Tag archieven: Alela Diane

Alela Diane & The Wild Divine

Is Alela Diane heet levende bewijs dat het huwelijk letterlijk en figuurlijk de lange en wilde haren kost? In 2006 en 2009 kon ik volop genieten van het lieflijke countrymeisje met de weelderige haardos, dankzij de albums The Pirate’s Gospel en To Be Still. Country en folk, rechtstreek uit de bergen van Californië, puur, gesloten en met weinig opsmuk buiten haar engelachtige stem. Maar toen ik de hoes van de verder prachtige 10” Alela & Alina in handen kreeg, was het toch even schrikken. Hier was een kapper toch wel erg enthousiast bezig geweest. Toen Alela Diane vervolgens ook nog eens aankondigde te gaan trouwen en een stap verder te willen zetten in muziek, hield ik mijn hart vast.

Het is frappant dat ze voor haar derde album opeens nadrukkelijk haar vaste begeleidingsband benoemd. The Wild Divine bestaat naast haar echtgenoot Tom Bevitori en haar vader Tom Menig uit bassist Jonas Haskins en drummer Jason Merculief, maar dat “wild” benader ik nogal sceptisch. Alela Diane & The Wild Divine (verder zonder titel) blijkt geproduceerd te zijn door Scott Litt, een oude baas die naam heeft gemaakt met onder meer R.E.M. (in de softere periode) en de Counting Crows, om maar eens wat uitgekauwde muziek te noemen. De tijd van haar spartaanse en melancholische kampvuurfolk lijkt voorbij. Duwt dat dit album meteen richting Sky Radio?

Op zoek naar een publiek dat verder luistert dan folk is gekozen voor een frisse sound en vooral een rijker geluid met meer instrumenten dan alleen de akoestische gitaar. Er is ruimte voor de slide gitaar, pedal steel en hier en daar jazzy ritmes op de drums. Een duidelijke ruk aan het stuur richting popmuziek. Gelukkig weet Alela Diane ook met deze aankleding de hoofdrol naar zich toe te trekken met haar stem. Die blijft onverminderd mooi, melancholisch en technisch knap. Haar teksten zijn met haar meegegroeid en bieden een breed scala aan metaforen en diepzinnige rijm.

Ik kan mezelf dwingen alleen naar de goede elementen te luisteren op dit album, maar er blijft hoe dan ook een onbevredigd gevoel achter. De muziek komt opeens wat “gewoontjes” over, omdat ze niet heeft durven kiezen tussen echte popmuziek en de folk van haar eerste twee albums. En dan eindigt de wedstrijd in een saai, doelpuntloos gelijkspel. Losmaken van de muziek uit het verleden (zie ook vorige bericht) hoeft dus niet altijd goed uit te pakken. En dat kapsel is haar ook nog niet vergeven.

2009 gedeeld door 2

Soms is het nodig om dingen op een rijtje te zetten. Een opgeruimd bureau werkt ook prettiger. Zo werkt dat ook bij muziek. Een jaar kan soms verdomd lang duren en zodra het eindejaarslijstjes-tijd is, ben je de albums die in de winter uitkwamen alweer bijna vergeten. Dit jaar doen we het anders: we delen het jaar door tweeën. Een korte samenvatting van de beste albums van 2009 tot nu toe:

1. Köhn – We Need More Space In The Cosmos
Allemachtig wat een trip. Ik heb sinds de jaren zeventig – toen ik nog geboren moest worden – niet meer zo gezweefd. Een eerbetoon aan Jean Michel Jarre, Klaus Schulze en Steve Hillage. Gewichtloos drijf ik door kleurrijke intergalactische nevels. Fuck, wat is dat? Verdomme, de Endeavor. We Need More Space In The Cosmos. [link]

2. Animal Collective – Merriweather Post Pavilion
Een kaartje voor de afgetrapte dierentuin in Antwerpen kost meer dan een exemplaar van dit album. En daar haalt een mens een meer gevarieerde beestenboel in huis en bovendien een veelvoud van twintig minuten plezier. Hoe psychedelische indiepop toch dansbare nummers kan opleveren. [recensie]

3. Grizzly Bear – Veckatimest
Het is psychedelica wat de klok slaat in de top drie. Briljante indiepop met een glaasje experimentele medicijnen. Waanzinnige vocalen, zwijmelende melodieën, songstructuren balancerend op de balk over het ravijn tussen de Top 40- en The Wire Magazineberg. Hoe bevreemdende indiepop toch iedereen kan plezieren. [link]

4. Sunset Rubdown – Dragonslayer
Intense indierock die je op het puntje van de stoel houdt, al was het de laatste concluderende alinea van een fantasy reeks – die zestien boeken beslaat – over de heldhaftige Dragonslayer. Zinderingwekkend, mythologisch, origineel en constant spannend. Conan The Barbarian kan wel inpakken. [recensie]

5. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light
Met de nacht heeft dit album weinig te maken. Huppelend tussen de vlinders op een zonnige heide, ergens in bosrijk Nederland, de natuur kruipend over het blote lichaam. Blijdschap, melancholie, blijdschap dat de melancholie weer plaats heeft gemaakt voor blijdschap. Je blijft je vermaken met Still Night, Still Light. Alsof er vierentwintig uur lang een bouwlamp je geest verlicht. [recensie]

6. Antony & The Johnsons – The Crying Light
Alweer iets met licht. Nu wél donker. Het huilt zelfs. Het is Antony. Natuurlijk ben je droevig als je er zo uitziet. Maar die stem… Compleet uniek. Het raakt je diep, heel diep in het belangrijkste orgaan. Het orgaan dat alle liefde en verdriet verwerkt. Soms breekt het, soms smelt het van warmte weer aan elkaar. Soms weet het even niet meer wat het moet zeggen. [recensie]

7. Wilco – Wilco (The Album)
Wilco. Klinkt als een ouwelullenband. Is het ook. Maar wel de beste. Wilco tilt countryrock naar niveau waarmee het genre weer hip wordt. Ik ben nog aan het denken welke band dit eerder presteerde. Experimenten zijn niet meer nodig, de professor kan zijn uitvinden verder verfijnen. [recensie]

8. Great Lake Swimmers – Lost Channels
Hoe belegen de plaat soms mag klinken, Lost Channels is wat mij betreft de komende vijftig jaar soundtrack van promotiefilmpjes voor Canada. En bovendien het op één na beste exportproduct. Nummer één staat op nummer vier. Had ik in Canada niet nog een tante? [recensie hier en hier]

9. Alela Diane – To Be Still
In afwachting van een nieuwe plaat van Joanna Newsom zet ik haar voormalige dorpsgenoot maar op nummertje acht. Vals spelen? Nee hoor, Alela kan zich prima meten met de top van de vrouwelijke folkscene. Amerikaans tijdloos en bovendien betoverend mooi. [recensie]

10. Deerhunter – Rainwater Cassette Exchange
Vijftien minuten muziek, kan iemand daarvan leven? Ja hoor, dit is er eentje voor de repeat knop. We starten de top tien met iets psychedelisch (favoriete woord van 2009 tot nu toe) en we eindigen ermee. Toch ook rockt deze band behoorlijk. Soms moet je niet alleen naar dierengeluiden luisteren, maar ze juist neerschieten. [link]

11. Veel bands
Qua “honourable mentions” ken ik er nog wel een paar. Ook die nog moeten uitkomen. In willekeurige volgorde: Kurt Vile, Boxcutter, Deer Tick, Bowerbirds, Magnolia Electric Co., Dan Deacon, The Decemberists, Andrew Bird, Wavves, Ganglians, The Whitest Boy Alive, Camera Obscura, Fever Ray, Elfin Saddle, Sharon van Etten

In december zou het er allemaal heel anders kunnen uitzien.