Zoekresultaten voor:

Alan & Richard Bishop anno 2014

Nadat drummer Charles Gocher in 2007 overleed, kwam er een einde aan een ruim kwart eeuw Sun City Girls. De twee overgebleven leden van de exotische band, de gebroeders Alan en Richard Bishop, zijn echter tot vandaag de dag actief gebleven in de muziekwereld. Eerstgenoemde schopte het met zijn Baroque Primitiva nog tot nummer drie in mijn jaarlijst van 2011 (waar dat wellicht nummer één had moeten zijn) en hij is medeoprichter van het Sublime Frequencies label, gespecialiseerd in esoterische wereldmuziek. Vorig jaar schreef ik nog over zijn Egyptische band, The Invisible Hands. Richard Bishop sloeg zichzelf tot ridder en treedt als artiest meer in de spotlights, met een tiental solo releases sindsdien. Ook is hij actief in de “supergroep” Rangda. Dit voorjaar is het feest voor de liefhebbers van hun muziek. Niet alleen liet Sir Richard Bishop zijn gezicht zien op podia in Europa (oude klassiekers van Sun City Girls live niet schuwend), er verscheen op Records Store Day een split release van de broers en daarnaast van beide heren solo albums.

If You Don’t Like It… DON’T is de titel van de lp met op iedere zijde een andere Bishop. Het duidt direct hun al dan niet geveinsde onverschillige houding aan, vaak ook kenmerkend voor de muziek. Zeker bij Alvarius B, het alter ego van Alan; zijn bruuske speelstijl is alles behalve mooi en zijn techniek niet bepaald verfijnd. De negen korte instrumentale uitbarstingen zijn bijna aanstotelijk ruw, woest ritmische slagen makend als een gefrustreerde bluesheld die zijn gitaar maar niet gestemd krijgt. Toch, een nummer als Dwarf Awareness is dan weer behoorlijk zachtmoedig en laat zijn talent voor mooie melodieën duidelijk horen. Kant B met Sir Richard Bishop is minder agressief, focussend op warme akkoorden en elegante toonladders, zich manoeuvrerend tussen John Fahey-achtige folkblues, Oosterse muziek en spirituele ragas. Alle tracks op deze lp zijn overigens kakelvers, opgenomen eind 2013.

Dat laatste kunnen we niet zeggen van het album What One Man Can Do with an Acoustic Guitar, Surely Another Can Do with His Hands Around the Neck of God. Met deze mond vol haalt Alvarius B. materiaal uit de periode 1990-1999 van stal, prime time voor de Sun City Girls. De zestien “songs about strangling people” laten verwrongen en ongefilterde, doch zeker niet wereldvreemde blues horen, rechtstreeks opgenomen op cassette. Voor schoonheid of subtiliteit moet je ver langs het onrustige lo-fi getokkel en gepluk heen kunnen kijken, maar zijn methode levert wel een unieke sound op. Hoewel ik zijn sarcastische gebral wel enigszins mis (alles is instrumentaal), vormt deze lp samen met Fuck You And The Horse You Rode On van vorig jaar een mooi retrospectief overzicht van de Alan Bishop in vroeger tijden. De afsluiter Nasty Plumage verscheen overigens al eens op het eerbetoon aan Jack Rose.

Het is evident dat zijn broer Richard de gitarist was van de Sun City Girls, toen al spelend met een eclectische stijl die hij solo verder heeft uitgebouwd. Hij weet in compositie en complexiteit grote klasse te tonen en Solo Acoustic Vol. 8, uit de prachtige serie van Vin Du Select Qualitite, is daarop geen uitzondering. De door allerhande exotica geïnfecteerde Amerikaanse folk krijgt een hierop wederom een Oosters tintje mee. Het in drie stukken opgedeelde Hypostasis biedt misschien weinig verrassingen, maar behoort desalniettemin tot zijn beste werken.

Sir Richard Bishop kwam rond Record Store Day ook nog met een andere release op de proppen: de 10” Road To Siam op het Duitse label Unrock. Zoals de naam al aanduidt, gaat hij op deze korte EP op reis naar Thailand langs de Mekong, de rivier waarna het eerste nummer is vernoemd. Hij neemt hierop elf minuten lang een traditioneel Thais instrument ter hand, de phin, en bespeelt deze soort banjo zonder akkoorden, resulterend in melodieus gepluk aan de snaren. De drie nummers op de andere zijde verschenen eerder vorig jaar op enkel digitaal uitgebrachte albums, en passen wellicht in eenzelfde vat: die van Aziatisch geïnspireerde virtuoze folkmuziek op de zessnarige akoestische gitaar.

Overdaad schaadt weer eens niet, en dat deed het nooit eigenlijk bij de Sun City Girls. De heren Bishop houden de erfenis meer dan ooit in leven.

September 2012

Ik typte in september meer dan drieduizend woorden op mrbungle.nl, over Mike Khoury & Ben Hall, Expo ’70, Orphan Fairytale, Majutsu No Niwa, Reines d’Angleterre & Èlg en Christine Abdelnour. Tussendoor ook nog even het Incubate festival bezocht. Dan mag je met recht zeggen dat de herfst stormachtig is begonnen op het gebied van muziek; de releases vlogen mij om de oren. Zoals gewoonlijk stip ik die, tot nu toe aan de aandacht ontsnapt, nog even kort aan.

Het album van de maand is zonder twijfel Fushitsusha’s Mabushii Itazura Na Inoro, het tweede deel van het drieluik dat Keiji Haino van plan is uit te brengen met drummer Ikuro Takahashi en bassist Mitsuru Nasuno. Deze plaat is verrassend rustig in vergelijking met de eerder dit jaar verschenen Hikari To Nazukeyo. De focus richt zich namelijk op Haino’s bijzondere zang en freejazz ritmes, waardoor de normaal gesproken volop aanwezige gitaarmuren voor nu even op de achtergrond opereren, met een fantastisch resultaat!

Ook legendarisch hard is de noiserock van Harry Pussy uit Miami. De dubbel lp One Plus One verzamelt het beste materiaal uit de beginperiode van de band, ruim twintig jaar geleden. Van twee dozijn aan nummers zijn er slechts tien eerder uitgebracht. Denk vooral aan destructieve punk uitgevoerd met de ideeën van een vrijgevochten improvisator; gitarist Bill Orcutt stelde de compilatie samen. Naast Orcutt is nog een andere voormalig gitarist van Harry Pussy op een solocarrière gedoken: Mark Feehan. Op MF maakt hij een mengelmoes van Americana en rauwe blues gestoeld op repeterende akkoorden en minimalisme, maar ook de noise wordt niet vergeten. Behoorlijk verfrissend.

In het verleden kon de muziek van Sir Richard Bishop (Sun City Girls) een behoorlijke klap in het gezicht zijn. Maar als hij geïnspireerd door Tibetaans boeddhisme met W. David Oliphant de samenwerking zoekt, komen daar voornamelijk langgerekte drones uit. Beyond All Defects is een duistere bedoeling, doch ook heerlijk meditatief. Zou het aan de leeftijd liggen? Want ook Rangda – het trio bestaande uit diezelfde Bishop, Ben Chasny (Six Organs Of Admittance) en improvisatiedrummer Chris Corsano – doet een stapje terug op het nieuwe album Formerly Extinct. De exotische improvisatiepsychedelica die de heren ten gehore brengen klinkt evenwel nog steeds geweldig.

Wat ik ook geweldig vind klinken is Globe Master, het tweede album van het “sci fi garage” viertal Leisure Birds. Met onder meer tijdreizen als concept wordt je als luisteraar meegenomen op een trip langs krautrock, prog en kosmische synthesizer muziek uit de jaren 70. De heerlijk psychedelisch jams worden bijna verdrongen door overdadige golven van druggy orgeltjes, galmende zang, wazige effecten en opdoemende beelden van old school science fiction films. Pas echt van de oude school is het Franse Archaïa. Hun lp zonder titel vol met weirde prog jams en duistere analoge synthesizers is uit 1976, werd genoemd in de befaamde Nurse With Wound-lijst en wordt nu opnieuw uitgebracht door Papaaver Records (met onder andere Bart de Paepe van Sloow Tapes in de gelederen).

Voor wie niet alles kan kopen bieden compilaties een uitkomst. New Music For Old Instruments is samengesteld door Jozef van Wissem, in een poging om twee verschillende werelden met elkaar te verenigen. De line-up is met onder andere Keiji Haino, Cameron Deas, C Spencer Yeh, Stephan Mathieu, Urpf Lanze en natuurlijk Van Wissem zelf in ieder geval om van te smullen. Met minimalistische folk, ambientgeluiden, Americana en Arabische aandoende klanken is deze verzamelaar ook nog eens veelzijdig. In oktober zullen enkele van de genoemde artiesten nog eens aan bod komen op mrbungle.nl.