Zoekresultaten voor:

Mijn favoriete winkel

De donderdagavond begon zoals gebruikelijk met de wekelijkse nieuwsbrief van CD & LP speciaalzaak Spin, in de paar jaar van het bestaan (sinds 2006) uitgegroeid tot mijn favoriete winkel aller tijden ooit overal. Net toen ik mijn online leven voor die dag wilde afsluiten, volgde een tweede – extra – nieuwsbrief van eigenaar Bart. Het was alsof ik de overlijdensadvertentie van een beste vriend aan het lezen was. Op zaterdag 15 mei sluit de shop zijn deuren. Voor altijd.

Dat was schrikken, daarna riep het vragen op. Is het niet meer reëel, een muziekwinkel in de Zeeuwse hoofdstad? Ligt het aan de digitale revolutie? Had Bart ook dvd’s moeten verkopen van De Kleine Zeemeermin? Het is makkelijk nu alle Middelburgers verwijtend aan te wijzen die alleen de aanbieding van Bruce Springsteen in Spin kochten, of helemaal niets. Misschien had ik nog wel ergens op kunnen bezuinigen om meer muziek te kunnen kopen. Logischer is om de realiteit onder ogen te zien. Bart deed dat alleen iets eerder dan ik. Een winkel die alleen om liefhebbers draait, levert nauwelijks een droge boterham op. Toch hoef ik niet neerbuigend mijn ongelijk toe te geven aan enkele digitale profeten, want Bart stelt zelf: “de toekomst van de platenzaak biedt te weinig carrière perspectieven. Er is dus geen sprake van een gedwongen sluiting of een faillissement.” Ik kan mij er iets bij voorstellen. Nog geen dertig jaar jong, en de komende 40 jaar loop je staande in je winkel te ploeteren om af en toe een biertje te kunnen kopen; dat vooruitzicht zou ook mij tegenstaan. Ik citeer Bart nog maar eens: “volgens mij zou ik langzaam gek worden”.

Maar waar kan ik nu mijn salaris kwijt aan muziek? Waar kan ik van die heerlijke automatenkoffie halen (Bart die voor de duizendste keer vraagt wat ik erin heb – alleen koffie)? Bij wie kan ik nu aan komen zetten met een verfrommeld papiertje waarop mijn wensenlijst staat geschreven? Waar kan ik nu ieder bezoek weer diezelfde platenbakken doorwroeten, terwijl mijn bestelling al op de balie ligt? Waar kan ik lachen om de kwaliteit van de OOR en Aardschok zonder die te hoeven kopen? Waar kan ik nu zo gezellig ouwehoeren over alles behalve muziek? Waar vind ik de persoon die zich qua katers met mij kan meten? Ik heb zo’n gevoel dat het niet stil wordt rond Bart. Hij zegt zelf ook dat hij actief zal blijven in de “culturele sector”.

Dat laatste is maar goed ook. De afgelopen twee jaar heeft Bart dikwijls bands naar Middelburg en omstreken gehaald, al dan niet voor een instore optreden, waarvan het voor onmogelijk werd gehouden dat ze überhaupt Zeeland zouden aandoen. Bowerbirds, Wendy McNeill, Tiny Vipers, She Keeps Bees, Sunset Rubdown, Elliott Brood, Sleepy Sun, om er maar eens een paar te noemen. Mede dankzij Platenzaak Spin is de muzikale cultuur in en rondom Middelburg enorm gegroeid, waar je vroeger je in allerlei bochten moest wringen om een Nirvana coverbandje te zien. Dat zal voorlopig niet verdwijnen.

Overigens besteedde ook 3voor12, ZB Digitaal en Rolf Bosboom aandacht aan de sluiting van Spin.

Eten op strand

Van de meeste strandpaviljoens moet je op culinair gebied niet al te veel verwachten. Dat geeft ook doorgaans niet. Een hamburger, een pot bier en uitzicht op zee en de ondergaande zon kunnen soms een behaaglijk genoegen geven, waarmee het gebrek aan kwaliteit en de aanwezigheid van stompzinnige toeristen en dagjesmensen wordt verbloemd. Toch kan je niet alles deguiseren. Eén bepaald strandpaviljoen, nabij Dishoek, Zeeland, doet daar ook geen enkele moeite voor en maakt het wel heel erg bont. Een verslag.

Zoekend naar een plekje op het rommelige terras stuit ik op een politielint, waarmee de helft van de beschikbare ruimte is afgezet. Heel even flitsen de beelden uit Hoek van Holland, nog maar pas geleden, door mijn hoofd. Ik bedenk me dat we hier niet ver van Vlissingen zitten en houd daarom alles voor mogelijk op het gebied van criminaliteit. De aanwezige gasten worden in elk geval gedwongen om gezellig met z’n allen op een kluitje te zitten, zodat ik drie keer over een vieze bouvier struikel alvorens bij het laatste vrije tafeltje te geraken. Maar ik zit. De frisse, zilte buitenlucht met een idyllisch panorama van zand, golven, zon en voorbijvarende schepen stemt mij tevreden.

Vlotter dan verwacht komt iemand de drankbestelling opnemen. De nauwelijks verstaanbare melkmuil krijgt daarom vooralsnog het voordeel van de twijfel. Bevallige dame nummer twee komt een stuk minder goed uit de verf. Angstvallig probeert ze met een te brede bril de aandacht af te leiden van haar puskraters, maar als ik haar met open mond aanstaar smijt ze snel de kaart op de plastic tafel. Zenuwachtig maar hard pratend komt ze even later vragen wat er gegeten gaat worden. Dat, tezamen met het feit dat ik nog niets te drinken heb na een dorstopwekkende fietstocht hier naar toe, doet een gevoel aanzwellen dat ik zo snel mogelijk weg wil van de locatie. Het besluit om de sliptongetjes te nemen ontvalt me daarom eerder dan gewenst.

Ondertussen begint mijn keel ernstige uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Met de moed der wanhoop sleep ik met mijn tong het weinige speeksel over het schuurpapier wat het begin van mijn slokdarm moet zijn. Demonstratief kijk ik af en toe achterom, afwachtend en semigeïrriteerd door het uitblijven van een vochtige versnapering. Een half uur na aankomst duikt de puistenkop wederom op met borden aan tafel. “De sliptongetjes waren voor…?”. “Nee, dat kan niet voor mij zijn, ik heb nog niet eens wat te drinken!” Haar collega hijgt plots in m’n nek, met een lucht die bij niet-tandenpoetsende pubers hoort: “u had een doodgeslagen biertje?”. Dat doodgeslagen heb ik er overigens zelf bij verzonnen; gedachten aan iemand doodslaan kwamen op dat moment sterk naar voren.

Ik wist me te beheersen. Iemand doodslaan zou mij niet helpen om mét eten deze plek snel te verlaten. Ik liet de hulpeloze bediening dus mijn biertje en een bord met vis op de plakkerige tafel zetten. Mijn tafelgenoten deelden de verbazing, en de kalmte. Het is best knap te noemen om zes magnetrons en drie frituurpannen tegelijk te laten klaarkomen.

Voor zover er nog vers vlees aan het tweetal wezens uit de zee zat, was dit volledig volgezogen met oud frituurvet. Het moment dat ik een slecht afgewassen vork in het beestje zette, spoot een roestige substantie net naast mijn oog. Er werd saus bij geserveerd dat – ja laten we eens met clichés strooien – wel van een zilvermeeuw kon zijn. De slappe frieten waren in hetzelfde vet gebakken als de vis, naar smaak te oordelen. Onderin de schaal zaten trouwens nog restjes bitterbal, die allicht beter hadden gesmaakt. Toch dacht dit etablissement nog water bij de wijn te doen om bij de gerechten een salade te serveren. Ik kan me nog goed een aflevering herinneren van League Of Gentlemen waarin een enorme puist op de rug van “dole scum” Mickey wordt uitgeknepen en als mosterd op een broodje hamburger wordt gepresenteerd. Nachtmerrie wordt werkelijkheid; de serveerster met de brede bril loopt opeens met een pleister op haar gezicht.

De uitspraak “ik heb dan in ieder geval íets gegeten”, valt in duigen als blijkt dat het verorberde je eigen darmkanaal ziet als de snelste glijbaan ter wereld. Aan de andere kant is dat ook weer een voordeel, in je achterhoofd de bedenking dat een lang verblijf in de spijsvertering ongetwijfeld rare bijverschijnselen zou gaan opleveren.

Na nog een half uur met lege borden voor onze neus waag ik een poging tot verhaal te halen aan de bar. Ik zie al snel in dat dit een nutteloze missie is. Een barmedewerker tapt het laatste restje uit een leeg vat in een lekke emmer. Schuifelende subsidie pubers drentelen door de keuken. Ergens tussen de bar en keuken ligt een enorme berg vuilniszakken te ruiken. De puist vraagt welke tafel ik heb gezeten. Zucht. Die molotovcocktail komt volgend seizoen wel. Op weg naar buiten zie ik nog een kleuter stuiterballetje spelen met scampi’s, die ik ergens eerder heb gezien.