Zoekresultaten voor:

Ultra Eczema 163 – 169 – 170

Ik begin maar eens met een quote uit bericht een tijdje terug (er is immers niets mis met recyclen): Ultra Eczema is het inmiddels vijftien jaar jonge label van Dennis Tyfus, waarop zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht ziet, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam. Het eveneens door Ultra Eczema georganiseerde jaarlijkse festival Bruismelk in New York is net achter de rug, een ernstig teken dat de tentakels van Dennis Tyfus verder reiken dan alleen België. Drie recente platen van het label vonden hun weg naar huize mrbungle.nl, en daar wil ik natuurlijk wat over kwijt.

Nummer 163 op het label is Samara Lubelksi’s String Cycle. Wanneer we alle albums bij elkaar moeten gaan zoeken waarop de Amerikaanse violiste haar kunsten vertoond, zijn we nog wel even bezig (ze speelde onder andere met MV & EE en met Thurston Moore onder de naam Chelsea Light Moving). Toch is dit pas haar tweede solo plaat waarop ze exclusief haar instrument gebruikt, de eigenlijke opvolger van In The Valley uit 2005. Songstructuren van albums als haar laatste Wavelenght gaan overboord; in plaats daarvan horen we een ongrijpbaar, abstract en vooral experimenteel geluid. Met behulp van minimale effecten gaat ze onbevreesd op zoek naar nieuwe klanken die uit de viool zijn te halen. Dat klinkt ruw, soms wel eens zeurderig, maar ook tranquil en bovenal zeer avontuurlijk. Dat ik deze onvergelijkbare plaat in de armen heb gesloten, daar mag geen twijfel over bestaan.

Datzelfde heb ik met de muziek van Mia Prce, alias Miaux. De lieflijke eenvoud waarmee ze haar keyboard bespeelt, de melancholische casiomelodieën met een hang naar nostalgie, de ultieme puurheid als van een kind die nog niet bevuild is met invloeden van buitenaf; er zijn genoeg redenen om Dive boven alle andere platen dit jaar te plaatsen. Haar intuïtie leidt de luisteraar langs zweverige klanken, dermate ontspannen dat ze zo uit de losse pols lijken te komen. Opvallende nummers die mij enigszins uit de droom halen zijn het bijna orkestrale Rêverie Parallèle en het naar een sciencefiction-soundtrack neigende Neon Glow. Dive is overigens pas het debuutalbum van Miaux, nadat eerder een paar singles mij al hadden betoverd. 

Een plaat van Ignatz recenseren is een gebeurtenis die ieder jaar weer lijkt terug te komen, neem me niets kwalijk als ik daarom in herhaling val. Er is echter wel wat veranderd bij het alter ego van Bram Devens, getuige ook de toevoeging “& De Stervende Honden” aan de artiestennaam van Ultra Eczema #169. De twee trouwe huisdieren waarmee Ignatz het afgelopen jaar zijn liveshows van bandallures voorzag, zijn drummer Erik Heestermans (Sheldon Siegel) en bassist Tommy Denys (Sylvester Anfang II), en dat succes is doorgetrokken op de plaat Teenage Boys.

De gang naar elektrisch zorgt voor een duidelijkere focus op de gitaar, terwijl de drums en bas daarnaast de muziek – in vergelijking met ouder werk – meer richting een songstructuur duwen. Erg kan ik dat niet vinden; I Gotta Pee en I Need A Good Night’s Sleep zijn ijzersterk in het overbrengen van energie en speelvreugde. Gelukkig wordt het huilerige en meeslepende dat de blues zo vaak kenmerkt (en Ignatz’ eerdere werk vormt hierop geen uitzondering), niet vergeten. Het mooiste voorbeeld hiervan is Japan Is Romantic; een jankende gitaar in slow motion, een onverstaanbare klaagstem en een aangenaam lusteloze ritmesectie hullen zich bijna een kwartier lang in een ondoorzichtige wolk van subtiele echo’s, zware melancholie en improvisatie. Het beste nummer van de plaat, misschien wel van zijn carrière laat horen dat je met een andere insteek kunt verrassen doch ook je eigen typische geluid kunt behouden.

Cameron Jamie, Cary Loren & Dennis Tyfus – Cannibal

Ik maakte voor het eerst kennis met Cameron Jamie toen enkele van zijn korte films werden getoond in mijn woonplaats Middelburg, alweer meer dan tien jaar geleden. The Melvins verzorgden toen een oorverdovende soundtrack bij onder andere Kranky Klaus en BB (ik schreef hier een terugblik op die avond). Door te focussen op bepaalde sociale groepen en culturele aspecten die je als outsider zou kunnen bestempelen, kon hij rekenen op lovende kritieken uit het alternatieve circuit. Zijn latere werk lijkt zich te richten op sculptuur- en tekenkunst, waarbij zijn semi-abstracte inkttekeningen positief opvallen.

Cary Loren begon in de vroege jaren zeventig met het publiceren van zijn eigen magazines en richtte niet veel later met onder andere zangeres Niagara en Mike Kelley het ”anti-rock” collectief Destroy All Monsters op. Dat Destroy All Monsters – geïnspireerd door onder andere Sun Ra, Warhol, psychedelica, Flaming Creatures, monsterfilms en futurisme – bij het eerste optreden Black Sabbath’s Iron Man naspeelde met een stofzuiger en een koffiekan en al na tien minuten werd weggestuurd zegt eigenlijk alles over het eigenzinnige karakter van deze noiserock band. Zonder echt een album te hebben uitgebracht (Thurston Moore’s label zorgde nog wel voor een compilatie) viel de groep langzaam uit elkaar. Cary Loren woont vandaag de dag nog steeds in Detroit en heeft daar zijn eigen winkel met boeken en visuele kunst.

Dennis Tyfus is Vom Grill, een soloact waarvan regelmatig uiterst eigenaardige albums verschijnen, niet zelden keelzang, grunts en een hoop lawaai bevattend. Dennis Tyfus is ook illustrator, visueel artiest, radiomaker en concertorganisator in Antwerpen. Maar vooral is hij bekend van zijn inmiddels al vijftien jaar jonge label Ultra Eczema. Daarop ziet zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus van Ultra Eczema bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam.

Wat deze drie heren allemaal met elkaar te maken hebben? In ieder geval de lp Cannibal, dat recent verscheen bij Primary Information. Deze non-profit organisatie publiceert vooral boeken (van Genesis P-Orridge onder andere) maar baarde ook al opzien met een plaat van Rhys Chatham. Het debuut van het bovengenoemde trio lijkt ook prima tussen de kunstzinnige uitgaven van het label te passen.

Dat Cameron Jamie’s werk Tonal Collision de cover van dit album siert kan geven toeval zijn. Cannibal is een botsing van stijlen, een verwarrende dialoog tussen drie energieke artiesten die zich graag op de voorgrond laten horen. Met ruisende elektronica en noise, een harmonica, mondharp, onorthodoxe zangtechnieken, psychedelische rockpartijen, vreemde poëzie en samples die uit obscure films of van goedkope rommelmarktplaten lijken te komen ben je als luisteraar al snel de weg kwijt, om vervolgens gebiologeerd te raken van het onbekende muzikale landschap waar je doorheen reist.

Het drietal vreet elkaar echter niet op. De agressie op Cannibal bestaat in de radicale manier van het mengen van stijlen, de wil om de boel te laten exploderen, de neiging om uit te barsten in een chaos en de spanning die ontstaat wanneer de artiesten elkaar aangelijnd laten om dit slechts in beperkte mate te laten gebeuren. De vaak bizarre soundscapes op deze plaat zijn daardoor meer een avontuurlijke trip dan een onbeluisterbaar experiment en zodoende zou ik het helemaal niet erg vinden wanneer deze drie generaties kunstenaars in de toekomst weer samen komen.

Kris Vanderstraeten: Solo

Al sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw sleutelt Kris Vanderstraeten aan zijn geïmproviseerde, zelfgebouwde miniatuur drumstel, ergens in de krochten van de Belgische vrije muziek. De afgelopen tien jaar heeft hij regelmatig samengewerkt met Timo van Luijk (Af Ursin) en samen met Jean-Michel van Schouwburg en Jean Demey vormt hij ook nog het trio Sureau. Wat tot nu toe ontbrak in zijn discografie is een solo plaat. Het label Ultra Eczema stoorde zich ook aan dit gat en zorgt nu voor opvulling.

Treffende titel, is het eerste wat opvalt. Dat neemt niet weg dat Vanderstraeten’s spel op Solo soms dermate volgepropt zit met details, dat je het gevoel hebt dat er meerdere spelers hun geluk op het drumstel beproeven. Niets is minder waar, waardoor de fascinatie voor dit album groeit. Omschrijven is lastig, want alle tikjes, kraakjes, gebonk en geritsel zijn aan een constante transformatie onderhevig. Concentratie is essentieel voor enige inleving. De inleg roept dan ook “speel het luid aub!” en dat is geen overbodige kreet. Het is even schrikken bij een verdwaalde toeter of een korte uitbarsting, doch dat tovert ook weer een glimlach op het gezicht van de luisteraar.

Solo is in één klap opgenomen op een middagje in Heusden-Zolder, met uitzondering van het vijfde en laatste stuk. Deze is later nog bewerkt door de eerder genoemde Timo van Luijk, die ook de registratie verzorgde. Qua instrumentatie is hij echter helemaal alleen met de door de jaren heen gemodificeerde (mini)trommels. Hij laat zich dus niet leiden door andere klanken of externe factoren, maar improviseert puur op instinctieve ideeën die rondspoken in zijn brein. En dat zijn er heel wat.

Is dit het werk van een kinderlijke gek of luisteren we hier naar een uniek artiest in de abstracte klankkunst? De oplage van 150 exemplaren geeft wellicht aan dat het opzoeken van deze grens voor slechts weinigen is weggelegd. Toch is dat geen reden om Solo te laten liggen. Het is een boeiend document van een uitzonderlijk kunstenaar die in zijn spel niets behalve zijn eigen intuïtie vertrouwt.