Maand: juli 2011

Pure X – Pleasure

Sinds de cassette Future Nostalgia eind 2009 verscheen, wist ik het: Pure X heeft de potentie om een geweldig debuutalbum te maken, dat met gemak boven de grijze massa uitstijgt. De band (voormalig Pure Ecstasy, voortgekomen uit Silver Pines) voedde die gedachte behoedzaam met de kwaliteitssingles Easy, Voices en de split 7” met Sleep∞Over. Eerder dit jaar konden we op de 10” Chain Reflection (korte recensie hier) al horen hoe het er in de oefenruimte aan toeging, en het label Acéphale zorgde recentelijk ook nog eens voor een best-of-so-far You’re In It Now op 12” vinyl. Maar het wachten was op een full-length release die alle beloftes in één keer zou inlossen.

Welnu, de eerste creatie van dit trio uit Austin dat zich een album mag noemen draagt de naam Pleasure. Een verboden genot, afgaande op de bondage accessoires die op de hoes prijken. Voor de rest ziet de voorkant eruit alsof we op het punt staan een streekroman open te slaan, waarin romantiek en tragedie hand in hand gaan. Zo gek is die omschrijving niet voor de muziek van Pure X. De gitaarakkoorden verdrinken in een diep, donker moeras van distortion en echo’s, terwijl de plakkerig geworden bas en drums zich ternauwernood aan een rottende boomwortel kunnen vastklampen, er met de snelheid van een slak uitkruipend. Zanger en gitarist Nate Grace vindt dat het juiste moment om liefdesliedjes te gaan zingen. Ook daar klinkt overigens een hoop pijn door, getuige de in falset gezongen “oohs” en “uuhs” en de lange uitlopen aan het einde van ieder couplet.

Ondanks dat de naam noodgedwongen werd ingekort (een zanggroep uit San Francisco had al eerder de naam Pure Ecstasy uitgekozen) is de werking van de mdma er niet minder op geworden. De door Galaxie 500 geïnspireerde slowcore wordt dermate beheerst door vertragende, vaagmakende pedaaleffecten dat er onherroepelijk een trip indaalt, de tijd wordt vergeten en de gedachten afdwalen naar gelukkigere momenten op een warm en zonnig strand. Ja, ook relaxte surf- en sixtiespop zijn niet ver weg, zelfs The Jesus And Mary Chain of My Bloody Valentine niet, zonder dat die invloeden gevolgen hebben voor het kenmerkende geluid. Want veel is er niet veranderd, als we de nieuwe nummers afzetten tegen twee oudere singles (Easy en Voices) die het album hebben gehaald. Misschien is de samenhang ook wel te danken aan het feit dat alle tien de tracks live zijn opgenomen, zonder overdubs. Wie goed luistert, hoort de band af en toe een foutje maken. Authentiek en eerlijk.

Pure X – Dry Ice

Met dit debuutalbum maakt Pure X de belofte meer dan waar en ontworsteld zich ermee aan de hype, door diverse muziekblogs aangewakkerd. Ze nestelen zich comfortabel tussen andere hip gevonden psychedelische lo-fi bands die Amerika de laatste paar jaar rijk is geworden. Pleasure kwam daar begin deze maand uit op lp en cd, Europa volgt in augustus (ik kon niet wachten).

Washed Out – Within And Without

Laten we in deze recensie de woorden “chillwave” en “zomer” eens achterwege laten. Die heb ik al te vaak gebruikt om de muziek van Washed Out te beschrijven. Ze zijn bovendien nogal voor de hand liggend, en misschien zelfs oneerbiedig tegenover het eerste echte debuutalbum van Ernest Greene. Het genoemde genre is namelijk allang ondergesneeuwd door ongetalenteerde wannabees en de muziek beperkt zich heus niet alleen tot zonnige perioden, getuige het kletsnatte lagedrukgebied dat afgelopen week over Nederland trok.

Washed Out – Amor Fati

Washed Out werkt met een simpele formule: warme synthesizers en orgeltjes, vertraagde discobeats en zwoele vocalen (allen © jaren tachtig). Door die drie elementen enkele keren tijdens een nummer te laten samenkomen ontstaat er meerdere malen een euforische climax, dat als een bloementjesdeken zachtjes op je neerdaalt. Simpel, doch effectief. Within And Without gaat op dat gebied voortvarend van start met de eerder op internet verschenen nummer Eyes Be Closed en Echoes (heerlijk ritme!). Ook Amor Fati behoort diezelfde buitencategorie.

Daarna zwakt het album wat af, wordt het een beetje soft en ligt de nadruk teveel op melancholie. Die belletjes in Far Away zijn leuk, maar verliest met strijkers de sterke punten van Washed Out uit het oog. Before onthoudt zich eveneens van het gewenste moment suprême. Even denk ik dat een volledig album Ernest Greene teveel is. Had hij zich niet beter op kleinere releases kunnen focussen? En bij een kleiner label kunnen tekenen, in plaats van bij het relatief grote Sub Pop? Naarmate het aantal luisterbeurten gestaag stijgt, slik ik deze kritiek weer in. Er is namelijk geen enkele plaat die mij telkens zo ontspannen achterover doet leunen.

Gelukkig is Within And Without geen herhaaloefening geworden. De meesterlijke ep die hierin aan voorafging, Life Of Leisure, was slechts gelimiteerd verkrijgbaar (de edities die je kunt vasthouden, althans) en even bekroop mij de vervelende gedachte alleen bekenden tegen te komen. Dat is alleen het geval bij het meeslepende You And I, dat eerder in het Adult Swim Singles Program 2010 verscheen. Caroline Polachek van Chairlift zingt hier mee. Het mag zich meteen één van de grootste hits van het album noemen. Het wordt nog gevolgd door het rustige en onopvallende titelnummer, en de relatief kale afsluiter A Dedication, waarin een droevige piano de hoofdrol speelt.

Ondanks wat mindere nummers heeft Within And Without het in zich om – net als Life Of Leisure vorig jaar – de meest gedraaide plaat van het jaar te worden in huize mrbungle. Waarvoor hulde.

Over kunst en vooroordelen

Ik ben geen kunstkenner, zou mezelf zelfs geen liefhebber willen noemen. Om de soms absurdistische tekeningen van ene Gerard Herman, die regelmatig in het Ruis magazine te zien zijn, moet ik weliswaar gniffelen, maar pas wanneer er muziek bij wordt gemaakt spits ik mijn oren. Als de lp van Vlaamse oorsprong blijkt te opereren in een wirwar van antimuzikale genres en ook nog eens verschijnt op het door mij zo goed als aanbeden KRAAK platenlabel duiken er verschillende vooroordelen de kop op: Fêta Justice draagt bij voorbaat mijn goedkeuring weg. Terecht?

Eerst maar eens wat verdieping voordat er een objectieve mening – taalkundig al een gruwel – gevormd kan worden. Gerard Herman dus. Twee voornamen. Er moet haast wel iets aan de hand zijn. En jawel, volgens de biografie heeft hij de dagen zielig huilend op zijn zolderkamer doorgebracht toen niemand zijn noise cd-r wilde luisteren. Primordia cuncta pavida sunt, ook voor muzikanten. Hij vond onderdak bij de eveneens Vlaamse freejazzmaniakken van Sheldon Siegel, waar hij met zijn fietswiel, gevonden voorwerpen en krijsende saxofoon niet eens opvalt.

Op Fêta Justice doet hij het allemaal alleen. Het is immers onderdeel van zijn afstudeerproject aan de kunstacademie in Gent. Over de term “kunst” valt wederom te twisten. De twee nummers Prostitute’s Permit en Cage Fighters With Dental Insurance zijn rommelige collages van geluiden uit al dan niet zelfgemaakte instrumenten, field recordings, fragmenten uit zijn radioshow (De Vogelen Des Velds), musique concrète, poëzie en ander richtingloos knip- en plakwerk. Er is geen touw aan vast te knopen. Toch intrigeert Fêta Justice wel degelijk: als uniek individualistisch document van iemand met een hoop durf, toewijding en creativiteit, van iemand die weigert paden, laat staan gebaande, te volgen. En ik moet er ook weer om gniffelen. Nee, sterker nog, ik ga er breeduit van lachen.

Gerard Herman – Comeondear

De kunst van Ada van Hoorebeke is van een ander type, het kleurrijke en meer abstracte. Althans, die conclusie trek ik bij het aanschouwen van het artwork van Eternal Landscapes, een lp die het geluid draagt die speciaal voor twee van haar exposities is gemaakt. En wel door Lieven Martens, beter bekend als Dolphins Into The Future en tevens vriendjes met het KRAAK label. En zo is het oordeel weer reeds geveld.

Muziek maken dat bij ondefinieerbare visuele kunst past, is misschien nog wel lastiger dan andersom. Martens doet er niet moeilijk over en blijft redelijk dicht bij zijn tropische new age die we van zijn alter ego gewend zijn. Borrelende keyboardklanken, allerlei natuurgeluiden en uitheemse ritmes doen de luisteraar wegdoezelen maar nooit helemaal in slaap vallen. Alsof je naar een ongrijpbaar schilderij zit te kijken. In die zin past het perfect bij de kunst van Ada van Hoorebeke. Zij zal in september overigens ook exposeren op het Incubate festival in Tilburg, onderdeel van het programma in de NS16, dat gecureerd wordt door KRAAK. Ook Gerard Herman zal er een performance verzorgen, op zaterdag 17 september. Ondanks mijn misschien gebrekkige kunstzinnige vorming zal men daar ondergetekende zonder twijfel tegenkomen.