Tag archieven: Bong

April 2012

April 2012 zal de boeken ingaan als de koudste sinds 1997, en als maand waarin woorden als Kunduzcoalitie en Wandelgangakkoord werden uitgevonden. Gelukkig was er genoeg nieuwe muziek voorhanden om ons daar van af te leiden. Ik noemde eerder deze maand al Dylan Ettinger, Will Guthrie, Franco Falsini, FRKWYS Vol. 9 en de compilatie Eight Trails, One Path.

Als er één artiest is die zo op laatstgenoemde verzamelaar had gepast, is het James Blackshaw wel. Hij heeft met het album Love Is The Plan, The Plan Is Death echter wel wat meer te bieden dan slechts een compilatietrack. Op de ep Holly was al enigszins te horen dat hij in zijn ontwikkeling niet bleef steken in het naspelen van John Fahey en co., maar dat ook impressionisme, klassiek en romantiek onderdeel uitmaken van zijn stijl. Op dit achtste album gaat hij daarin nog verder, de piano een prominente rol gevend, waardoor zijn prachtige gitaarspel soms verdrinkt in de overdreven poëtische sfeer. Met als dieptepunt het nummer waarop Geneviève Beaulieu de vocalen voor haar rekening neemt. Desalniettemin de moeite waard, want Blackshaw blijft een begeesterd gitarist.

Album van de maand is notabene een heruitgave. 1-800-GREED van Girlseeker werd  in 2011 dermate amateuristisch op cassette gezet, dat er weinig overbleef van de mongoloïde pop waar de Deense band datzelfde jaar mee doorbrak. De geremasterde tracks klinken op vinyl ineens een stuk beter, zodat je niet meer tussen de ruis hoeft te zoeken naar de uit de maat springende zang en de enorm effectieve keyboarddeuntjes. De plaat is een gezamenlijke release van tien labels, waaronder het Gentse KRAAK. De Belgen brengen tegelijkertijd ook een cassette op de markt met een liveregistratie van het weergaloze optreden van France op het KRAAK festival in 2011. Of je er nu bij was of niet, deze unieke droneband moet je gehoord hebben.

En nu we het dan toch over drones hebben, halen we Mana-Yood-Sushai van Bong er gelijk bij. De massieve gitaarklanken klonken nog nooit zo helder, waardoor het doommetal geluid opeens aardig de diepte ingaat. Wel een misser dat dit album voorlopig nog niet op vinyl uitkomt, of zou dat zijn omdat de twee enorm lange nummers er niet op passen? Voor de liefhebbers van het zwarte goud is ORO: Opus Primun van Ufomammut wellicht een prima – net iets steviger en directer – alternatief.

Nog meer naargeestige gitaarmuziek vinden we op het afscheidsalbum van Fear Falls Burning, genaamd Disorder Of Roots. Antwerpenaar Dirk Serries gaat nog eenmaal op zoek naar de essentie van abstracte gitaardrones, en maakt er een langgerekt en imposant gelaagd verhaal van. Ook Machinefabriek waagt zich op de 3” cdr Elastiek aan drones, één lange welteverstaan. Normaal gesproken is de muziek van Rutger Zuydervelt wel wat beweeglijker; dit aangename uitstapje doet men focussen op de minieme details.

Voor minimalisme kunnen we ook bij En terecht. Dit duo, bestaande uit Maxwell Croy (runt het Root Strata label) en James Devane, heeft zojuist het tweede album Already Gone uitgebracht. Dromerige, spacy ambient vermengd met organische en akoestische geluiden, alsof Fennesz (check ook die In Hell lp) er een keyboardspeler erbij heeft gekregen. Bij het Bersarin Quartett gaat het er iets bombastischer aan toe. Dit soloproject van Thomas Bucker nestelt zich met II in het neo-klassieke en ambient genre, met referenties als Bohren Und Der Club Of Gore (zonder de jazz) en Ulver’s Perdition City. Bij vlagen erg mooi.

Het verlangen naar warme, exotische bestemmingen wordt met dit typische Nederlandse weer bijna ondraaglijk. Misschien dat de Turkse componist Erdem Helvacioğlu met Timeless Waves daar wat aan kan doen. Het is de stereoversie van een 47 kanaals / 53 speakers installatie, tentoongesteld op een plein in Istanbul. De zes stukken – variërend van noisy geritsel tot geïmproviseerd drummen en vrolijk gitaarspel – reflecteren zes menselijke emoties: angst, liefde, woede, verdriet, verbazing en vreugde. Nee, voor de echte exotica moeten we dit keer naar Afrika. De compilatie African Electronic Music 1975-1982 verzamelt geweldig pionierswerk van de uit Kameroen afkomstige Francis Bebey. Nu nog bijpassende temperaturen.

Kraak festival 2010

Op 6 maart is het weer zover: het jaarlijks terugkerende Kraak festival. Voor de 12e editie wijkt het bescheiden feestje voor de avant-garde muziekliefhebber uit naar Aalst, in de plaats van Brussel. Ondanks deze verandering van locatie, weerhouden logistieke problemen mij opnieuw aanwezig te zijn. De beweegreden om er dan toch een stukje over te typen is het feit dat er in het programma altijd weer een paar juweeltjes te ontdekken zijn. Zo doken tijdens het doorspitten van de line-up in 2009 zomaar Wavves en Köhn vanuit het niets mijn hitlijsten binnen. En dan heb ik het nog niet eens over de almachtige Kurt Vile, die sinds deze blogpost nog steeds niet onttroond is als mijn favoriete artiest van het moment.

Het Kraak platenlabel, waaromheen dit festival wordt gebrouwd, staat bekend om zijn eigenzinnige keuzes in artiesten en acts. Het zal menigeen dan ook niet verbazen dat het programmaboekje er een tikkeltje anders uitziet dan het schema van Pinkpop. De eerste editie van dit decennium haalt onder andere fluxusavantgarde, etnofieldrecordings, improv, new age, avant-pop en no-fi punk naar het beloofde land voor de experimentele muziekliefhebber. Als vanouds is er een combinatie van nog te ontrafelen hypes en gevestigde geniesoldaten.

In de twaalf uur dat het festival duurt, komt onder andere het Noord-Engelse Bong voorbij. Een goed gekozen naam, want luisteren naar de doom van dit viertal levert je geheid een trip op. Dreigende uitgesponnen drones à la Sunn O))) worden aangevuld met trage drums en Indiase instrumenten zoals een sitar en een shahi baaja. Je moet het maar verzinnen. Voor betoverende psychedelica is men op 6 maart sowieso aan het goede adres, mits natuurlijk aankloppend bij Netwerk. Het duo Peaking Lights is daar ook weer bewijs van. Een rommelige maar bezwerende combinatie van kraut, potten- en pannennoise en jaren zeventig lsd-muziek.

Voor wat minder zware kost kan men bij Lieven Martens terecht. Onder de naam Dolphins Into The Future leidt deze Belg de luisteraar ver omhoog naar verlichtende new age collages, dat ondanks deze omschrijving een stuk meer magisch klinkt dan de gemiddelde Kruitvat cd. Te ontspannen? Dan is Voice Of The Seven Thunders wellicht iets. De psychacidrock van Rick Tomlinson grijpt veel terug naar de jaren zeventig, maar heeft ook diverse wereldse invloeden. Alsof Comets On Fire in een Turks theehuis staat te spelen.

De vervormde etnische fieldrecordings van Harappian Night Recordings heeft afgezegd voor het festival, maar vervanger Donato Epiro doet er met zijn rituele folkdoom niet voor onder. Als een door de wereld reizende medicijnman strooit deze Italiaan met middeltjes waarvan je nog nooit hebt gehoord. Enigszins vergelijkbare folk, doch meer rustiek en lieflijk, komt van het vanuit Amsterdam opererende collectief The Wolf, Death & The Acorn. Het is de soort van folk dat klinkt bij een geestenverdrijvend ritueel in een donker bos. Nog meer folk, maar nu met een hoger popgehalte, komt van The Doozer. Deze beste man heeft op het gehoor net iets te goed naar het drugsgebruik van zijn landgenoot Syd Barrett gekeken, maar verder staat een doorbraak hem nergens in de weg.

Punk? Punk! Noteer maar vast, de geflipte wijven van Pens behoort tot het beste wat melodische no-fi versie van dit genre op dit moment te bieden heeft. Voor diegenen die wat meer decennia hebben meegemaakt, zal The Homosexuals bekend in de oren klinken. Deze postpunkterrorband uit de late jaren zeventig is als herboren en zal live een onvergetelijke indruk achterlaten. Dat brengt ons meteen bij een aantal oudgedienden, waaronder Strapping Fieldhands. Wie dacht dat men in 2003 verlost was van deze compromisloze no-wave indieband, heeft het laatste van de groep uit Philadelphia nog niet gezien. Dan hebben we nog Bill Orcutt, een punknoisepionier (zie Harry Pussy) die nu experimenteert met een krakkemikkig akoestisch gitaar en keelgeluiden.

De Japanse Yoshi Wada loopt ook al wat langer mee en hoewel punk niet zijn terrein is, zijn de muziekinstallaties en composities van zijn hand grote doe-het-zelf-mentaliteit en is de man wars van trends. Verwacht geïmproviseerde, minimale drone-achtige ambient. Speciaal voor dit festival componeerde hij een nieuw stuk. Morphogenesis gaat nog een stap verder wat improvisatie betreft. Deze groep muzikanten, gestart begin jaren tachtig, maakt veelal met zelfgemaakte instrumenten onnavolgbare elektroakoestische klanken, als een geraffineerde muzikale reis zonder einddoel. Misschien komen we op die trip nog wel Bugskull tegen. Deze Amerikaan knipt en plakt op een pure, lo-fi manier tapeloops, samples en ambientgitaarpop aan elkaar.

Ondanks dat hij moest afzeggen voor dit festival, wil ik Marc Richter a.k.a. Black To Comm toch nog even noemen. Zijn recente Alphabet 1968 LP is namelijk een briljante mengelmoes van allerlei spontane geluiden, die laagje voor laagje op elkaar zijn gezet met als resultaat een samenhangend, neoklassiek, minimaal elektronica album. Mocht de bezoeker het even allemaal niet meer weten, dan kan deze zich nog vergapen aan diverse films van onder meer de UNiversal Articulate Interdimensional Understanding of Science -groepering.

Tickets, carpool en couchsurfing via de site. Ach, gaf het Kraak label maar eens een keer een dikke fuif bij mij om de hoek…