Tag archieven: Blackest Rainbow

Blackest Rainbow Psychedelica

Het Engelse Blackest Rainbow staat eigenlijk altijd wel garant voor albums van hoge kwaliteit. Dit ondanks het feit dat het label met enige regelmaat een nieuwe stapel neerzet, soms ook met verrassende namen die niet eerder onder deze vlag verschenen. Kort geleden mocht ik Vagabond van Golden Cup en Dune Church van Central Living in mijn collectie verwelkomen, twee platen die ik graag in de schijnwerpers zet.

Golden Cup was oorspronkelijk een duo, gevormd door Luca Massolin (hij runt het 8mm label) en Maurizio Abate. Op de opvolger van het geweldige Sogno Elettrico zijn daar Mathieu Tilly en Jeremie Sauvage bijgekomen, die we nog kennen van de Franse droneband France, dat eerder muziek uitbracht op 8mm. Het maakt de psychedelische jams meteen een stuk levendiger. De openingstrack alleen al is een kwartier durende trip die langzaam opzwelt, met percussie gespeeld door een drummer in complete trance, en een elektrische gitaar en mandoline die samen indrukwekkende hypnotiserende drones neerzetten. Op de andere zijde gaat het er iets rustiger aan toe; een fluit en subtiele elektronica zijn nu de sfeerbepalers, voordat het afsluitende nummer een krachtige draaikolk vormt van zweverige, exotische psychedelica.

Een nieuwe naam aan het front is Central Living, doch zullen de twee leden wel wat belletjes doen rinkelen. Manuel Padding kennen we van het SilverGhosts label, het Haagse Helbaard en zijn DIY elektronica die doorgaans onder het alias City Hands ten gehore wordt gebracht. Steve Gunn zou eigenlijk helemaal geen introductie behoeven, maar om wat geheugens op te frissen: de recente plaat (recensie hier) met John Truscinski zet de American Primitivism-adept op de hoogste trede van hedendaagse gitaristen. Een even verrassende als veelbelovende combinatie dus.

Dune Church, het debuutalbum van Central Living, bestaat uit twee lange nummers, waarop Steve Gunn het voortouw neemt met zijn expressieve gitaarspel. Zijn getokkel is vrij abstract, herinneringen oproepend aan de band waarin hij eerder actief was, GHQ. Dat geeft Manuel Padding de ruimte om het geluid verder aan te kleden met langzaam vervormende lagen elektronica. Soms heeft dit psychedelische effecten op de achtergrond tot gevolg, op andere momenten zijn de zware drones juist hetgeen waar de gitaar op leunt. Nergens zitten de twee elkaar in de weg echter, zodat je – zoals verwacht – van een geslaagde samenwerking mag spreken.

Deze twee releases zijn dus allerminst een uitzondering op die genoemde kwaliteit dat Blackest Rainbow doorgaans biedt. Waar Blackest Rainbow echter ook om bekend staat, zijn de gelimiteerde oplagen, dus wees er snel bij! Overigens worden de lp’s voor het eerst ook geleverd met downloadcodes. Uitermate prettig voor de mobiele luisteraar.

Januari 2012

Terugkijken op de eerste maand van het jaar lijkt makkelijk: doorgaans staat januari in het teken van inhaalwerk uit het vorige jaar en uitkijken naar wat komen gaat. Inhaalwerk had ik inderdaad genoeg. Ik typte over een nieuwe cassette van Floris Vanhoof, de lp’s van Adolf Butler en Ping Pong Tactics en de mysterieuze release van Teen Radiation. Opvallend is dat al deze acts uit Nederland en België komen. Van een opleving wil ik echter nog niet spreken; België heeft daar sowieso geen last van, daar is de kwaliteit doorgaans altijd goed.

In mooi voorbeeld van dat laatste is de plaat Terrestreality van Innercity op Aguirre Records. Antwerpenaar Hans Dens gaat hier aan de slag met spacy elektronica met een donkere, maar ook speelse, psychedelische ondertoon. De lp behoort tot de betere van het einde van 2011, en die te laat ten gehore kwam om de jaarlijst te halen. Zo ook het spannende en knap gemaakte 1975 van violist C. Spencer Yeh, dat bol staat van de improvisatie elektronica. Ook van de No-Neck Blues Band zou je misschien een andere stijl verwachten dan op YTIU te horen is. De improvisatietalenten van dit ensemble zijn echter te goed om de elektronica en krautrock zomaar aan de kant te schuiven.

Tot zover de korte samenvatting over het inhaalwerk; we leven in 2012 en dus luisterde ik merendeels naar de eerder beschreven nieuwe albums van Ilyas Ahmed en The Doozer. Zoals gewoonlijk was er meer. Drie albums op favoriet Blackest Rainbow Records kwamen iets later uit dan gepland en zo mag ik Isengrind, Ben Nash en de samenwerking van Koel Holtkamp en Chris Forsyth tot de beste releases tot nu rekenen, genres als psych folk, ambient en gitaardrones verkennend.

Nog zo’n hardwerkend label is Editions Mego. Er valt iedere week wel weer wat te beleven, waarbij de laatste releases van Mark van Hoen, Daniel Menche en Tyme. met Tujiko Noriko nog de meeste indruk maakten. Het label opereert vooral in de abstracte elektronica met een vleugje pop, en deze drie albums zijn daar geen uitzondering op. Spiritual Church Movement van Perispirit komt uit bij Digitalis, maar past qua muziek misschien wel in dat rijtje. Ricardo Donoso en Luke Moldof gaan hier in gevecht met elkaar en hun eigen analoge instrumentarium, de geboorte van een melodisch, gedetailleerd maar ook noisy geluidslandschap. Nog een aanrader in de experimentele elektronica? Imbogodom met And They Turned Not When They Went, een bevreemdende samenwerking tussen Alexander Tucker en Daniel Beban.

Soms heb je behoefte aan wat meer exotica. Na de geweldige verzamelaar To What Strange Place van vorig jaar, hebben we met Don’t Trust Your Neighbors: Early Albanian Traditional Songs & Improvisations op Hinter opnieuw een compilatie in handen met muziek uit het voormalige Ottomaanse rijk, uit lang vervlogen tijden. Opgefokt en melancholisch, en zeker weer eens iets anders. Kijkend naar andere werelddelen dan Europa en Amerika dan is de heruitgave van Obi Agye Me Dofo: groovende afrofunk en –beat van het Ghanese Vis-A-Vis uit de jaren zeventig van de vorige eeuw een dikke aanrader. In Azië is ook nog genoeg te beleven, getuige de samenwerking van Japanse psychrockers Up-Tight met de Argentijnse muzikant Anla Courtis. Of de debuut plaat van Majutsu No Niwa, de band van Rinji Fukuoka (Overhang Party). Eén van de hardste bands op aarde live, wordt er gezegd. Sylvania 7027 Live is – zoals de titel doet vermoeden – een registratie van deze sonische terreur.

Genoeg te beleven dus in januari. Geen momentje rust want in februari staan weer een hoop mooie releases op stapel.

Oktober 2011

Het moge duidelijk zijn dat mijn favoriete releases van afgelopen maand van het Belgische KRAAK label komen. Over zowel Köhn als U.S. Girls was ik namelijk zeer te spreken, zo was al eerder te lezen. Ook luisterde ik in oktober veel naar Psychic Ills en verschillende artiesten die op het Graag Traag festival aanwezig waren, waaronder Charalambides met hun prachtige Exile dubbel lp.

Maar ik hou van afwisseling, dus zal ik hieronder nog wat tips geven wat betreft releases die in deze herfstmaand het daglicht zagen. Te beginnen met een prachtige heruitgave van het eerste album van Twinsistermoon, met Mehdi Ameziane de mannelijke helft van Natural Snow Buildings. De vinyl editie van When Stars Glide Through Solid op Blackest Rainbow Records bevat twee paarse lp’s, waarvan één kant volledig nieuwe materiaal als bonus bevat. Een must-have, zogezegd, wanneer psychedelische waaiers van folk en drones jouw ding is.

Op datzelfde label vinden we Isidore Ducasse terug, vernoemd naar de Franse surrealistische schrijver. Dit project van Jefre Cantu-Ledesma en William Trevor Montgomery zou een (titelloze) soundtrack zijn voor een nog te maken western, en qua beeldvorming zit dit album er niet eens zover naast. Met al dan niet versterkte gitaar maken ze broeierige instrumentale stukken die elementen bevatten uit de folk, drones en neo-klassieke muziek. Soms stekelig, soms verwarmend maar nooit vervelend.

Christina Vantzou – Homemade Mountains

Het gelijknamige album van The Dead Texan uit 2004 beschouw ik nog steeds als één van de mooiste albums in het ambientachtige genre. Christina Vantzou was daar mede verantwoordelijk voor; het kan dan ook niet anders of haar solowerk No.1 valt niet tegen. Prachtige luistermuziek, met een neo-klassieke en minimalistische invalshoek, met melancholie in de hoofdrol. Deze draai ik toch liever dan A Winged Victory For A Sullen (met Adam Wiltzie, de andere helft van The Dead Texan, en tevens van Stars Of The Lid). Ik lijk de violen van Christina Vantzou te prefereren boven de piano van Dustin O’Halloran.

Koud kunnen we de herfst nog niet noemen, en toch is aan mijn luistergedrag te zien dat de dagen korter en frisser worden. De behoefte om warme en donkere ambient te draaien is alom aanwezig, en Turkey Decoy van Chubby Wolf is in dit genre zeer de moeite waard. Het is misschien wel de meeste toegankelijk release van Danielle Baquet-Long tot nu toe. Of er nog meer komt valt nog te bezien; ze kwam namelijk vorig jaar om het leven op 27-jarige leeftijd. Er schijnt nog onuitgebracht materiaal op de planken te liggen, maar of dat ook de weg naar buiten vindt… Het verhaal van Ursula Bogner is weer van een heel andere orde. Achter deze Duitse huisvrouw uit 1946 zou Jan Jelinek schuilgaan. Hoe dan ook staat Sonne = Blackbox vol met wat voor archiefmateriaal uit de primitieve retro-elektronica moet doorgaan. En dat klinkt vrij bijzonder.

Van de prettig gestoorde James Ferraro weet je nooit wat je kunt verwachten. Zijn nieuwe album Far Side Ritual is dan ook het vreemdste popalbum dat je op dit moment krijgen kunt. Kamermuziek in de mix met iPod reclames en Macbook geluidseffecten, aldus de informatie voor de pers. En vooral ook jaren negentig pop ontleed en op een chaotische doch pakkende manier weer opgebouwd, met een dikke knipoog naar de Amerikaanse cultuur. Een geweldige plaat, al zal dit voor een doorbraak wellicht net iets teveel gekkigheid bevatten. Wie wel doorbrak dit jaar is Kurt Vile. In navolging op Smoke Ring For My Halo schudt hij er nog een ep uit, So Outta Reach. Een paar jaar terug zou ik dit automatisch goed hebben gevonden, maar de lol gaat er helaas steeds meer vanaf. Ook een cover van Bruce Springsteen kan deze release niet meer redden.

Op de valreep van oktober kregen we nog de ep Total Decay van The Soft Moon. Dit pikzwarte new wave / elektronica bandje heeft slechts vier nummers te bieden als vervolg op het titelloze debuutalbum, maar dat is genoeg om Joy Division naar kinderfeestjes te verwijzen. Veel beter kun je de maand oktober niet besluiten.