Roberto Cacciapaglia: Ann Steel Album

Wellicht ben ik 32 jaar te laat om The Ann Steel Album van Roberto Cacciapaglia in het zonnetje te zetten, maar ik heb een goede reden: de plaat uit 1979 is recentelijk opnieuw uitgebracht en klinkt bovendien nog net zo fris en avontuurlijk als toen. Het was in die tijd een eenmalig project van de Italiaanse elektronica componist en het Amerikaanse model Ann Steel, in een poging avant-garde muziek in een futuristisch pop album te stoppen. Dat is ze verdomd goed gelukt, want de tien nummers staan vandaag de dag nog steeds als een huis.

De openingshit My Time zet gelijk de toon voor de rest van het album. Op de ritmisch deinende elektronische klavecimbels van Cacciapaglia zingt Steel op een manier dat een voorliefde voor robotica verraad, maar tegelijkertijd de speelsheid van een wulps model laat horen. De teksten, waarvoor ene Giada Manca Di Villahermosa verantwoordelijk is, zijn niet minder dan geweldig. Met thema’s als cybernetica, wetenschap en een daaraan te danken geromantiseerd smetteloos luxeleventje (“my life runs smooth like a highway / billboards show me the way / my love stories have the flavour of a Swiss-made digital watch”) is het alsof we een historische science fiction roman lezen. Punk is iets uit de Middeleeuwen (let wel, we spreken 1979) en van vooruitgang moet vooral genoten worden. Het is echter niet alleen maar rozengeur en maneschijn; ook de angst dat het mechanische en menselijke uiteindelijk overneemt komt aan bod, al is dat op bagatelliserende wijze. Onder andere Albert Einstein krijgt een veeg uit de pan (over vooruitziende blikken gesproken), maar uiteindelijk is er dan toch diep respect voor uitvinders en de wetenschap, want The Ann Steel Album wordt in zijn geheel opgedragen aan het leven en werk van Guglielmo Marconi.

Roberto Cacciapaglia – My Time

Disco bestond in 1979 natuurlijk allang, laat Cacciapaglia in duidelijk Media horen. Dat hij verder een subtiele blauwdruk achterlaat voor de popmuziek in de jaren tachtig is misschien wel erg veel eer, maar wie goed luistert, vindt er diezelfde zoetheid en kitsch terug dat de top 40 van halverwege dat decennium kenmerkte. Laat dat het uiteindelijke oordeel niet beïnvloeden. Muziek uit die tijd wordt door menigeen verguisd, maar The Ann Steel Album staat daarboven. Het maakt op ingenieuze wijze gebruik van de bruikbare techniek, met een respectvol schuin oog (of zelfs een knipoog) naar analoge instrumenten. Caccaiapaglia weet daarnaast veel gevoel in zijn composities te leggen, wat ten goede komt aan de natuurlijkheid ervan. The Ann Steel Album is daarmee een must-have tijdsdocument van de avant-garde muzikant, op het randje staand van de goede smaak. Love it or hate it…

Oktober 2011

Het moge duidelijk zijn dat mijn favoriete releases van afgelopen maand van het Belgische KRAAK label komen. Over zowel Köhn als U.S. Girls was ik namelijk zeer te spreken, zo was al eerder te lezen. Ook luisterde ik in oktober veel naar Psychic Ills en verschillende artiesten die op het Graag Traag festival aanwezig waren, waaronder Charalambides met hun prachtige Exile dubbel lp.

Maar ik hou van afwisseling, dus zal ik hieronder nog wat tips geven wat betreft releases die in deze herfstmaand het daglicht zagen. Te beginnen met een prachtige heruitgave van het eerste album van Twinsistermoon, met Mehdi Ameziane de mannelijke helft van Natural Snow Buildings. De vinyl editie van When Stars Glide Through Solid op Blackest Rainbow Records bevat twee paarse lp’s, waarvan één kant volledig nieuwe materiaal als bonus bevat. Een must-have, zogezegd, wanneer psychedelische waaiers van folk en drones jouw ding is.

Op datzelfde label vinden we Isidore Ducasse terug, vernoemd naar de Franse surrealistische schrijver. Dit project van Jefre Cantu-Ledesma en William Trevor Montgomery zou een (titelloze) soundtrack zijn voor een nog te maken western, en qua beeldvorming zit dit album er niet eens zover naast. Met al dan niet versterkte gitaar maken ze broeierige instrumentale stukken die elementen bevatten uit de folk, drones en neo-klassieke muziek. Soms stekelig, soms verwarmend maar nooit vervelend.

Christina Vantzou – Homemade Mountains

Het gelijknamige album van The Dead Texan uit 2004 beschouw ik nog steeds als één van de mooiste albums in het ambientachtige genre. Christina Vantzou was daar mede verantwoordelijk voor; het kan dan ook niet anders of haar solowerk No.1 valt niet tegen. Prachtige luistermuziek, met een neo-klassieke en minimalistische invalshoek, met melancholie in de hoofdrol. Deze draai ik toch liever dan A Winged Victory For A Sullen (met Adam Wiltzie, de andere helft van The Dead Texan, en tevens van Stars Of The Lid). Ik lijk de violen van Christina Vantzou te prefereren boven de piano van Dustin O’Halloran.

Koud kunnen we de herfst nog niet noemen, en toch is aan mijn luistergedrag te zien dat de dagen korter en frisser worden. De behoefte om warme en donkere ambient te draaien is alom aanwezig, en Turkey Decoy van Chubby Wolf is in dit genre zeer de moeite waard. Het is misschien wel de meeste toegankelijk release van Danielle Baquet-Long tot nu toe. Of er nog meer komt valt nog te bezien; ze kwam namelijk vorig jaar om het leven op 27-jarige leeftijd. Er schijnt nog onuitgebracht materiaal op de planken te liggen, maar of dat ook de weg naar buiten vindt… Het verhaal van Ursula Bogner is weer van een heel andere orde. Achter deze Duitse huisvrouw uit 1946 zou Jan Jelinek schuilgaan. Hoe dan ook staat Sonne = Blackbox vol met wat voor archiefmateriaal uit de primitieve retro-elektronica moet doorgaan. En dat klinkt vrij bijzonder.

Van de prettig gestoorde James Ferraro weet je nooit wat je kunt verwachten. Zijn nieuwe album Far Side Ritual is dan ook het vreemdste popalbum dat je op dit moment krijgen kunt. Kamermuziek in de mix met iPod reclames en Macbook geluidseffecten, aldus de informatie voor de pers. En vooral ook jaren negentig pop ontleed en op een chaotische doch pakkende manier weer opgebouwd, met een dikke knipoog naar de Amerikaanse cultuur. Een geweldige plaat, al zal dit voor een doorbraak wellicht net iets teveel gekkigheid bevatten. Wie wel doorbrak dit jaar is Kurt Vile. In navolging op Smoke Ring For My Halo schudt hij er nog een ep uit, So Outta Reach. Een paar jaar terug zou ik dit automatisch goed hebben gevonden, maar de lol gaat er helaas steeds meer vanaf. Ook een cover van Bruce Springsteen kan deze release niet meer redden.

Op de valreep van oktober kregen we nog de ep Total Decay van The Soft Moon. Dit pikzwarte new wave / elektronica bandje heeft slechts vier nummers te bieden als vervolg op het titelloze debuutalbum, maar dat is genoeg om Joy Division naar kinderfeestjes te verwijzen. Veel beter kun je de maand oktober niet besluiten.

U.S. Girls on KRAAK

In de eeuwige zoektocht naar het perfecte popalbum dat ook aansluit bij een anticommerciële en experimentele smaak, zijn er soms van die momenten waarop het vermoeden rijst dat het ultieme doel weer een stapje dichterbij is gekomen. Die momenten zijn schaars maar intens genietbaar. Luisterend naar U.S. Girls on KRAAK lijkt het of de Amerikaanse Megan Remy is veroordeeld tot eenzelfde zoektocht.

Haar derde volledige album start met een aantal korte nummers, waarop Remy haar typische reel-to-reel tape recordings op een ruwe en agressieve manier naar buiten brengt. De lo-fi experimenten op analoge apparatuur (naar verluid heeft ze geen computer), zaaien verwarring door een noisy ondergrond te laten samensmelten met zang duidelijk geworteld in de popcultuur. Het beste voorbeeld hiervan ooit gemaakt onder de naam U.S. Girls is Island Song. Als een vrouwelijk crooner draagt Remy een snerpend en desperaat refrein voor dat zo aanstekelijk is, dat je het iedere ochtend onder de douche zou willen zingen. Island Song schreeuwt gewoon om een hitparade (en een gelikte videoclip).

Een hitparade was er al eens voor het nummer The Boy Is Mine, een duet tussen Brandy en Monica uit 1998. Het is niet zozeer dat Remy hier een gooi doet naar commercieel succes (daarvoor zijn de verwrongen beats te afstandelijk en is het geluid te rauw), maar ze speelt nu eenmaal graag met haar invloeden en de muziek waar ze mee is opgegroeid. Covers zijn haar sowieso niet vreemd, getuige eerdere bewerkingen van The Kinks en Bruce Springsteen op platen die uitkwamen bij het Siltbreeze label.

(Video van If These Walls Could Talk, afkomstig van de split met Slim Twig op Palmist Records, dat ook volgend jaar een album van U.S. Girls zal uitbrengen.)

Toch nemen de grote voorbeelden uit de popmuziek haar wil om te experimenteren niet weg. Si, I Mean Oui draagt draaiorgelmuziek met zich mee; op Iran Then, Iraqognized Her duikt ze in de ambient en de halve minuut durende Wells Dubs lijkt een oude ruisende cassetteopname met een onduidelijk zingende mannenstem. Niets is zo verassend echter als afsluiter Peotone, als Megan Remy opeens een onvervalste countrysong de revue laat passeren.

Megan Remy gaat op U.S. Girls on KRAAK onbevreesd op ontdekkingsreis, op zoek naar dat volmaakte liedje. Dat gaat met horten en stoten, en op haar eigenwijze, afstandelijke en bijzonder charmante manier. Dat wekt sympathie op. U.S. Girls on KRAAK is een inspirerend popalbum met die geniaal gekke twist die ik zoek. Nog niet perfect, maar wel weer een stapje dichterbij.