Tag archieven: recensie

Punk uit de Lage Landen

Ik kan niet zeggen dat punk een genre is dat vaak op mijn platenspeler ligt. Dat betekent niet dat ik er niet van kan genieten. Zeker wanneer illustere namen als Adolf Butler en Ping Pong Tactics voorbij komen en deze bands ook nog eens uit oorden blijken te komen niet ver fietsen hiervandaan, zijn mijn oren gespitst. In de maand december van vorig jaar brachten beiden hun debuutalbum uit.

Adolf Butler tast op subtiele wijze de grenzen van de goede smaak af met de vlag van Holland op de lp hoes, Zuid-Holland afgebeeld als belangrijkste rebellenprovincie van Nederland en patriottisch oranje dat regelmatig de kop op steekt. Alvast een flinke schop onder de reet, een uitstekende voorbereiding voor de twaalf tracks waarmee het album Holland mee is gevuld.

Het viertal neemt invloeden uit de punk en combineert deze met smerige doch groovende noiserock, waarbij alle clichés overboord gaan. Het geluid is heavy en meeslepend, maar er wordt vooral geprobeerd er een teringzooi van te maken. Dat lukt maar half, want de muziek van Adolf Butler klinkt gewoon vet en heerlijk compromisloos. Zelfs een belachelijke versie van Madball’s It’s My Life (ik moest het origineel er even bij zoeken) weet de irritatiegrens niet te overschrijden. Overigens komt de lp met een lyrics sheet, maar hecht daar niet teveel waarde aan. Holland wordt uitgebracht door Motorwolf Records, in een editie van driehonderd exemplaren.

De drie sympathieke heren van Ping Pong Tactics komen uit Lembeke. Het zonnige klimaat daar hebben van de gebroeders Huyghe en drummer Dries Dauwe pure melodiefreaks gemaakt, die hun kwajongensstreken echter nog niet verloren zijn. Dit is punk zoals pop hoort te klinken. Of andersom. In ieder geval staat het debuutalbum zonder titel bol van de aanstekelijke liedjes. Luister maar eens naar het magische Magic, France of de hit Pocahontas, de laatste terecht gebruikt voor een videoclip.

Het sterke punt van Ping Pong Tactics is, naast het talent lekkere deuntjes te schrijven, hun mix van stijlen. Punk, no wave, new wave, lo-fi, indie- en noiserock, en natuurlijk gewoon pop zijn met een beetje fantasie in één of meer van de acht nummers terug te horen. Gelukkig staat het kaalgeplukte, rommelige geluid een knieval naar de commercie in de weg. En anders doet de op-het-randje-van-vals liggende zang van Bert Huyghe dat wel. De hoofdmoot blijft tenslotte wel punk. De lp is te bestellen bij Smoke And Dust.

Teen Radiation

Als ik deze release in een anonieme envelop zou hebben ontvangen, zou het een lastige opgave worden te achterhalen met wie we nu van doen hebben. Het glossy boekje op A5 formaat toont slechts caleidoscopische plaatjes en voorkant noch achterkant of cd vertellen iets over deze uitgave. Het heeft wel iets mysterieus. Het vermijdt ook vooroordelen zoals “on-Hollands goed”. Want jawel, Teen Radiation is van Nederlandse bodem.

Over de omschrijving van de muziek kun je lang uitweiden. We horen borrelende elektronica en allerlei zweverige effecten, maar de hoofdmoot wordt gevormd door psychedelische stoner- en dronerock met lekker overdreven veel feedback, herinneringen ophalend aan Japanse klassiekers in het genre. Wijds mag je de zeven nummers in ruim een uur ook gerust noemen. De riffs zijn ellenlang uitgesponnen, zodat er geen enkel misverstand kan bestaan over de dromerige en bedwelmende werking van het album dat blijkbaar de naam Time Keeps Making Time Keeps Making draagt.

Percussie is er sporadisch te horen, wel komt er een aantal keer pratende zang voor. Dat kan ik niet direct een toegevoegde waarde vinden; ik laat mij liever meevoeren op de hallucinerende jams van bijvoorbeeld Nobody Is Living In The Past Nobody Is Living In The Future. Toch moet ik toegeven dat een track als Surfer’s Paradise zo in de stonerrock hitparade kan.

Time Keeps Making Time Keeps Making wordt uitgebracht bij Snug Life en is onder meer verkrijgbaar via Boomkat. Ook is er een gratis bonusdisc beschikbaar, voor diegenen die graag willen voorproeven. Als onderstaande prachtige video van Spread Motion Design nog niet genoeg is.

Hieroglyphic Being & White Out

Het in Gent gevestigde label audioMER. is sinds 2008 actief op het gebied van vinyl releases, gericht op experimentele muziek met bijzonder artwork van hedendaagse visuele artiesten. Vorige maand zagen twee releases het levenslicht: Hieroglyphic Being en White Out. Dat dit nummer zeven en acht betreft in de discografie van het label, geeft aan dat het hier niet gaat om kwantiteit, maar om uitgaven die de luisteraar voor langere tijd blijven boeien. Ik neem graag de proef op de som.

Hieroglyphic Being is Jamal R. Moss, een dj en producer afkomstig uit de elektronica en house scene van Chicago. De laatste paar jaar heeft hij een enorme discografie opgebouwd van veelal kleine releases, iets wat niet vreemd is in de genres waarin hij opereert. Toch mag je Jamal R. Moss gerust een buitenbeentje noemen. Als Sun Ra liefhebber mengt hij door zijn toch al experimentele elektronische stukken invloeden uit de new age, noise, psychedelica en free jazz. De term “house” is in ieder geval ver te zoeken.

De plaat Le Jardin des Chemins Bifurquants bevat een heus concept. Als planten een religie zouden hebben, hoe zou dan hun cultus latriae er uit zien? Kleurrijk, als we het hoesontwerp van Robert Beatty (bekend van de band Hair Police) moeten geloven. Muzikaal heeft Moss zijn ideeën hierover opgedeeld in twee lange stukken die minstens zo’n bevreemdende indruk geven. De A-kant heeft een doffe laag new age synths als ondergrond, waarboven futuristische beats een gevecht aangaan. De andere kant van het vinyl is verwijst nog veel meer naar oude kraut en electro, waarbij een opdoemende gitaardrone en de bizarre ritmes Hieroglyphic Being wederom buiten een hoekje plaatsten. Verfrissend!

White Out bestaat reeds een jaar of vijftien, gevormd door Lin Culbertson en Tom Surgal. Hun creativiteit is in die jaren niet onopgemerkt gebleven, samenwerkingen met Thurston Moore, Jim O’Rourke en Carlos Giffoni onder andere, tot gevolg. Asphalt And Delay is eigenlijk het eerste album van het duo waarop ze zonder muzikanten van buiten opereren.

Asphalt And Delay is een indrukwekkend samenspel tussen de percussie van Surgal en de diverse instrumenten en effecten van Culbertson, waarbij ook wordt geschermd met de tegenstellingen tussen elektronisch en akoestisch. Incidenteel duikt het gefilterde stemgeluid van Culbertson op, doch alleen wanneer dit past in het palet van free jazz en elektro-psychedelica. De vijf composities zijn uitdagend, avontuurlijk, veelal druk, op sommige momenten rustgevend, maar nergens voorspelbaar. De samensmelting van al die elementen wordt gelukkig niet tot het uiterste gedreven, zodat dit album een prachtig gesmeed geheel genoemd mag worden. Een dikke aanrader dus voor diegenen die van geïmproviseerde elektroakoestische muziek houden.