Tag archieven: Reines d’Angleterre

Jaarlijst 2012: #20 – #16

16. Reines d’Angleterre – Globe Et Dynastie
De Franse avant-garde vocalist accordeonist Ghédalia Tazartès wordt bij Reines d’Angleterre bijgestaan door “elektronische botanisten” Èlg en Jo Tanz. Nu was de muziek van Tazartès al niet bepaald gewoontjes, maar met twee van de meest geflipte muzikanten van Frankrijk aan zijn zijde gaat het nog een stap verder. Het spookachtige stemgeluid wordt begeleid door bizarre elektronica, noise, en ondefinieerbare effecten. Dat Globe Et Dynastie een mindfuck extraordinaire is schreef ik in september in dit tweeluik.

17. Fabulous Diamonds – Commercial Music
Commercial Music – de naam zegt het al – is misschien wel de meest commerciële release in de top 20 van mrbungle.nl. Dat wil niet zeggen dat het duo (Nisa Venerosa en Jarrod Zlatic uit Melbourne) de stijl op de voorgaande twee rake albums in de steek hebben gelaten. Hun kenmerkende pop minimalisme is misschien rijker van klank geworden, maar ook langgerekter en dromeriger. Met bijna lethargisch repeterende patronen en wegkwijnende zang lijkt de titel hier alleen maar mensen op het verkeerde been te willen zetten. Hypnotisch goed, weer.

18. Will Guthrie – Sticks, Stones & Breaking Bones
Het lijkt wel of 2012 het jaar is van de solo drummer, met fantastische albums (en optredens) van Chris Corsano, Kris Vanderstraeten en de Australische Will Guthrie. Ook laatstgenoemde bewijst dat je geen band nodig hebt om een intensief en vooral ook boeiend geluid neer te zetten. Natuurlijk, Sticks, Stones & Breaking Bones is een album waarvoor enige concentratie vereist is, wil je proeven van de sublieme techniek en gevoel voor ritme die Guthrie ons probeert over te brengen. Bij mij is dat in ieder geval gelukt, zoals al eerder te lezen was op mrbungle.nl.

19. Al Doum & The Faryds – Positive Force
Het heeft geen enkele waarde te benoemen dat de heren van Al Doum & The Faryds uit Italië komen. Op Positive Force, hun tweede album, perfectioneren ze hun internationale stijl, dat uitwaaiert over heel Europa, Afrika en Azië. En de toekan op de hoes komt dan weer alleen voor in Midden- en Zuid-Amerika. Over breed georiënteerd gesproken: denk aan psychedelica, kraut en blues in een weirde mix met freejazz en exotische klanken. Desalniettemin weten ze ook de rust en daarmee een zweverig gevoel te bewaren. Een recensie met wat meer woorden en geluiden is hier terug te lezen.

20. Ignatz – Because Time Is Too Short
Releases op cassette of op cdr worden vaak gezien als tussendoortjes, een aanloop naar een “echt” album op lp of cd. En hoewel er inderdaad nog meer in de pijplijn zit wat betreft de discografie van Ignatz, kunnen we wat de kwaliteit betreft deze tape gerust als een volwaardige uitgave zien. In ruim veertig minuten laat Bram Devens zijn karakteristieke geluid weer horen, dat ergens tussen minimalistische blues en exotische folkmuziek ligt. Nog steeds heerlijk lo-fi, aangekleed met loops van rommelige tapes en met een stemgeluid dat is vervormd tot die van een oude bluesheld in de laatste fase van z’n leven. Depressief maar enorm beklijvend laat Because Time Is Too Short wederom horen waarom Ignatz de laatste paar jaren tot mijn favoriete Vlaamse muzikanten behoort.

Reines d’Angleterre & Èlg

In de strijd om de wisselbeker voor het meest ongemakkelijke album van het jaar is er sprake van een heuse een nek-aan-nek race. De kanshebbers laten geen mogelijkheid onbenut om de luisteraar uit balans te brengen, angst aan te jagen en tot waanzin te drijven. Mrbungle analyseert met gevaar voor eigen leven de twee kandidaten. Welke plaat wordt als eerste afgezet?

Reines d’Angleterre is een bijzonder trio gevormd door de crème de la crème van de Franse avant-garde muziek. Ghédalia Tazartès moet geen onbekende meer zijn voor menig liefhebber. Hij wordt hier bijgestaan door twee “elektronische botanisten”, Èlg en Jo Tanz. Dit tweetal opereert zowel solo als ook onder de naam Opéra Mort, en Jo runt daarnaast het Tanzprocesz label. Globe Et Dynastie (op Bo’Weavil Recordings) is de eerste plaat opgenomen in een studio, en de opvolger van Les Comores dat vooral live opnames bevatte.

Op Globe Et Dynastie is het Tazartès die met zijn vreemde stemverschuivingen geesten oproept. Met een ijzingwekkende voordracht, dat zonder meer bij een Middeleeuws duivelsritueel zou passen, zet hij de lijnen uit voor een asynchrone achtergrond. Als een elektronische dierentuin gaan de andere twee tekeer op synthesizers, samplers en andere instrumenten die lawaai maken. Referenties als Throbbing Gristle en Pete Swanson moeten je een idee geven: industrial noise, donkere drones en hallucinerende effecten. Tazartès’ accordeon lijkt op de laatste track ook nog even langs te komen. Globe Et Dynastie is daarmee een sterk staaltje experimentele muziek, dat bizarre vocalen  (inclusief keelzang) combineert met moderne elektronica. Een mindfuck extraordinaire.

Èlg, in het echte leven Laurent Gérard, is misschien wel de meest geflipte van bovengenoemd drietal. Hij is bij mij vooral bekend vanwege zijn Tout Ploie lp op het KRAAK label, waarop hij zijn eigen Franse chansons combineert met avant-garde songwriting. Inmiddels heeft de Parisien al een behoorlijke discografie opgebouwd met voornamelijk weirde elektronica. Wie anders dan hijzelf zou Reines d’Angleterre voorbij kunnen gaan in absurditeit?

Mil Pluton is het nieuwste wapenfeit van Èlg. Dat hij zich bedient van mysterieuze knip-en-plak elektronica, ondersteund door bonkende EBM-beats en dynamische, improviserende composities is nog wel uit te leggen. Het zijn vooral de vocalen die van Mil Pluton één van de meest vreemde platen van het jaar maken. Dit gaat de Franse taal voorbij; freaky Esperanto-gemurmel, een octaaf of wat hoger dan je als prettig zou kunnen ervaren, is een constante stoorzender, terwijl de spontaan opspringende ritmes eigenlijk al genoeg voor verwarringen zorgen. Van chansons of überhaupt iets wat op een liedje lijkt, is weinig meer terug te vinden. Toch lijkt hij tijdens Pol Culte, aan het einde van kant A, een voorliefde voor popmuziek niet te kunnen onderdrukken.

Op kant B begint Four Acts Amazon met kippenvel opwekkende ambient drones, maar even verder zijn het wederom die ongelooflijk rare stemmetjes die de aandacht opeisen. Het nummer heeft in het midden een keiharde climax, doch eindigt in een soort exotische Musique Concrète. Hij krijgt tijdens deze vier acts overigens hulp van onder andere Bill Kouligas (PAN) en Jan Anderzen (Kemialliset Ystavat & Tomutonttu). Afsluiter Addio doet net als eerdere passages denken aan Throbbing Gristle en Coil: experimentele elektronische muziek zonder enig kader, met op de voorgrond oncomfortabele zang. Een half uurtje Mil Pluton en je ontwaakt alsof je een paar weken in een isoleercel hebt gezeten. De overigens prachtig verpakte plaat verschijnt in een oplage van driehonderd stuks gezamenlijk bij Alter en Hundebiss Records.