Zoekresultaten voor:

Recept

Hoewel de meeste schrijfsels op deze blog over muziek gaan, worden de recepten voor Hongaarse goulashsoep en kabeljauw met zuurkool het best gelezen. De markt voor kookinstructies is blijkbaar groter dan die voor obscure herrie. Tijd dus voor een nieuw recept, al was het maar om de bezoekcijfers maar weer eens een beetje op te krikken. Sorry Allerhande-lezers, deze is alleen voor gevorderde koks.

Ingrediënten voor 1 persoon:
Folky gitaargetokkel, grof gesneden
Half-om-half akkoorden (half akoestisch, half elektronisch)
2 teentjes echoënde effecten, verkruimeld
3 flinke eetlepels improvisatie
Geraspte schil van de relatie tussen mens en natuur
2 eetlepels onverwachte wendingen
1 eetlepel distantie
5 theelepels Britse traditie
1 ½ bol onnavolgbare zang, in dunne plakjes
Halve pot melancholische mijmeringen (verkrijgbaar bij de plaatselijke toko)
Snufje jazz en blues

Bereidingswijze:
Prepareer de effecten, improvisatie, schil, wendingen en distantie met behulp van een vijzel en meng dit met het folky gitaargetokkel en de half-om-half akkoorden. Kneed de smurrie tot het één grote klont vormt. Gebruik een deegroller om er een ronde plak van te maken van ongeveer zes millimeter dik. Verdeel er met een zeef zorgvuldig de Britse traditie over en leg de plakjes onnavolgbare zang daarbovenop. Smeer alles dicht met de melancholische mijmeringen, waarbij geen stukje overgeslagen mag worden. Maak het af met een snufje jazz en blues “on top”. Laat het geheel ruim twintig jaar rijpen op een gematigde temperatuur. Houd het geheel vochtig door er af en toe water en wijn aan toe te voegen; het gerecht is klaar wanneer er een grove, lichtblauwe korst vormt. Snij het in zeven stukken van bij elkaar iets meer dan een half uur. Serveer op een platenspeler van goede kwaliteit, stofvrij en in een onverstoorbare omgeving.

Het recept draagt de naam Atlas Of Hearts. De reacties zijn niet te versmaden; overal likkebaardende liefhebbers. Vijf sterren! (Mede mogelijk gemaakt door Apollalaan Recordings.)

Meat!

Het nummer Meat van Autopsy is een klassieker in het death metal genre. Het album Acts Of The Unspeakable uit 1992 heeft een prachtige tekening aan de binnenkant van de hoes, waarop diverse rituelen van marteling, mutilatie, kannibalisme en andere feestjes worden getoond. Antropofagie is zo oud als de mensheid zelf en eigenlijk is het profaan kannibalisme net zo gezond / ongezond als het eten van dierenvlees. Hou het wel bij spiervlees, want aan organen kleven teveel risico’s. Wanneer je slager weer eens met vakantie is, en de supermarkt al gesloten, kun je dus best eens onderstaand recept proberen.

Benodigdheden voor 2 burgers:
– 250 gram mensengehakt
– paar plakken bacon
– 2 luxe sesambollen
– uiringen
– ijsbergsla
– tomaat
– komkommer
– augurk
– ei
– paneermeel
– zout en peper
– worchestersaus
– mayonaise
– ketchup
– mosterd
– margarine of boter

Verwarm de oven voor op 150 graden. Meng het vlees met twee theelepels worchestersaus, één ei, een beetje ketchup, zout en peper. Voeg een vleugje paneermeel toe om te voorkomen dat de burgers in de pan uiteenvallen. Draai er mooie stevige ballen van en sla deze vervolgens plat met een gelijke dikte over de gehele oppervlakte van het vlees. Schroei het vlees op hoog vuur dicht in de gesmolten margarine en laat daarna op een lager vuurtje de burgers garen totdat het bloederige er een beetje af is. De uiringen carameliseer je in dezelfde pan totdat ze glazig zijn en zoetig smaken. Bak de plakjes bacon aan het einde onder de burgers tot ze knapperig zijn. Hou de boel warm.

Ondertussen stop je de sesambollen in de oven, net lang genoeg dat ze aan de buitenkant licht krokant zijn. Snij de bollen open en smeer beiden kanten in met een dikke laag mayonaise. Leg de gecarameliseerde uien onderop en bedek met een paar blaadjes sla. Leg het mensenvlees daar weer bovenop en laat het vet de sla bedruipen. Geef het torentje wat kleur met de plakjes tomaat, komkommer en augurk. Maak af met een flinke scheut ketchup en een beetje mosterd. En hop, de calorieën zijn voor de komende week weer binnen.

Snertweer

Afgelopen weekend bekroop mij ineens een beklemmend gevoel. Zou het te maken hebben met mijn ontoereikende drankvoorraad in het geval van een nucleaire winter? Dat was inderdaad een probleem, maar niet de reden waarom ik mij niet meer vertrouwd voelde. In mijn keuken was een niet thuis te brengen geur zich aan het verspreiden. En het rook ook nog niet eens lekker. Mijn nieuwsgierigheid is altijd al moeilijk te bedwingen geweest, en ook nu konden mijn luiheid en immer aanwezige zucht naar alcohol mij er niet van weerhouden op onderzoek uit te gaan. Dit ondanks het feit dat het leek alsof het lijk van Hulk Hogan hier zachtjes lag te smeulen.

Al snel werd het mij duidelijk dat de zure, misselijkmakende lucht uit de koelkast moest komen. Ik was namelijk nog niet naar het toilet geweest. Uit het keukenkastje pakte ik gele schoonmaakhandschoenen en haalde ook mijn regencape tevoorschijn. Je weet nooit wat je aantreft; voor je het weet zit je lichaam onder de etterende bulten dus ik nam geen risico. Voorzichtig opende ik de koelkastdeur, maar deinsde direct terug. De keuken begon namelijk groen te kleuren!

Hadden buitenaardse wezens bezit genomen van mijn Zanussi? Had ik per ongeluk radioactieve melk gekocht? Zat er in de verlichting van de koelkast een kwaadaardige chip met kunstmatige intelligentie? De groene gloed deed mij direct denken aan één van Neerlands beste films, De Lift. Omdat ik net als Huub Stapel een hekel heb aan dingen die in de doofpot verdwijnen (of tussen de benen van Willeke van Ammelrooy), besloot ik met gevaar voor eigen leven een foto te nemen. Nadat ik met een bezem van een afstandje de deur van de evil koelkast had geopend, nam ik snel een kiekje van de monsterachtig kermitkleurige straling.

Op de foto is het misschien niet goed te zien, maar langzaam maar zeker kroop er een dampende smurrie uit de pan in de koelkast. Opeens moest ik denken aan een andere film uit de jaren 80, The Blob. Ik prikte er wat in met de bezem die er nog stond, in de hoop dat de vleesetende drilpudding zou schrikken en zich terug zou trekken. Ik zag al vlezige stukjes in de drab en herinnerde mij opeens weer dat de buurman daarnet lethargisch met een lege halsband over straat liep. Maar wacht, dit komt me bekend voor. Het was natuurlijk de erwtensoep die ik vier weken geleden had gemaakt!

Ingrediënten
4 liter water
500 gram (varkens)schouderkoteletten (zonder gebeente)
250 gram gerookte spekblokjes
1 kilo spliterwten
2 uien
1 grote winterpeen (of 2 kleine)
1 flinke knolselderij (met blaadjes)
2 preien
zout & peper
1 à 2 rookworsten

Bereidingswijze
Zet een pan op met het water. Snij het vlees (behalve de rookworsten) in blokjes mocht dit nog niet gebeurd zijn, en gooi het in de pan. Als het water gaat schuimen, kun je dit met een spaan verwijderen. De spliterwten moeten van te voren goed met koud water gewassen worden, daarna kunnen ze ook in de pan. Snij de rest van de groenten in stukjes, blokjes of ringen, waarbij de winterpeen en de knolselderij eerst geschild dient te worden. Bewaar de blaadjes van de knolselderij en snij deze ook fijn. De bittere stengels kunnen weg. Ondertussen blijven roeren in de pan, om de erwten lekker los te houden en natuurlijk om aanbranden te voorkomen. Laat de pan met alle groenten rustig een paar uur pruttelen en inkoken maar vergeet niet af en toe te roeren. Breng daarna op smaak en zout en peper. Het beste kun je de rookworsten (in schijfjes) pas toevoegen als de snert is afgekoeld en ingedikt (de lepel blijft rechtop staan). Nog beter is om deze een dagje in de koelkast te laten staan en deze pas weer op te warmen bij het serveren. Daar hoort natuurlijk traditioneel roggebrood met katenspek bij.

De soep is uitstekend geschikt om in te vriezen, maar laat deze niet te lang in de koelkast staan…