Tag archieven: Up-Tight

Januari 2012

Terugkijken op de eerste maand van het jaar lijkt makkelijk: doorgaans staat januari in het teken van inhaalwerk uit het vorige jaar en uitkijken naar wat komen gaat. Inhaalwerk had ik inderdaad genoeg. Ik typte over een nieuwe cassette van Floris Vanhoof, de lp’s van Adolf Butler en Ping Pong Tactics en de mysterieuze release van Teen Radiation. Opvallend is dat al deze acts uit Nederland en België komen. Van een opleving wil ik echter nog niet spreken; België heeft daar sowieso geen last van, daar is de kwaliteit doorgaans altijd goed.

In mooi voorbeeld van dat laatste is de plaat Terrestreality van Innercity op Aguirre Records. Antwerpenaar Hans Dens gaat hier aan de slag met spacy elektronica met een donkere, maar ook speelse, psychedelische ondertoon. De lp behoort tot de betere van het einde van 2011, en die te laat ten gehore kwam om de jaarlijst te halen. Zo ook het spannende en knap gemaakte 1975 van violist C. Spencer Yeh, dat bol staat van de improvisatie elektronica. Ook van de No-Neck Blues Band zou je misschien een andere stijl verwachten dan op YTIU te horen is. De improvisatietalenten van dit ensemble zijn echter te goed om de elektronica en krautrock zomaar aan de kant te schuiven.

Tot zover de korte samenvatting over het inhaalwerk; we leven in 2012 en dus luisterde ik merendeels naar de eerder beschreven nieuwe albums van Ilyas Ahmed en The Doozer. Zoals gewoonlijk was er meer. Drie albums op favoriet Blackest Rainbow Records kwamen iets later uit dan gepland en zo mag ik Isengrind, Ben Nash en de samenwerking van Koel Holtkamp en Chris Forsyth tot de beste releases tot nu rekenen, genres als psych folk, ambient en gitaardrones verkennend.

Nog zo’n hardwerkend label is Editions Mego. Er valt iedere week wel weer wat te beleven, waarbij de laatste releases van Mark van Hoen, Daniel Menche en Tyme. met Tujiko Noriko nog de meeste indruk maakten. Het label opereert vooral in de abstracte elektronica met een vleugje pop, en deze drie albums zijn daar geen uitzondering op. Spiritual Church Movement van Perispirit komt uit bij Digitalis, maar past qua muziek misschien wel in dat rijtje. Ricardo Donoso en Luke Moldof gaan hier in gevecht met elkaar en hun eigen analoge instrumentarium, de geboorte van een melodisch, gedetailleerd maar ook noisy geluidslandschap. Nog een aanrader in de experimentele elektronica? Imbogodom met And They Turned Not When They Went, een bevreemdende samenwerking tussen Alexander Tucker en Daniel Beban.

Soms heb je behoefte aan wat meer exotica. Na de geweldige verzamelaar To What Strange Place van vorig jaar, hebben we met Don’t Trust Your Neighbors: Early Albanian Traditional Songs & Improvisations op Hinter opnieuw een compilatie in handen met muziek uit het voormalige Ottomaanse rijk, uit lang vervlogen tijden. Opgefokt en melancholisch, en zeker weer eens iets anders. Kijkend naar andere werelddelen dan Europa en Amerika dan is de heruitgave van Obi Agye Me Dofo: groovende afrofunk en –beat van het Ghanese Vis-A-Vis uit de jaren zeventig van de vorige eeuw een dikke aanrader. In Azië is ook nog genoeg te beleven, getuige de samenwerking van Japanse psychrockers Up-Tight met de Argentijnse muzikant Anla Courtis. Of de debuut plaat van Majutsu No Niwa, de band van Rinji Fukuoka (Overhang Party). Eén van de hardste bands op aarde live, wordt er gezegd. Sylvania 7027 Live is – zoals de titel doet vermoeden – een registratie van deze sonische terreur.

Genoeg te beleven dus in januari. Geen momentje rust want in februari staan weer een hoop mooie releases op stapel.

Augustus 2011

Nog zo’n maand waarin de platenlabels op vakantie lijken te zijn. Hoewel, ik heb in augustus toch aardig wat leuke releases in mijn collectie mogen verwelkomen. Ik had het al over Maria Minerva, Wooden Shjips, The War On Drugs en Ganglians. Zonder uitzondering platen die ik hoogstwaarschijnlijk volgend jaar ook nog met plezier zal opzetten. Maar er was meer.

Amen Dunes – Christopher

Halverwege augustus kwam Amen Dunes met Through Monkey Jaw op de proppen, het derde wapenfeit van dit soloproject van Damon McMahon. Voor wie van psychedelica houdt, een dikke aanrader. Folky gitaarakkoorden zijn flink aangedikt met feedback, echo en ruis, maar wie goed luistert hoort liedjes die voor popmuziek zouden kunnen doorgaan. De zeurderige en nagenoeg onverstaanbare zang van McMahon steekt evenwel een stokje voor de hitparade. En anders doet de meer dan tien minuten durende chaotische afsluiter Tomorrow Never Knows dat wel.

Nog meer psychedelica? Ja, die muzieksoort ligt bij mij goed op dit moment. De dubbel lp Ancient Romans van Sun Araw weegt als een bouwsteen van het Colosseum en ligt met zijn tachtig minuten repeterende drones en elektronica ook tamelijk zwaar op de maag. Maar om eens flink te trippen is dit groots opgezette werk van Cameron Stallones uitstekende geschikt. Mede dankzij de wisselwerking tussen gitaarjams, percussie, noise, spaarzame vocalen en spacy effecten blijft dit boeien.

Er kwamen ook nog wat releases boven drijven die ik eerder dit jaar over het hoofd heb gezien. Zo ben ik zeer te spreken over de manier waarop Jozef van Wissem de luit bespeeld in minimale composities in barokstijl, vol palindromen en complexe structuren, te horen op The Joy That Never Ends. Eveneens een solowerk, en ook met “oude” muziek als inspiratie is The Golden Hour van Marisa Anderson. Improvisaties op delta blues, Appalachian folk, country en gospel met enkel gitaar en lapsteel, in één dag live opgenomen. Authentieker kun je het niet krijgen. Ook bij Up-Tight is het menens. Dit Japanse trio maakt in de eerste instantie gewelddadige psychrock maar schroomt niet om dit te vermengen met een bizarre ballade. Zonder meer een plaat die je naar hogere sferen brengt.

En de hebbedingetjes van de maand? Wellicht de split 7” met Woods en Kurt Vile, die alleen op hun gezamenlijke tour verkrijgbaar was en exclusieve nummers bevat. Of de gelimiteerde single van Grouper, speciaal gemaakt voor het kunstencentrum Ballroom Marfa in Texas. Helemaal in de lijn van haar laatste dubbel album A|A exploreert Liz Harris hierop wederom de duistere kant van de gitaardrones en elektronica. Augustus was zo slecht nog niet.