Zoekresultaten voor:

Jaarlijst 2011: #4

4. Charalambides – Exile
Hoewel Tom en Christina Carter in 2007 uit elkaar gingen, zijn ze als het muzikale duo Charalambides onafscheidelijk. Al twintig jaar weten ze met hun combinatie van psychedelische folk, waaierende blues, lichte drones en hallucinerende gitaarscapes menig muziekliefhebber te betoveren. Exile mag (na vijf jaar wachten) geen verassing heten, of het moet de flauwe bocht genomen naar meer toegankelijkheid zijn. Waar Charalambides anno 2011 wel mee verrast, is dat ze na al die jaren en vele releases een album uitbrengt dat misschien wel het summum van de gehele discografie is. Exile is een golf van melancholie en pracht die je vertraagd overspoelt. Niet eerder is minimalisme zo doeltreffend gebleken.

Live, op het Graag Traag Festival in Hasselt, was ik minder onder de indruk. Misschien ook omdat het te druk was, en de muziek van Charalambides bij uitstek geschikt is om alleen en in stilte te luisteren. Ik koester daarom deze dubbele lp op Kranky als een kind z’n dierbaarste speelgoed. In oktober typte ik trouwens al wat woorden over Exile, daar is ook het nummer Into The Earth te beluisteren. Hieronder het eveneens prachtige Before You Go.

charalambides ‘before you go’ by kranky

Preview: Graag Traag festival

Zaterdag 22 oktober wordt er weer een nieuw hoogtepunt aan het festivalseizoen van 2011 toegevoegd: Graag Traag #2. Dit bijzonder kunstzinnig en avontuurlijke feestje wordt samengesteld door Bart de Paepe van het Belgische cassettelabel Sloow Tapes en vindt plaats in Hasselt. We schakelen even een versnelling lager en duiken in de fascinerende line-up van psychedelica, acidfolk, drones, improvisatie en andere al dan niet minimale experimentele muziek.

Het Graag Traag festival draait dit jaar om de veelzijdige artiest Angus MacLise, niet alleen de eerste drummer van The Velvet Underground, maar tevens muzikant, dichter, beeldend kunstenaar en allround avant-gardist. MacLise overleed in 1979 in Nepal, maar zijn invloed op de hedendaagse kunst en muziek wordt vandaag de dag steeds meer erkend. De retrospectieve tentoonstelling Dreamweapon: The Art and Life of Angus MacLise (1938-1979) opent dat weekend voor het eerst in Europa zijn deuren. Het biedt de bezoekers een blik op zijn werk en leven, waarbij unieke documenten, foto’s, tekeningen, tijdschriften, gedichten en tapes van Angus MacLise – geschonken door zijn vrouw Hetty – te zien en te horen zullen zijn. De muziek op het festival zal op één of andere manier gelieerd, geïnspireerd of beïnvloed zijn door MacLise.

Het funeral folk collectief Sylvester Anfang II verzorgt de opening van het festival in het Kunstencentrum België, en wel op gepaste wijze. De groep waarvan de bezetting altijd weer een verrassing is, zal met psychedelische jams de korte film The Invasion Of Thunderbolt Pagoda van een nieuwe soundtrack voorzien. De oorspronkelijke versie van die soundtrack staat op naam van MacLise, en hij speelde ook een rolletje in deze film uit 1968, net als onder meer Fluxus adepten Henry Flynt en Tony Conrad. Met deze trip zal menig bezoeker alvast goed in de stemming komen voor de rest van de dag.

De productieve en in vele bands actieve Japanse gitarist/vocalist Junzo Suzuki is de volgende die de bezoekers van Graag Traag #2 vertwijfeld zal doen achterlaten met zijn kaalgestripte blues en onvoorspelbare uitbarstingen op de gitaar. Snel daarna zal het de beurt zijn aan Steve Gunn, die samen met drummer John Truscinski zijn combinatie van Appalachain folk, Indiase ragas en blues uit de John Fahey-stal live ten gehore zal brengen.

Steve Gunn & John Truscinski – Taksim II

Het festival verplaatst zich vervolgens naar de expositieruimte CIAP, in de voormalige gelatinefabriek. Onder toeziend oog van MacLise’s werk zullen in deze ruimte vier soloartiesten ook muzikaal voor een avant-garde sfeer zorgen. Manuel Padding uit Den Haag, bekend van het cassettelabel Silver Ghosts, zal als City Hands alledaagse geluiden middels elektronica omvormen tot meditatieve, verlichtende huis-, tuin- en keukendrones. Louise Landes Levi, waarvan recentelijk nog een tape uitkwam op het Sloow label, was in de jaren zestig actief in The Floating Lotus Magic Opera Company, waar ook Angus MacLise onderdeel van uitmaakte. Op de sarangi wikkelt ze haar zweverige gedichten in een deken van Oosterse klanken. Next up: Head of Wantastiquet, het project van Paul Labrecque (The Beautiful Band, Sunburned Hand Of The Man). Ook hij heeft een alternatieve soundtrack voor The Invasion Of Thunderbolt Pagoda op zijn naam staan. Solo maakt hij dronefolk op gitaar en banjo, dat inderdaad als een film langzaam voorbij trekt. De uit Ierland afkomstige Cian Nugent, één van mijn favoriete jonge gitaristen van dit moment, tapt uit het vaatje van minimale folk, vermengd met Takomablues. Hij sluit aan het begin van de avond het gedeelte in CIAP af.

De meute keert daarna weer terug naar het Kunstencentrum voor één van de hoogtepunten: een optreden van Tony Conrad en Charlemagne Palestine. Beiden waren goed bevriend met MacLise en bij elkaar opgeteld zitten ze al 75 jaar in de (minimale) muziek. Conrad experimenteert vooral met langgerekte vioolklanken die een soort trance moeten oproepen bij de luisteraar. Palestine weet met zijn rituele piano- en klaviercomposities een intense beleving teweeg te brengen, mede veroorzaakt door zijn expressieve performance. In het verleden liet hij zich op het podium regelmatig omringen met knuffelbeesten; of hij deze avond genoeg heeft aan Tony Conrad zullen we spoedig weten.

Het is de moeite waard om de rest van de avond ook uit te zitten; er volgen nog eens vier shows, waarvan Ralph White de eerste is. Eenzame free folk met gitaar, banjo, viool, accordeon, kalimba en zijn stem, en bovendien diep geworteld in de aloude Americana- en bluegrasstraditie. Nogal een overgang naar het navolgende Tonton Macoute. Als dit Franse trio live net zo klinkt als op de debuutplaat Mureedil dan zal dit een uitstekende wake up call zijn: intense noisy drones, weirde elektronica en vuige gitaarjams zijn hier de sleutelwoorden. Over Gangalai & Gourabai kan ik vooralsnog weinig vertellen. Blijkbaar gaat het hier om Benjamin Franklin en Christophe Piette, beide eerder actief in de Belgische band R.O.T. Ergens heb ik al gelezen dat dit ongeveer klinkt als een rehearsal uit de moeilijke beginjaren van de Pet Shop Boys. Dat belooft wat.

Het optreden waar ik het meest naar uitkijk, is de afsluitende van Charalambides. Even geleden sprak ik al mijn bewondering uit over het nieuwe album Exile (hier om precies te zijn). Als Christina en Tom Carter live de magie van dat album (of één van de vele voorgaande) weten over te brengen dan zien we het concert van het jaar. Er is in 2011 geen band dat met verstilde pracht zoveel gevoel kan overbrengen.

Maar we gaan natuurlijk ook naar Hasselt voor de überrelaxte sfeer. Het heet niet voor niets “Graag Traag”…

Charalambides – Exile

Ze spelen inmiddels al twintig jaar samen, Christina en Tom Carter (ooit getrouwd), bekend onder de naam Charalambides. Voor het nieuwe album hebben ze ongekend lang de tijd genomen: ruim vijf jaar. Het is het wachten waard geweest, want met Exile brengen ze het beste uit het verleden samen.

De muziek van de Charalambides is diep geworteld in de traditionele Amerikaanse folk en blues, maar de minimale arrangementen en het zich traag voortslepende geluid maakt er iets bijzonders en herkenbaars van. De ruw bespeelde akoestische gitaar krijgt dikwijls gezelschap van diepe drones, reverb en de voorzichtige zang van Christina, dat ongetwijfeld liefhebbers van psychedelica zal aanspreken.

Na een wat lichte start gaat Exile pas echt van start met het kwartier durende nummer Words Inside en het prachtige (en toegankelijke) Immovable. Het album mag dan voorzien zijn van een spaarzame instrumentatie (op slechts één nummer horen we nog wat strijkers terug van Helena Espvall and Margarida Garcia), de luisterervaring is er niet minder intens door. Naar het einde toe, met de uitgestrekte hoogtepunten Into The Earth en Wanted To Talk is er geen ontkomen meer aan: Exile is een meesterwerk. Als een indrukwekkend landschap dat langzaam aan je voorbijtrekt. Helemaal bij het luisteren van het dubbele vinyl, dat nog eens twee bonustracks bevat bovenop de maximale speelduur van een cd.

Charalambides – Into the Earth

Exile is een perfect album om te onthaasten. Daarnaast verdient het een prijs dat twintig jaar na de start van de band Charalambides nog steeds een album neerzet dat er toe doet, ondanks dat er qua stijl weinig is veranderd. Charalambides zijn net als ondergetekende (als toeschouwer) op 22 oktober te zien op het Graag Traag festival in Hasselt. Daarover later meer op mrbungle.nl.