Zoekresultaten voor:

Incubate festival 2012

Maandag is het zover: dan gaat Incubate editie 2012 van start. Het festival dat Tilburg helemaal doet opleven is nog meer dan voorgaande jaren een allesomvattend evenement, met kunst, film, theater, debat en muziek. Je kan natuurlijk niet overal verstand van hebben, dus concentreer ik mij komende week op dat laatste. Een overzicht van de door mij uitgestippelde route, op de woensdag, zaterdag en zondag.

Op woensdag 12 september ben ik twee uur lang niet weg te slaan uit de Paradox. Daar staat als het goed is het drumstel klaar van de Australische percussionist Will Guthrie. Zijn plaat Sticks, Stones & Breaking Bones (recensie hier) uit dit voorjaar behoort nog steeds tot mijn favorieten van 2012, en ik twijfel er eigenlijk niet aan dat hij zijn improvisatiekunst en fabuleuze techniek ook live kan waarmaken. Wie live misschien nog wel beter is dan op plaat is Bill Orcutt. De voormalig gitarist van Harry Pussy is vandaag de dag in topvorm op zijn akoestische gitaar, waar dikwijls bewust een aantal snaren van ontbreken. Verwacht geen mooie melodieën, maar kapotte blues en raggende improvisatie ondersteund met vaag gemompel.

De zaterdag staat bij mij in het teken van Denemarken en noise. De platenlabels Sacred Bones en Posh Isolation zorgen dan namelijk vanaf voor een vermakelijke lineup in de Stage01, onderdeel van de 013. Om te beginnen met Vår (voormalig War), een project van Loke Rahbek en Elias Rønnenfelt. Eerstgenoemde runt het Posh Isolation label en is zanger van Sexdrome, terwijl Rønnenfelt speelt bij Iceage. De muziek van Vår is derhalve een te verwachten combinatie van house en punkmuziek. En toch denk ik dat deze band een publiek achterlaat dat zich nog eens achter de oren krabt.

Girlseeker is nog steeds de coolste band op aarde, en behoeft geen introductie meer. Zeker niet nadat de wanhopige Denen Incubate vorig jaar al liet kennis maken met hun gedementeerde pop. De zaal wordt nadien ingeruild voor de Pauluskerk, want daar spelen achtereenvolgens Twinsistermoon en Cian Nugent. De kerk is uitstekend geschikt voor akoestische optredens, en de spookfolk van Mehdi Amaziane (ook lid van Natural Snow Buildings) en het fingerpicking van Nugent past daar prima.

Terug naar de 013. Daar doet Elias Rønnenfelt nogmaals een optreden, nu als frontman van punkact Iceage. Dat optreden wordt – afgaande op eerdere – kort, rommelig maar fucking intens. ‘s Avonds staat er met Consumer Electronics en Con-Dom ongecompliceerde, keiharde noise op het programma, maar stiekem hoop ik ook nog even een stukje mee te pikken van Joe Speedboat, het nieuwe Dead Moon-achtige rammelpunk project met onder andere Edgar Wappenhalter en Wim Lecluyse (Morc Records) in de gelederen.

Overtuigd van zijn laatste plaat (recensie hier) ga ik met hoge verwachtingen naar het optreden van Diamond Terrifier kijken, de zondagmiddag. Noise, ambient en improvisatie met een saxofoon. Een half uur later komen we met Amen Dunes in wat rustiger, zij hij nog steeds behoorlijk psychedelisch, vaarwater. Het is te hopen dat ik bij het navolgende Ancient Ocean de kater van gisteren te boven ben, want dit valt in het genre “dromerige minimalistische drones”. Wakker worden doe ik beter bij The Men, heerlijk catchy noiserock met een punkrandje. Ook weer van het Sacred Bones label trouwens. In het vorige bericht op mrbungle.nl is al te lezen dat ik graag naar de drones van Expo ’70 luister, en dat zal live, aan het einde van de zondag, niet anders zijn.

Tot zover een overzicht van mijn planning komende week. Hang me er niet aan op, want er is natuurlijk nog veel meer te zien dan in deze bekrompen agenda wordt genoemd. Mis het leukste festival van Nederland niet!

Psychic Ills – Hazed Dream

Het Sacred Bones label timmert de laatste maanden behoorlijk aan de weg. Zelf vind ik de nieuwe Zola Jesus nogal tegenvallen, maar van een kleine doorbraak naar een groter publiek is hier toch wel sprake. Iets daarvoor bracht het label uit New York Through Donkey Jaw van Amen Dunes uit, een heerlijke plaat vol zweverige, folky psychedelica. In datzelfde genre kan het allemaal nog wat waziger & geestverruimend, zo bewijst Hazed Dream van Psychic Ills. Inderdaad, op Sacred Bones Records.

De titel impliceert in dit geval veel. Hazed Dream klinkt dromerig en mistig, als een langgerekte soundtrack voor Easy Rider. Zeker het element van nonchalant rockende Americana muziek roept beelden op aan stoffige en verlaten Highways. Spacy orgeltjes en droning synths zorgen voor nog meer paddo effecten. Toch is dit album een stuk minder slaperig dan het ambientale debuut Dins en opvolger Early Violence, wellicht een resultaat van de split met bandlid Jimy Sei Tang. De band, vandaag de dag bestaande uit Elizabeth Hart (bas), Brian Tamborello (drum) en Tres Warren (gitaar, zang en synthesizer), kiest duidelijk voor een songgerichte aanpak. Nummers als Mind Daze, Mexican Wedding en Ring Finger zijn dan ook catchy genoeg om niet bij in slaap te vallen.

Psychic Ills – Mind Daze by sacredbones

Het langzaam voorbij kabbelende Hazed Dream is uitstekend geschikt om algehele luiheid te beoefenen: consistent, relaxed, en zonder opsmuk live op plaat gezet. In feite hoef je de volle 41 minuten maar één keer jezelf uit de hangpositie te halen: om het vinyl om te draaien.

Zola Jesus – Stridulum

Twintig jaar is ze nog maar, de Amerikaanse Nika Roza Danilova. Naast haar studies Franse taal en filosofie aan de Universiteit van Wisconsin leeft ze ondertussen ook in een andere identiteit, waarbij ze haar jonge leeftijd onherkenbaar weet te camoufleren. Onder de naam Zola Jesus produceert zij aparte en volwassen muziek met grote personaliteit. De EP Stridulum is haar meest recente output op het Sacred Bones label, na eerder al diverse LP’s en singles te hebben uitgebracht.

Haar verleden werd gevormd door een geïsoleerd leven buiten de steden; vanaf haar tiende levensjaar werd operazang belangrijk. Ondanks haar lessen hierin zou ze het zingen op deze manier nooit helemaal onder de knie krijgen. Juist die imperfectie, in combinatie met een stevig stemgeluid, maakt van Zola Jesus een eigenzinnig artieste. Deze elementen laten zich verder muzikaal vertalen in zwaarmoedige, obscure lo-fi gothicmuziek, uiteraard met haar zang als hoofdrolspeler.

Stridulum is anders dan haar voorgaande werken. We horen nu rijkere arrangementen, een gladdere productie en minder lo-fi industrial. Zola Jesus doet duidelijk een poging om dichter bij het fenomeen popmuziek te komen. Ze strand gelukkig ergens halverwege, waardoor deze zes nummers wel boeiend en enerverend blijven. De dikke synthlagen doen spookachtig en mysterieus aan, en doet bij vlagen aan de Twin Peaks soundtrack denken. Zeker wanneer Stridulum wordt afgespeeld met een ongezond volume, missen de donkere klanken hun overweldigende uitwerking niet. I Can’t Stand is hier het beste voorbeeld van.

De computergestuurde drums, met een harde basdrum hamerend in de koptelefoon, doen ritualistisch aan. Luisterend naar de afsluiter Manifest Destiny moet ik daarom denken aan de acts op het Cold Meat Industry label uit eind jaren negentig, die industrial en gotisch nieuw-klassiek combineerden. De overeenkomsten met bijvoorbeeld Puissance en Sophia zijn dan ook navenant, met hier en daar een vleugje IDM misschien. Maar zoals eerder gezegd zijn Danilova’s stembanden hier het unieke selling-point. Zonder overdreven naar opera te klinken spuwt – zij het met een mooie boog – deze jongedame met veel theatrale kracht haar melancholische doch romantische teksten uit, waarin uiteindelijk alles goed komt.

Stridulatie is geloof ik nog niet echt aan mensen besteed; Stridulum heeft misschien daarom wel een onmenselijke hoeveelheid grandeur. Deze EP mag een grote stap vooruit genoemd worden voor Zola Jesus. Toch kan ik mij niet aan de gedachte onttrekken dat zij nog niet helemaal volgroeid is. En dat belooft wat.