Tag archieven: Antony & The Johnsons

2009 gedeeld door 2

Soms is het nodig om dingen op een rijtje te zetten. Een opgeruimd bureau werkt ook prettiger. Zo werkt dat ook bij muziek. Een jaar kan soms verdomd lang duren en zodra het eindejaarslijstjes-tijd is, ben je de albums die in de winter uitkwamen alweer bijna vergeten. Dit jaar doen we het anders: we delen het jaar door tweeën. Een korte samenvatting van de beste albums van 2009 tot nu toe:

1. Köhn – We Need More Space In The Cosmos
Allemachtig wat een trip. Ik heb sinds de jaren zeventig – toen ik nog geboren moest worden – niet meer zo gezweefd. Een eerbetoon aan Jean Michel Jarre, Klaus Schulze en Steve Hillage. Gewichtloos drijf ik door kleurrijke intergalactische nevels. Fuck, wat is dat? Verdomme, de Endeavor. We Need More Space In The Cosmos. [link]

2. Animal Collective – Merriweather Post Pavilion
Een kaartje voor de afgetrapte dierentuin in Antwerpen kost meer dan een exemplaar van dit album. En daar haalt een mens een meer gevarieerde beestenboel in huis en bovendien een veelvoud van twintig minuten plezier. Hoe psychedelische indiepop toch dansbare nummers kan opleveren. [recensie]

3. Grizzly Bear – Veckatimest
Het is psychedelica wat de klok slaat in de top drie. Briljante indiepop met een glaasje experimentele medicijnen. Waanzinnige vocalen, zwijmelende melodieën, songstructuren balancerend op de balk over het ravijn tussen de Top 40- en The Wire Magazineberg. Hoe bevreemdende indiepop toch iedereen kan plezieren. [link]

4. Sunset Rubdown – Dragonslayer
Intense indierock die je op het puntje van de stoel houdt, al was het de laatste concluderende alinea van een fantasy reeks – die zestien boeken beslaat – over de heldhaftige Dragonslayer. Zinderingwekkend, mythologisch, origineel en constant spannend. Conan The Barbarian kan wel inpakken. [recensie]

5. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light
Met de nacht heeft dit album weinig te maken. Huppelend tussen de vlinders op een zonnige heide, ergens in bosrijk Nederland, de natuur kruipend over het blote lichaam. Blijdschap, melancholie, blijdschap dat de melancholie weer plaats heeft gemaakt voor blijdschap. Je blijft je vermaken met Still Night, Still Light. Alsof er vierentwintig uur lang een bouwlamp je geest verlicht. [recensie]

6. Antony & The Johnsons – The Crying Light
Alweer iets met licht. Nu wél donker. Het huilt zelfs. Het is Antony. Natuurlijk ben je droevig als je er zo uitziet. Maar die stem… Compleet uniek. Het raakt je diep, heel diep in het belangrijkste orgaan. Het orgaan dat alle liefde en verdriet verwerkt. Soms breekt het, soms smelt het van warmte weer aan elkaar. Soms weet het even niet meer wat het moet zeggen. [recensie]

7. Wilco – Wilco (The Album)
Wilco. Klinkt als een ouwelullenband. Is het ook. Maar wel de beste. Wilco tilt countryrock naar niveau waarmee het genre weer hip wordt. Ik ben nog aan het denken welke band dit eerder presteerde. Experimenten zijn niet meer nodig, de professor kan zijn uitvinden verder verfijnen. [recensie]

8. Great Lake Swimmers – Lost Channels
Hoe belegen de plaat soms mag klinken, Lost Channels is wat mij betreft de komende vijftig jaar soundtrack van promotiefilmpjes voor Canada. En bovendien het op één na beste exportproduct. Nummer één staat op nummer vier. Had ik in Canada niet nog een tante? [recensie hier en hier]

9. Alela Diane – To Be Still
In afwachting van een nieuwe plaat van Joanna Newsom zet ik haar voormalige dorpsgenoot maar op nummertje acht. Vals spelen? Nee hoor, Alela kan zich prima meten met de top van de vrouwelijke folkscene. Amerikaans tijdloos en bovendien betoverend mooi. [recensie]

10. Deerhunter – Rainwater Cassette Exchange
Vijftien minuten muziek, kan iemand daarvan leven? Ja hoor, dit is er eentje voor de repeat knop. We starten de top tien met iets psychedelisch (favoriete woord van 2009 tot nu toe) en we eindigen ermee. Toch ook rockt deze band behoorlijk. Soms moet je niet alleen naar dierengeluiden luisteren, maar ze juist neerschieten. [link]

11. Veel bands
Qua “honourable mentions” ken ik er nog wel een paar. Ook die nog moeten uitkomen. In willekeurige volgorde: Kurt Vile, Boxcutter, Deer Tick, Bowerbirds, Magnolia Electric Co., Dan Deacon, The Decemberists, Andrew Bird, Wavves, Ganglians, The Whitest Boy Alive, Camera Obscura, Fever Ray, Elfin Saddle, Sharon van Etten

In december zou het er allemaal heel anders kunnen uitzien.

3x singer-songwriter

In de maand januari is het drie keer raak bij de platenboer, wanneer je op zoek gaat naar gevoelige liedjes van een – op het zicht dan in ieder geval – one-man band. Volgende week zien namelijk evenzoveel prachtplaten het (fysieke) levenslicht: J. Tillman, Andrew Bird en Antony & The Johnsons. De laatste twee hebben zich met hun vorige releases al min of meer bewezen, de eerst genoemde staat nu eigenlijk pas een beetje in de schijnwerpers. Laat ik daar maar eens mee beginnen.

J. (Josh) Tillman werd in de lente van 2008 als drummer bij de Fleet Foxes (die veel jaarlijstjes domineerde) gevoegd. Niet zelden verzorgt hij solo het voorprogramma, waardoor eindelijk een groter publiek kan gaan genieten van zijn platen, waarvan deze alweer de vijfde is. Dat komt vooral omdat zijn voorgaande werken via obscure labeltjes en in gelimiteerde oplagen aan de man werden gebracht. Vacilando Territory Blues was in oktober vorig jaar al digitaal verkrijgbaar, maar krijgt dus deze maand een tastbare release op Bella Union. J. Tillman krijgt op dit album hulp van enkele Fleet Foxes-leden. Incidenteel echter, want ook dit album een grotendeels gevuld met lege, desolate en eenzame folk/blues. Soms is de akoestische gitaar zelfs nauwelijks te horen en is Tillman´s melancholische stemgeluid het enige dat de pijnlijke levenslessen lijkt te willen uitdragen. Toch is Vacilando Territory Blues niet helemaal een depressieve draaikolk; Tillman heeft ook een richting gekozen met rijkere arrangementen, zoals goed te horen is op Steel On Steel, waarin blazers hun intrede doen. Op New Imperial Grand Blues lijkt hij wel een noisy bluesrock nummer te willen neerzetten. Dat maakt deze laatste plaat afwisselender en toegankelijker dan de minimalistische albums ervoor. Ben je op zoek naar iets tussen de oude Neil Young, Nick Drake, Bonnie “Prince” Billy en Jason Molina in, dan verdient dit pareltje meer aandacht dan dat er tot nu toe is geweest.

Andrew Bird heeft zijn sporen reeds verdiend; vooral zijn laatste twee albums werden uitstekend door pers en publiek ontvangen. Op Noble Beast bouwt hij zijn eigenzinnige en originele stijl verder uit. Het meest opvallende kenmerk van deze zanger is de fluitkunst, en dan bedoel ik met zijn mond als enige instrument. Een nachtegaal zou er jaloers op zijn, zo zuiver. Tweede kenmerk is de prominent aanwezige viool, of beter gezegd fiddle. Een ingetogen akoestische gitaar en de soepele, ontspannen stem van Andrew maken zijn muziek compleet. Hoewel de instrumentatie soberder lijkt dan op het vorige album Armchair Apocrypha, is het geluid juist rijker en energieker. Vrolijker bijna, ofschoon de prachtige setting nog altijd een droevig karakter heeft. Fitz & Dizzyspells is het meest opzwepende nummer dat hij in zijn carrière heeft gemaakt, dat veel mensen zal bekoren, maar is ook het meest volwassen. Voor het eerst hoor ik dat er in de muziek van Andrew Bird ruimte is voor pakkende melodieën, die je al na een tweetal luisterbeurten doen meefluiten. Een beetje handgeklap op de achtergrond doet de rest. De dynamiek ligt dit keer wat meer onderhuids, zo komt later naar voren. Het album bevat enkele goed verstopte elektronische effecten, wat het toch nog een beetje scherp randje geeft. Een groot voordeel hiervan is dat Noble Beast onderhoudender en met name meer coherent klinkt, in tegenstelling tot de voorlopers ervan. Andrew Bird´s typische maffe verhaaltjes en zelf verzonnen (rijm)woorden zijn gebleven. Dit nieuwe album is tot zover het hoogtepunt in zijn loopbaan en zijn kenmerkende stijl, misschien wel een beetje als Radiohead´s laatste album (zonder Thom Yorke), uitgekleed en van een nieuwe outfit voorzien. Noble Beast wordt overigens ook uitgebracht is een speciale editie met bonus CD die een collectie instrumentale stukken zal bevatten.

Daar waar Andrew Bird met zijn viool nauwelijks aan klassieke muziek doet denken (ook niet de bedoeling veronderstel ik), doet Antony & The Johnsons dat wel. Antony, het jongentje dat zo graag een meisje wil zijn, haalt zijn inspiratie ditmaal op een andere plek dan hij eerder deed. Op het nieuwe album The Crying Light visualiseert deze keer de theatrale dans Butoh en haar uitvinder, de 102-jarige Kazuo Ohno, de muziek en de sfeer die het oproept. Gewapend met slechts zijn stem, piano en af en toe violen en cello´s op de achtergrond, maakt Antony ongelooflijk ontroerende liedjes, breekbaar als het dunste kristal. De aparte stem en androgene voorkomen zijn al meer mensen opgevallen. Lou Reed nam hem op sleeptouw en dan leverde een deal op met Secretly Canadian. In 2005 won hij de Mercury Prize met I Am A Bird Now, en voor de luisteraar die daar bekend mee is brengt The Crying Light geen verrassingen. Net als bij Butoh loopt dramatiek en elegantie hand in hand op dit album. Toch is er ook enige vreugde of hoop te horen, bijvoorbeeld in het nummer Kiss My Name. Het centrale nummer op het album, Another World, staat terecht in het middelpunt. De manier waarop Antony beschrijft hoe hij de wereld veracht maar ook zal missen, is hartverscheurend. Lukt het om een beetje door het arty-farty en semi-travo gehalte heen te kijken, dan wordt je ongetwijfeld geraakt door de subtiele melancholie van Antony & The Johnsons.

Welke de beste is van de drie? Laten we zeggen dat J. Tillman de meest pure is, Andrew Bird de meest toegankelijke en Antony & The Johnsons de meest bijzondere. Mijn keuze is het niet, ik koop ze gewoon alledrie.