Tag archieven: traditie

God Damn, I Hate The Blues

Ik weet het, 2012 is inmiddels al aan de gang, maar deze release van vorig jaar mag niet aan uw aandacht ontsnappen. Het is namelijk één van de meest verrassende en fabuleuze compilaties die in 2011 het levenslicht zag. Het mag tevens een prijs ophalen voor het artwork. Want het zijn de evenzo bizarre als prachtige collages van Line Vangrunderbeeck die als eerste de aandacht opeisen, voordat de titel van deze dubbele 7” dat doet. Coveren hier zes artiesten I Hate The Blues van Dead Moon? Of gaan we nu echt eens horen hoe belangrijk blues is in de hedendaagse experimentele muziek? Luistert u maar mee.

Op kant A van de eerste 7” vinden we Amen Dunes, zeker geen onbekende aangezien Damon McMahon onlangs het geweldige Through Donkey Jaw uitbracht. Wat hij hier laat horen is daarmee niet direct te vergelijken, mocht u al opspringen. Ethio Song is een interpretatie van een traditioneel Ethiopisch nummer, vermengd met McMahon’s kenmerkende psychedelische jams. Het is echter de emotionele, naar waanzin neigende zang die hier voor kippenvel zorgt. Meteen behorend tot het beste van Amen Dunes, en dé hit voor de aankomende “horror winter”.

Warm Climate is Seth Kasselman, die we vorig jaar mochten aanschouwen op de door het KRAAK label versierde zaterdag op het Incubate festival. Met het korte doch krachtige Tourmaline Witches wikkelt hij de luisteraar net als op de Pigeon Brides Weigh In tape in een deken van psychedelische lo-fi folkrock. Hij moet snel plaats maken voor de nieuwste tranentrekker van de held van de Belgische blues, Ignatz. She Gets All She Wants is het krakende resultaat van Bram Devens’ switch naar country muziek. Als dit de weg is die hij vanaf nu gaat bewandelen, dan reserveer ik vast wat euro’s voor toekomstige albums.

Marisa Anderson haalde met The Golden Hour keihard mijn persoonlijke top 10 van 2011. De track Heat Lap had daar gemakkelijk op gepast. Rigoureuze improv-jams die maar naar één stijl zijn terug te voeren: gore deltablues uit lang vervlogen tijden. Ook Nathan Bowles heeft traditie hoog in het vaandel staan. De banjospeler van de Black Twig Pickers soleert met Alabama Girls naar grote bluesgrasshoogten. Bridget Hayden besluit deze ode aan bluesmuziek met de lichtvoetige folksong. Dat de Britse meer kon dan venijnige drones liet ze al een klein beetje doorschemeren op haar album A Siren Blares In An Indifferent Ocean. Aye Fond Kiss, een gedicht van Robert Burns, krijgt een spaarzame uitvoering met galmende zang en begeleiding op de akoestische gitaar. Een zalvend uiteinde.

Deze dubbele 7” komt uit bij KRAAK.

Charalambides – Exile

Ze spelen inmiddels al twintig jaar samen, Christina en Tom Carter (ooit getrouwd), bekend onder de naam Charalambides. Voor het nieuwe album hebben ze ongekend lang de tijd genomen: ruim vijf jaar. Het is het wachten waard geweest, want met Exile brengen ze het beste uit het verleden samen.

De muziek van de Charalambides is diep geworteld in de traditionele Amerikaanse folk en blues, maar de minimale arrangementen en het zich traag voortslepende geluid maakt er iets bijzonders en herkenbaars van. De ruw bespeelde akoestische gitaar krijgt dikwijls gezelschap van diepe drones, reverb en de voorzichtige zang van Christina, dat ongetwijfeld liefhebbers van psychedelica zal aanspreken.

Na een wat lichte start gaat Exile pas echt van start met het kwartier durende nummer Words Inside en het prachtige (en toegankelijke) Immovable. Het album mag dan voorzien zijn van een spaarzame instrumentatie (op slechts één nummer horen we nog wat strijkers terug van Helena Espvall and Margarida Garcia), de luisterervaring is er niet minder intens door. Naar het einde toe, met de uitgestrekte hoogtepunten Into The Earth en Wanted To Talk is er geen ontkomen meer aan: Exile is een meesterwerk. Als een indrukwekkend landschap dat langzaam aan je voorbijtrekt. Helemaal bij het luisteren van het dubbele vinyl, dat nog eens twee bonustracks bevat bovenop de maximale speelduur van een cd.

Charalambides – Into the Earth

Exile is een perfect album om te onthaasten. Daarnaast verdient het een prijs dat twintig jaar na de start van de band Charalambides nog steeds een album neerzet dat er toe doet, ondanks dat er qua stijl weinig is veranderd. Charalambides zijn net als ondergetekende (als toeschouwer) op 22 oktober te zien op het Graag Traag festival in Hasselt. Daarover later meer op mrbungle.nl.