Libanon, Balkan, Frankrijk, Mexico & thuis

De wereldreis van Zach Condon – bekend onder de naam Beirut – stopte vorig jaar nog vóór Europa. De zomertour werd volledig afgelast omdat meneer behoefte had aan bezinning. In werkelijkheid had de wonderlijk jonge muzikant (geboren 1986) gewoon zin om weer nieuwe muziek te maken in plaats van hetzelfde riedeltje te herhalen. Want zoals uit zijn vorige albums is gebleken, houdt Zach er niet van op één en dezelfde plek zijn inspiratie vandaan te halen.

Beiroet werd niet zo lang geleden door de New York Times op de eerste plek gezet wat betreft steden die je moet bezoeken in 2009. Ook werd de hoofdstad van Libanon al één van de meest levendige steden ter wereld genoemd. Datzelfde geldt voor de muziek van Beirut. Op de leeftijd van zestien vond de oprichter inspiratie in Europa, en dan met name in de Oost-Europese zigeunermuziek. Hij leerde, al dan niet met behulp van zijn vrienden van A Hawk And A Hacksaw, zelf het bespelen van accordeon, saxofoon, mandoline, ukelele en alle instrumenten die maar nodig waren voor het debuut Gulag Orchestrar. In Parijs haalde Zach inspiratie voor het succesvolle vervolg, The Flying Club Cup. Zijn combinatie van indiefolk en traditionele instrumenten, gesterkt met veel blazers, heeft hem veel erkenning gebracht. Natuurlijk liggen verwachting daarom hoog voor aankomend nieuw werk.

Halverwege februari brengt Beirut een dubbele EP uit, waarvan March Of The Zapotec écht nieuw werk bevat. Hij kreeg een aanbieding om een soundtrack te verzorgen voor een film over Mexicaanse immigranten, en bekeek ter inspiratie beelden waarop authentieke Mexicaanse smartlappen werden vertolkt. Zo snel als Zach van de ene wereldmuziek naar de andere huppelt, zo zat hij binnen de kortste keren in Mexico te oefenen met de 19-koppige Jimenez-band uit Teotitlan del Valle. De ouwe mannetjes daarin spelen hun roestige blazers op een droevige manier, zodat dit niet klinkt als een carnavalsoptocht. Dit is meer muziek die op weg naar een traditionele Zapoteekse begrafenis wordt gespeeld. Tussendoor weerklinkt de herkenbare stem van Zach, maar zeker niet overheersend. Sterker nog, ik mis juist een beetje de romantiek die de teksten voorheen zo prachtig vormgaven. Je zou zeggen dat het bestaan van de Zapoteek-indianen, waarvan de Jimenez band afstamt, meer inspiratie oplevert. De beelden van kleurrijke Mexicaanse boerendorpjes die de film in mijn hoofd zou moeten afspelen, blijven een beetje vaagjes. Het gebrek aan variatie en de bombast worden mij na zes nummers iets te veel.

Beirut wedt misschien daarom ook wel niet op één paard. Voordat Beirut bestond nam hij onder de naam Realpeople al elektronische muziek op in zijn slaapkamer. Deze opgepoetste synthpop nummers verschijnen nu voor het eerst op CD. Hoewel, niet helemaal. De Israëlisch-Amerikaans actrice Nathalie Portman stelde nog niet zo lang geleden een compilatie samen waarop My Night With The Prostitute From Marseille te horen was. Ook het dromerige, Boards of Canada-achtige Venice verscheen al eerder op een compilatie. Afgezien van het nummer The Concubine is deze muziek weinig herkenbaar als Beirut’s werk. Zeker het afsluitende No Dice, een typische jaren 90 electrostamper, doet de luisteraar vermoeden een geheel andere artiest te horen. Het is zeker niet slecht te noemen, maar het niveau van de gemiddelde slaapkamerelektronica wordt niet echt overstegen.

Meestal zijn EP’s een zoethoudertje tussen twee albums in, en hoewel ik dat standpunt normaal gesproken niet deel, kan ik mij nu niet aan die indruk onttrekken. Dan was de Lon Gisland EP toch een stuk indrukwekkender, misschien zelfs zijn beste werk. Aan de andere kant vind ik het prijzenswaardig dat Zach Condon gewoon zijn eigen inspiratie volgt en daarmee de diversiteit van de band naar een hoger plan tilt. March Of The Zapotec is een daarmee een waardige aanvulling op de discografie van Beirut. Realpeople: Holland is meer iets voor de verzamelaars en fanboys. Zoals ik.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *