Tag archieven: romantiek

Died in the wool

Het laatste album van David SylvianManafon – is sinds ik mijn bevindingen op deze site ventileerde alleen maar gegroeid. Een hoogtepunt in zijn al lange carrière misschien wel, dat uitblinkt in minimalisme. Antimuziek, dat desondanks overeind blijft vanwege Sylvian’s unieke voordracht en ingenieuze speldenprikken in de achtergrond. Een vervolg heeft zodoende te maken met hooggespannen verwachtingen.

Maar mag Died In The Wool wel een echte opvolger heten? Het bevat voornamelijk variaties op nummers van Manafon, plus een aantal nieuwe stukken die voortborduren op hetzelfde thema, hierbij geholpen door componist Dai Fujikura. Deze jonge musicus kwamen we al tegen op de vorig jaar uitgebrachte verzamelaar Sleepwalkers, ook al een “bijeengeraapte” serie samenwerkingen. Toegegeven, Sleepwalkers beviel uitstekend, zoals hier is te lezen. Dus wellicht is dit veredelde remixalbum ook wel goed te pruimen.

Het eerste dat opvalt – naast de prachtige verpakking – zijn uiteraard de nummers die ook al op Manafon aanwezig waren. Tegen de verwachting in zijn deze van rijke arrangementen voorzien. Op Manafon werd de aanwezigheid van de diverse muzikanten uit de improvisatiehoek nogal eens ondergesneeuwd door de hoofdrol die Sylvian’s stem opeiste, nu lijkt Fujikura zich op dezelfde lijn als Sylvian te nestelen. Zonder het kale en soms kille minimalisme is Died In The Wool een stuk beter te behappen dan zijn prequel. Natuurlijk blijft het kenmerkende aspect van Sylvian’s latere werk – geen duidelijke structuur of opbouw – wel gehandhaafd.

Hongerig als ik ben naar nieuwe muziek, zijn de andere zes – ongehoorde – nummers in de eerste instantie het meest interessant. Hier wordt Sylvian onder andere geholpen door elektronica artiesten Jan Bang, Erik Honoré (oprichter van het Punkt festival) en Christian Fennesz, allen reeds door de wol geverfd, ook in collaboraties met elkander. Vooral I Should Not Dare springt eruit, met zijn prachtig gitaareffecten en knisperende glitch, nog eens aangevuld door Ståle Storløkken (Supersilent) op keyboard. Zowaar lijkt dit voor het eerst sinds lange tijd weer eens op een echt liedje en komen de vervlogen romantische tijden in Sylvian’s loopbaan bovendrijven. Een goed teken? Ja en nee. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij minder geïnspireerd en creatief klinkt dan voorheen. Van Sylvian verwacht ik progressie, geen terugkeer. Ook de teksten baseren op gedichten van Emily Dickinson zouden kunnen worden uitgelegd als “gemakzuchtig”.

I Should Not Dare by Samadhisound

Misschien ben ik te kritisch, te begerig naar vooruitgang en verwacht ik te veel. Sylvian maakte met The Good Son vs. The Only Daughter immers ook een vervolg op Blemish en toen hoorde je mij ook niet klagen. Bovendien bevat de box van Died In The Wool ook nog eens een extra cd, met daarop de audio van de installatie When We Return You Won’t Recognise Us. Opnieuw in de beste traditie van Manafon spelen onder leiding van Fujikura muzikanten uit de hoogste laag van de improvisatiescene samen: John Butcher, Arve Henriksen, Günter Müller, Toshimaru Nakamura en Eddie Prévost. Alleen al op papier een veelbelovend sextet. Ik leg me er daarom maar bij neer dat deze uitgave zonder meer de moeite van het aanschaffen waard is.

Au Revoir Simone – Still Night, Still Light

De natuur is “helemaal in de war geraakt”, stellen natuurwaarnemers en wetenschappers vast. Bomen en struiken bloeien uitbundiger maar korter, vlinders die al jarenlang niet meer zijn gezien, duiken ineens op en in de Zeeuwse Delta is sprake van een explosie van rosse sterslakken. Op een terras in de Zeeuwse hoofdstad dacht ik zelfs al een Papio hamadryaste ontwaren. Dit allemaal komt door het heerlijk lenteachtige, bijna-zomerse nieuwe album Still Night, Still Life van Au Revoir Simone.

De muziek van Au Revoir Simone wordt gemaakt door drie hippe hippie meiden genaamd Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart. In plaats van dat de folkachtige aankleding en geluiden zijn oorsprong vindt op een desolate boerderij in Nebraska, komen de dames gewoon uit Brooklyn. Na twee albums (bekend geworden door David Lynch) en een mislukt remix album overtreffen ze met Still Night, Still Life al hun vorige werk. De vorige platen moesten het in mijn optiek vooral hebben van enkele uitschieters, maar de nieuwe nummers zijn één groot hoogtepunt.

Folk muziek zonder folkinstrumenten; veel keyboards, weinig variatie. Qua technische muzikaliteit zitten ze op hetzelfde niveau als de film waar ze hun naam aan ontlenen. De muziek is eigenlijk niet meer dan kinderlijk eenvoudige synthpop, rustig voorkabbelend à la Air, ondersteund door een ritmebox. Echter weten de dames een kil elektronisch geluid goed te verbergen en een juist organisch geluid neer te zetten, zelfs met hun orgelmelodietjes die soms uit kinderhanden lijken te komen. Dat natuurlijke, ongecompliceerde geluid is ook hun enige connectie met folk muziek, want eigenlijk is alles elektronisch, met referenties als Stereolab en Young Marble Giants.

De sterkte is vooral de melodramatische romantiek bezongen door meerdere stemmen. Daarvoor hoeven ook de teksten niet diepgaand te zijn. Op het moment dat je denkt dat de simpele synthesizer klanken je teveel worden op Knights Of Wands raakt de enige zin en tevens charmante refrein “Oh joy, I can see you. It’s all I want”, je hart. Wat lief. Blijdschap maakt meester van je. Het nummer Only You Can Make You Happy doet er overigens nog een schepje bovenop, op een ironische manier. Eenvoud is het kenmerk van het ware. Daarvoor heeft ook producer Thom Manahan (al eerder onder andere Vetiver) mede gezorgd.

Met de lente en stijging van temperaturen komen ook de insecten weer tevoorschijn. Net als je dacht dat je vorig jaar de laatste plooivleugelwesplarve (leuk galgje woord) met een ongetest chemisch goedje had bewerkt, vliegt er weer een volgroeide in je oor. Allemaal op zoek naar zoetigheid. Aangezien ik geen Fanta drink, moeten deze beesten haast wel afkomen op de mierzoete folkpop van Au Revoir Simone. Still Night, Still Life is namelijk niet weg te slaan uit de diverse mediaspelers die ik gebruik. En dat gaat nog wel even zo duren. Zelfs in het nachtelijk donker lijkt de zon te schijnen.