Tag archieven: Avonduren

Broderick

Het regent. Het is donker. Een avond om binnen te blijven en jezelf aan het haardvuur te warmen. Het liefst nog met muziek die zachtjes de slaap opwekt doch niet doorzet. Klanken die ontspannen en toch spannend genoeg zijn om het gehoor te blijven boeien. Melancholie zo overtuigend gebracht dat je er weer vrolijk van wordt. Genieten in een roes. Voor dit soort praktijken hoef je tegenwoordig helemaal niet meer thuis te blijven: bij Avonduren kan men alles vinden wat men nodig heeft op een druilerige herfstavond. Dat was zeker het geval afgelopen vrijdag, de eerste keer dan Middelburg werd bezocht door Peter Broderick.

Hij stond al vaker op deze site. In januari van vorig jaar beloofde ik na de release van Home dat we nog wel meer van Broderick zullen horen. Ook op piano. En zo geschiedde. Broderick strooide werkelijk met releases de afgelopen twaalf maanden: 4 Track Songs, Blank Grey Canvas Sky, Music For A Sleeping Sculpture Of Peter Broderick, Music For Falling From Trees, Ten Duets, How They Are en de meest recente Music For Contemporary Dance. Het schijnt dat hij bezig is met een opvolger van het singer-songwriter album Home (naast wat een magistrale samenwerking moet worden met Nils Frahm), maar de laatste tijd heeft hij zich vooral geconcentreerd op de klassieke muziek en piano.

How They Are is een spontaan album geworden. Zo verzon hij het openingsnummer rijdend in de auto, bij gebrek aan een werkende radio. Door een knieoperatie was Broderick ook een tijdje aan huis gebonden. Je kunt dan natuurlijk bij het haardvuur gaan zitten, maar bij de multi-instrumentalist stroomt muziek door de aderen. In vier dagen tijd nam hij misschien wel zijn meest pure album op. Wanneer het tweede nummer Human Eyeballs On Toast – om één van de zeven hoogtepunten te benoemen – begint, word ik meteen in het weemoedige hart geraakt. How They Are is in Middelburg het middelpunt van Broderick’s set in de stemmige kamer. Ik geniet.

Music For Contemporary Dance is anders. Het tweeluik bestaat uit composities die gemaakt zijn voor choreografieën, zoals de titel impliceert, en zijn daarom volledig instrumentaal. Wanneer dat ook nog wordt gepresenteerd op doorzichtig vinyl, ben ik helemaal gelukkig (ja, ik koop steeds meer vinyl, daarover later wellicht meer). De piano verdwijnt naar de achtergrond en de liefde voor strijkinstrumenten en elektronica wordt zichtbaar, zonder dat de muziek niet meer te classificeren is als klassiek. Men kan mij gerust wereldvreemd noemen wat betreft dansvoorstellingen. Toch kan ik me goed voorstellen dat er uit pompeuze en orkestrale stukken als Understanding iets sierlijks uit de bewegende mens te halen valt. Meer dan de beelden van Broderick die bij Avonduren ogenschijnlijk eenvoudig wisselt van instrument heb ik niet nodig.

Wat de albums betreft durf ik nog geen voorspellingen te doen, maar het optreden bij Avonduren zorgt er in ieder geval alvast voor dat Peter Broderick in een jaarlijstje beland met mijn naam eronder. Met overigens ook een grote pluim voor het voorprogramma Tsukimono, waarvan ik graag meer had gezien dan het kwartiertje dat hij nu zijn kunsten liet horen. Het verslag dat ik namens 3voor12/Zeeland schreef, is hier te lezen.

Meezingen

Na praten tijdens concerten heb ik nu weer een nieuwe irritatie: meezingen. Wie er mee begonnen is weet ik niet precies, maar de laatste tijd, laten we zeggen sinds een jaar of wat, vinden artiesten het nodig om het publiek mee te laten zingen. Handig, wanneer je slechts gewapend met een gitaar en je eigen stemgeluid toch een fatsoenlijk refrein wilt laten weerklinken. De huiskameroptredens bij Avonduren, in de galerie naast espressobar Ko D’oooooooor in Middelburg, zijn daar ideaal voor: het publiek is stil, aandachtig en doet alles om de betreffende muzikant het naar de zin te maken, in de hoop dat diegene nog beter gaat spelen.

Niet doen dus. Afgezien van het feit dat bepaalde bezoekers hun paardenbek vanwege de geur beter dicht kunnen houden, heeft het niet-synchroon meezingen van tientallen schapen – de meest bizarre mondgeluiden producerend – geen enkele meerwaarde. Bovendien ben ik de zanger niet, anders ging ik wel meedoen met The Voice of Holland met een loepzuivere interpretatie van Rompeprop. Vorige week donderdag was het weer zover. Erik Borgård liet het publiek Swing Low, Sweet Chariot meezingen. Niets over de muziek van de kerel zelf trouwens, want hij is absoluut getalenteerd. Maar het zegt wel iets dat hoofdprogramma Damien Jurado het achterwege laat, terwijl de eerste helft van zijn laatste album Saint Bartlett toch best wat koortjes bevat. De volledige recensie van de laatste Avonduren is trouwens hier te lezen op 3voor12/Zeeland.

Goed, er zijn uitzonderingen, meestal wanneer er niet om gevraagd wordt. Ik kan mij nog ergens in een ver verleden een optreden van de Noorse black metal band Satyricon herinneren waarbij het publiek de melodieën van de riffs uit volle borst mee neuriede. Of Hypocrisy op Dynamo, meer dan een decennium terug. Dat was pas meezingen. Een groter publiek en wat luidere muziek helpt wel degelijk één en ander te verbergen. Iets recenter kan ik wel verwijzen naar mijn schrijven waarin twee optredens van Megafaun zijn vertegenwoordigd. Worried Mind is hierin nog steeds een klassieker, wat mij betreft.

Nog priller is de show van Elliott Brood van vorige zondag. Hoewel ik er mijzelf ongetwijfeld aan zou hebben geërgerd, verdiende het Canadese “deathcountry” drietal wél een publiek dat “Hey,hey,heey!” luidkeels meebrult (bij het nummer Write It All Down For You). De opkomst was echter maar matig en misschien ook daarom wel het enthousiasme te bescheiden voor de ijverige band. Maar het is altijd bewonderenswaardig om een act vol overgave te zien spelen, ongeacht het publiek. Elliott Brood verdient net als vorig jaar een pluim. M’n verslag namens 3voor12/Zeeland is hier terug te vinden.

Ja, ik weet het. Ik word een zeurende ouwe lul.

Motel Mozaïque vs. Avonduren

Een bezoek aan Rotterdam was voor mij alweer een tijd geleden, maar dit jaar kon ik er niet meer omheen: het Motel Mozaïque festival. Omdat de angst door Sparta supporters belaagd te worden altijd rondhangt in de havenstad, besloot ik voorzichting de boel af te tasten en slechts één dag van dit festival te bezoeken, namelijk de vrijdag. De grootste reden hiervoor was Mumford & Sons, die met hun geweldige debuutalbum nog de nummer twee spot wist te behalen in mijn jaarlijst 2009. ’s Middags al konden we de Britten aanschouwen, nog voordat de polsbandjes om waren gedaan. Ik heb zelden zo’n rij gezien voor een kerk, die was neergezet door 3voor12. In drie nummers tijd wisten de heren met hun popfolk het gehele publiek aan het springen te krijgen. Dat beloofde wat.

Eerst nog even Johnny Flynn bekijken in de Rotown. Hoewel zijn laatste EP Sweet William een beetje tegenvalt, heeft de jonge troubadour uit Londen een streepje voor bij mij dankzij het album A Larum. In juni komt er een nieuw album uit, en het is te hopen dat daar weer springerige maar soms ook gevoelige countryfolk met een hoop swing op te vinden is. Dat is in ieder geval wat hij vanavond speelt; zijn meest aanstekelijke liedjes komen allemaal voorbij. Gitaar, banjo, trompet en acteren (Kruistocht in spijkerbroek) zijn allen geen probleem voor Johnny Flynn. Helaas was dat optreden ook meteen het hoogtepunt van de avond.

Mumford & Sons zijn inmiddels zo populair geworden dat er al een hoop zenuwachtige mensen voor, op, naast en in de Rotterdamse schouwburg zijn te vinden, één uur voor aanvang van de show. De show begint keurig op tijd, maar de zaal is dan al een tijdje vol. En wachten duurt lang. Als dan het eveneens Londense viertal op het podium verschijnt, ben ik al niet meer enthousiast te krijgen. De liveshow heeft wat mij betreft weinig extra’s ten opzichte van het album, maar getuige de deinende menigte bij Little Lion Man delen weinigen mijn mening. Mij bekruipt steeds meer de gedachte dat ik bij de Fuck Buttons in Watt had moeten staan. Dat is altijd een nadeel van festivals: keuzes maken. Na Mumford & Sons maak ik de keuze helemaal nergens meer naar toe te gaan. Om na drie uur rusteloze slaap de terugreis naar Zeeland te wagen.

Thuis in Middelburg was er ’s avonds weer een vertrouwde Avonduren in de galerie naast de beste – en enige – espressobar die de stad rijk is. Ik heb nog geen enkele editie gemist, en dat zegt genoeg. Het is natuurlijk niet te vergelijken met een groots opgezet festival als Motel Mozaïque. Sterker, het is eerder het tegenovergestelde. Het is er doorgaans rustig, knus en iedereen kent elkaar. Vanavond is geen uitzondering hierop, doch is het wel een beetje speciaal omdat er dit keer geen verstilde folk weerklinkt in de achterkamer. In de voorkamer staan de versterkers de oorschelpen al voor aanvang venijnig aan te staren. Capital Sentimental trakteert het aanwezige publiek op een harde psychedelische spacerockshow; voorbijgangers kijken verbaasd naar binnen. Zie je wel, er gaat niets boven thuiskomen. Lees mijn verslag van deze avond bij 3voor12Zeeland hier. En mocht je je aanstaande zondag op het Roadburn festival bevinden, ga die band zien!