Tag archieven: shoegaze

Jaarlijst 2009: #10

Leuk quizvraag voor in de kroeg: wat hebben Supersonic Fuzz Gun, Soundwave Breakdown, Total Sonic Annihilation en Interstellar Overdriver met elkaar gemeen? Het zijn allen verfijnde producten uit het winkeltje Death By Audio, gerund door Olivier Ackerman, zanger en gitarist van het New Yorkse A Place To Bury Strangers. Deze illustere benamingen dragen zijn zelfgemaakte gitaarpedalen, welke in zijn eigen project tot op de bodem worden ingetrapt. Exploding Head is het vervolg op de bandnaam dragende debuutplaat, dat vorig jaar al behoorlijk wat gehoorbeschadigingen heeft veroorzaakt.

Dit tweede album karakteriseert het volwassen worden van de band. De gehoorbeschadigingen zijn gebleven, maar hebben nu wel meer melodie en coherentie. De productie is stukken verbeterd, waardoor er nu ook geluiden als drums en zang te onderscheiden zijn. Allemaal bijzaak, want wat meteen bij de openingstrack overdondert is de meterhoge gitaarmuur die wordt opgetrokken en met een hoop distortion en effecten je gehoorschelp binnentrekt als een op hol geslagen tunnelboor. De overstuurde agressie en energie wordt maar mondjesmaat in bedwang gehouden door de depressieve wave-invloeden, die zich vooral manifesteren in de ritmes en zang.

Hoogtepunten zijn onder meer de single In Your Heart en het navolgende Lost Feeling, waarvan laatstgenoemde in een zo’n gelukzalige kakofonie eindigt dat je even vergeet dat je niet op het toilet zit. Het aanstekelijke Deadbeat is een ritmische mokerslag op je slaap; in het net zo besmettelijke Keep Slipping Away zijn de drums het beste te vergelijken met een afgezaagde shotgun die op regelmatige wijze naast je oren wordt afgevuurd. Groot, groter, grootst moet het drietal gedacht hebben toen ze de riff gebruikt in het epische Ego Death uit hun versterkers persten. U begrijpt het inmiddels wel. A Place To Bury Strangers heeft een plaat gemaakt die het doet lijken alsof Jesus And The Mary Chain, My Bloody Valentine, Joy Division en The Cure allemaal tegelijkertijd een huiskamerconcert geven. In dezelfde kamer.

Exploding Head staat niet zozeer in de top 10 van 2009 vanwege uitmuntend muzikaal talent, afwisseling of originaliteit; des te meer dankzij de brute kracht die het album tentoonspreidt en de impact van een atoombom die het achterlaat. Het is met afstand het hardste gitaaralbum van de laatste paar jaren die in mijn beleving dit gegeven kan verenigen met de term “pop”. Een knappe prestatie.

#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)