Zoekresultaten voor:

Satanic Rockers – Fu Kung

Het schijnt dat er nog steeds gediscussieerd wordt over het feit of Oceanië wel of niet een continent is. Wat betreft een potje Risk of muziek kunnen we daar kort over zijn. Australië en Nieuw-Zeeland heeft ons dit jaar al heel veel goeds gebracht en dat het klimaat er nog steeds prima is voor nieuwe bandjes bleek eerder dit jaar al uit de debuutplaat van Exhaustion (lees een kort stukje van mijn pen hier). Zonder twijfel krijgt ook de allereerste lp Fu Kung van Satanic Rockers een dikke stip mee bij het scheiden van het kaf en koren.

Satanic Rockers zijn Lynton, Josh en Dave, een drietal lapzwansen zwervend in Melbourne, eerder geëmigreerd vanuit Christchurch, in buurland Nieuw-Zeeland. Het kan niet zo zijn dat de heren vanwege de prijzen van bier en andere stimulerende middelen (of de vragen die worden gesteld bij het aanvragen van een uitkering) zijn verhuisd. Nee, de Satanic Rockers zijn hun heil waarschijnlijk in een ander land gaan zoeken, omdat in Melbourne een potentieel veel grotere groep kunnen vervelen met hun oerlelijke rock ’n roll.

De hoes – waarop een gigantische stijve lul twee wolkenkrabbers doorboort – geeft al aan dat Satanic Rockers niet voor de prijzen gaat op het gebied van verfijnde smaak. De muziek is al even provocerend: totaal onverschillig worden de instrumenten gitaar en drumstel bespeeld, waarbij geen enkele vorm van ambitie valt te bespeuren. De ritmes zijn rommelig en het eindproduct van het beroeren van de snaren beperkt zich tot eentonig gebrom, mede dankzij de opnamekwaliteit. Menig lo-fi punkbandje klinkt daarbij opeens als een gelikt studiofenomeen.

Het is allemaal nog minder subtiel en nog luier dan op de meesterlijke single Eviction, die aan Fu King vooraf ging. Een relatief uptempo nummer als Micro Manager valt dan ook meteen op, net als  de lethargisch uitgevoerde afsluiter The Legendary Pignose. Liefst negen minuten dendert dit nummer maar door, met teksten over de gelijknamige goedkope versterkers. De teksten zijn evenwel kwalitatief gezien het sterkste punt van de band, ware het niet dat ze zonder een herkenbare inspanning tussen het geluid worden gefrommeld.

Satanic Rockers strooit wel degelijk met enige blasfemische terminologie en uit de teksten blijkt nu niet bepaald een hemelse kijk op het leven, maar voor de rest is het aanbidden van The Horned One op deze plaat – net als alles eigenlijk – met een knipoog. Niettemin kan ik Fu King ook aan Beëlzebub van harte aanbevelen: de muziek is zo schaamteloos gedrochtelijk dat de band naar verluid zich tegen bezoekers van een optreden moest verdedigen door hun eigen cd’s naar het publiek te gooien. U bent gewaarschuwd!

Ixodes scapularis

Alweer een bericht over Deer Tick? Wat is dat toch voor een waardeloze band die de schrijver van deze – voor zover we van schrijven kunnen spreken – weblog in zijn ban heeft? Het is een waarheid als een koe dat er al genoeg tekst op deze site is gewijd aan het viertal rond zanger / gitarist John Joseph McCauley III. Maar ik heb een goed argument om wederom in het toetsenbord te klimmen. Voor het eerst was Deer Tick op de Nederlandse podia te vinden, en dat kon deze fanboy natuurlijk niet ongemerkt laten passeren.

Het Le Guess Who? festival, van oorsprong exclusief voor hippe Canadese bandjes, laat op zijn derde editie, 2009 dus, een ander gezicht zien. Verspreid over vier dagen waren er nu ook muzikanten te bewonderen van andere nationaliteiten. Dat het festival in Utrecht plaatsvindt, is voor de gemiddelde Zeeuw een reden om extra deodorant aan te schaffen om het angstzweet te camoufleren. Immers, alles na de Sloedam is een soort reis naar het einde van de wereld. Zeker voor een stelletje notoire alcoholisten.

Op de vrijdagavond, in de Ekko. Ook in de grote stad hebben ze smoezelige zaaltjes die op de Piek lijken. Des te beter, thuisgevoelens alom. Vijf minuten voordat de band volgens programma moest gaan beginnen staat er alleen nog maar een geluidsman te gapen achter zijn tafeltje. En ik, te gapen achter een glas bier. Even later loopt de zaal dan toch redelijk vol. Er komt een clown op het podium, met schilderingen op zijn gezicht. Het blijkt John McCauley III te zijn. Geen optreden van Deer Tick vandaag, maar “een circus”, aldus het persoon in de schijnwerpers. De band begint met haar uptempo nummers van het laatste album. Het geluid is zo erbarmelijk slecht dat het klinkt alsof Merzbow staat te freaken terwijl er zestien kussens in je oren zijn gepropt. Alleen door de ruwe zang zijn de moderne country klassiekers nog enigszins van elkaar te onderscheiden.

McCauley is werkelijk straalbezopen. Het grootste gedeelte van het publiek ziet er de humor niet van in, maar ik lach me rot. De flauwe grapjes tussen de nummers door hebben inderdaad het niveau van na twee uur ’s nachts, maar zo laat wordt het bij mij nooit, dus ik geniet. Bij de ietwat rustigere tracks blijkt ook het geluid beter. De bandleden mogen dan misschien wel onder invloed zijn van allerlei genotsmiddelen, fouten maken ze niet. Gewoon lekker rommelig, net als het white-trash trailerkamp waarin je de muzikanten voorstelt te wonen.

Er is nog een tweede motief voor een verhaaltje over Deer Tick: de Kerstmis EP More Fuel For The Fire. Nou ja, niet echt speciaal voor Kerstmis, maar wel een reden om deze maand thuis te blijven en de drankvoorraad te plunderen, ook al duurt de EP maar elf minuten. Voor zo’n old skool country ’n roll band als Deer Tick is het natuurlijk enorm vooruitstrevend om een EP exclusief op iTunes uit te brengen. Zo zie je maar dat geweldige bands vanzelf met hun tijd meegaan.

De vier nummers op More Fuel For The Fire zijn opnieuw een stap naar het Midwesten. Steeds meer maakt de singer-songwriter plaats voor line dance country gemixt met pure rock ’n roll. Dat klinkt soms wat clownesk, ja. Bij het downloaden van het eerste nummer La La La zette ik zelf ook al enige vraagtekens. Het hoge swing gehalte maakt evenwel veel goed. Het vierde en laatste nummer is een liveregistratie van Straight Into A Storm, afkomstig van het laatste volledige album. Ik ben geen liefhebber van live nummers, en dit verandert niets. Het geluid is net zo dof als in de Ekko. Toch, Deer Tick is een band die bij deze zure misantroop zowaar een glimlach op het gezicht weet te toveren.

Blues Control – Local Flavor

De openingstrack “goedemorgen” noemen en er meteen inknallen met smerige rock-‘n-roll begeleid door een stoïcijns doordrammende drumcomputer en nerveus-krachtige piano aanslagen. Dat durft. De handtekeningen die hieronder worden gezet zijn die van Russ Waterhouse (gitaar, elektronica) en Lea Cho (keyboards), ook wel bekend als het duo Blues Control. De echte obscuriteit ontgroeid, hebben ze zich nu genesteld in de plaatselijke underground van Queens met hun tweede echte album Local Flavor.

Op de eerder genoemde inwijding Good Morning lijkt de blues alles behalve onder controle te zijn. Stuiterend en scheurend davert het tweetal met Queens Of The Stone Age-achtige riffs door het relatief korte openingsnummer heen, conform het eigenzinnige platenlabel Siltbreeze. Dat zet de luisteraar in de eerste instantie op het verkeerde been. Halverwege het nummer voegen Jesse Trbovich en de almachtige Kurt Vile zich toe met respectievelijk een saxofoon en trompet. Als dan ook nog de piano opeens wel in harmonie met de gitaren en stompende drums begint te klinken blijkt Good Morning te smaken als een full English breakfast op een onbewoond eiland.

Good Morning is misschien leuk om bij wakker te worden, maar in de drie navolgende nummers en dertig minuten laat Blues Control pas zijn ware gezicht zien. Met Rest On Water zullen ze wel een badje van dideuteriumoxide bedoelen, want echt rustgevend is dit tweede samenspel niet. Harde, vijandige ambientklanken zijn de peiler voor een improvisatiesessie op één octaaf van de piano, met af en toe ongecontroleerde lange uithalen van de saxofoon op de achtergrond. Het klinkt lo-fi, maar is in werkelijkheid heel erg gelaagd met vele vage geluiden waar nergens iets van pop in is te herkennen. De saxofoon geeft ook nog iets van ongepaste sensualiteit mee aan dit geestverruimende tripje.

Hoogtepunt is het zich tot acht lange minuten uitstrekkende Tangier. Dat heeft vooral te maken met de terugkeer van de drumcomputer, die wederom onverstoorbaar de rode draad vormt rond allerlei a-muzikale melodieën gemaakt door vintage orgels en synthesizers, scratchende effecten, golvende frequenties en bubbelende samples. Opnieuw doet een soort piano sterk zijn intrede en maakt dit nummer zowaar herkenbaar en volgbaar. Van de stonerrock in het begin is echter alleen nog het woord “stoned” over. Dizzy maar bevredigend ontspannend, want er wordt keurig gewaakt voor een overdosis psychedelica. Kosmische haute couture.

Blues Control lijkt dan toch de controle echt kwijt te raken op het afsluitende en bijna zeventien minuten durende On Through The Night. In plaats van naar een climax toe te werken, lijkt deze avondtrip een onsamenhangende collage van ambient, orgelmelodieën, potten & pannendrums, piano’s en subtiele noise die als een aanzwellende muur van ruis dit nummer omringt. Een climax in de zin dat Waterhouse en Cho hier het mistige gevoel van hun eerdere en titelloze releases evenaren, is het weer wel. Ik zou graag een ander woord dan “psychedelisch” ervoor verzinnen, maar een treffender bijvoeglijk naamwoord is helaas niet voorhanden.

Local Flavor is een titel waar je makkelijk metaforen op los kunt laten. Het je eigen maken zal nooit helemaal lukken, maar de smaak die zo ver van huis ligt, fascineert. Het vreemde dat betovert. Het onbekende dat trekt. Alsof je voor het eerst de hallucinaties ervaart die het eten van een wortel van een bepaalde Afrikaanse boom met zich meebrengt. Dat smaakt naar meer. Zo is Local Flavor. En dat album is vooral in mijn geluidsdragers een groot plaatselijk succes.