Every Hour (For JR) en afsluiter By The Light is het effect hiervan maximaal. De prachtige balans in het geluid is opmerkelijk, aangezien With Endless Fire door Ilyas Ahmed alleen direct is opgenomen naar analoge tapes.

De melancholische stijl van dit album zal liefhebbers van Charalambides en Grouper (waarmee Ahmed onlangs nog mee samenwerkte) zeker aanspreken. With Endless Fire wordt gelimiteerd uitgebracht op vinyl en cassette; op de website van Immune Recordings is alvast Skin In Circles te beluisteren.