Wooden Shjips – West

De infantiele manier waarop de titel van het album op de hoes wordt uitgebeeld, zullen we dit viertal uit – goh – San Francisco maar vergeven. De heren van Wooden Shjips houden het nu eenmaal graag simpel. Op West valt dan ook slechts een stabiele, licht stijgende lijn te bespeuren ten opzichte van de twee voorgaande albums. Albums waarop een fuzzy, noisy gitaargeluid, groovende psychedelische stoner en een eentonig drammend Hammondorgel centraal staan.

Op dit derde volwaardige album heeft Wooden Shjips voor het eerst in het bestaan in een studio en met een producer gewerkt. Gelukkig is er van het smerige, krakende geluid veel overeind gebleven. Alsof de gitaren zich met veel geweld een weg moeten banen door de met Woodstockmodder verstopte luidsprekers. Wel komen door de professionele productie de invloeden beter naar voren. Denk aan Spacemen 3, misschien zelfs The Velvet Underground of The Doors (wat betreft vocalen, vooral). Inderdaad, vervlogen tijden en drugs spelen al dan niet bewust een prominente rol in de muziek van Wooden Shjips.

Rock is eigenlijk maar een rare benaming voor een muziekgenre, maar hier ontkomen we er niet aan. Wooden Shjips speelt het. Een compromisloze en lazy versie, in het hier en nu, met een eeuwigdurende knipoog richting de sixties. En het klinkt geweldig! West ligt vanaf aanstaande maandag in de winkels (behalve in Engeland).

Memoryhouse – The Years

Over een maandje zal Sub Pop Records The Years van Memoryhouse uitbrengen op cd en 12” vinyl. Niets bijzonders, ware het niet dat diezelfde ep al meer dan twee jaar geleden gratis op het internet verscheen. Het is daarom een prachtvoorbeeld van hoe een artiest door het internet verspreid is geraakt en vervolgens dermate veel lof mag ontvangen dat een label er heil in ziet om nummers die iedereen op zijn pc heeft staan alsnog in een tastbare editie uit te brengen.

Memoryhouse verdient het. Evan Abeele (muziek) en Denise Nouvion (zang) vormen dit duo uit het zuiden van Ontario, dat met haar regelmatig met muziek aangevulde Tumblr veel sympathie weet op te wekken. Zo ook met de muziek: dromerige, zweverige pop met een iele, engelachtige zang, zwemmend in echo’s en lome keyboardklanken. The Years ademt nostalgie, maar laat ook een moderne kant zien, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Teen Dream van Beach House.

The Years is voor de gelegenheid wel opgepoetst, opnieuw opgenomen en bevat bovendien twee nieuwe nummers: Modern, Normal en Quiet America. Deze “heruitgave” heeft dus wel degelijk een meerwaarde. Waar ik het echter niet mee eens ben, is dat dit ten koste is gegaan van het warme intermezzo The Waves. Gezien de toch al korte speelduur kan ik geen goede reden voor bedenken voor het weglaten hiervan. Misschien wordt deze bewaard voor het eerste volledige album, dat al voor mei was aangekondigd, maar zoals het zich er nu naar laat uitzien nog even moet “rijpen”.

De gratis digitale versie van The Years is inmiddels van de bandcamp pagina verdwenen, maar eerdergenoemde Modern, Normal en Quiet America zijn al wel te downloaden. Voor die laatste maakte Jamie Hardley recentelijk een rustgevende video met Denise Nouvion zelf in de hoofdrol.

Maria Minerva

Er lopen vreemde mensen rond op de wereld. De nu 23-jarige Maria Minerva uit Tallinn, Estland is er zo eentje. Toch is ook die ene vervelende reclameslogan van dat gore frisdrankmerk van toepassing. Want de avant-garde pop van deze dame, vandaag de dag studerend in Londen, smaakt erg lekker. Neem nu de aan het begin van de lente verschenen cassette Talinn At Dawn. Of beter nog, het onlangs verschenen album Cabaret Cixous, haar eigenlijke debuut.

Maria klinkt als een typische slaapkamermuzikant: goedkope riedeltjes bespeeld vanaf nog goedkopere keyboards, de drumpatronen daarnaast uit een MS-DOS computer toverend. Dromerig lijkt ze de microfoon toe te zingen met het gebruikte kussen nog tegen haar mond geplakt. De eurohouse en belegen electro invloeden die zo nu en dan terug te horen zijn, zullen ongetwijfeld te maken hebben met haar afkomst en de tijd waarin ze is opgegroeid. Lo-fi is het ook natuurlijk, een trendy term tegenwoordig, maar oh zo toepasselijk bij haar muziek. De soms onbeholpen manier waarop haar muziek is geproduceerd is gewoon geweldig charmant.

Hoogtepunten op het gloednieuwe Cabaret Cixous (een verwijzing naar Hélène Cixous?) zijn onder andere Pirate’s Tale en Laulan Paikse Kaes. De eerste die ik noem bezit werkelijk een bijzonder aanstekelijk en origineel ritme, aangevuld met spacey new age klanken en haar sensuele stem die daaromheen kronkelt. Maria Minerva zingt geen enkel moment in de maat, maar ze likt al echoënd met haar geile gezang onweerstaanbaar aan de oren van de luisteraar. Laulan Paikse Kaes is wat minder samenhangend, een collage vormend van invloeden uit 90’s hiphop, rave en ambient, waar ze kinderlijk brabbelend over heen loopt te kreunen. Zo gemakkelijk, en toch zo heerlijk.

Cabaret Cixous is als een verfrissende waterballon in je nek tijdens een vervelende hittegolf. Is het niet cool dat je met de meest onoriginele elementen uit het verleden één van de meest originele artiesten van nu kunt zijn? Oh ja, het album komt uit bij Not Not Fun, je weet wel, het label waar ik bijna dagelijks reclame voor lijk te maken.