Tag archieven: Deer Tick

Middle Brother

Niet dat ik Deer Tick al beu was, maar ik ben toch wel erg blij met het debuutalbum van Middle Brother. Een allstar band met behalve de frontman van de eerder genoemde – John McCauley III – ook Taylor Goldsmith van Dawes en Matthew Vasquez van Delta Spirit in de gelederen. Een beetje vreemde combinatie, aangezien de laatste twee in Californië wonen en McCauley aan de andere kant van Amerika resideert. De muziek eindigt qua stijl misschien wel daarom ergens in het midden ervan.

De drie vrienden hadden hun eerste onvoorbereide optreden op SXSW in 2010, en zijn in de periode erna gaan werken aan het gelijknamige debuutalbum dat in februari uitgebracht is door Partisan Records, tevens het thuis van Deer Tick. De muziek is wel enigszins vergelijkbaar, maar Middle Brother is behalve country en folk nog meer gericht op de Americana van Neil Young, Bruce Springsteen en Tom Petty. Muziek die je alleen luistert met een houthakkershemd aan. Een mooie afwisseling tussen swingende barsongs en gevoelige ballads maken van Middle Brother een plaat die staat als een huis, ergens midden in Tornado Alley.

Vermakelijk weekend

Zullen we het weer eens over Deer Tick hebben? Al sinds 2007 loop ik te gillen dat dit zo’n geweldige band is. Dat ze dan een aantal jaar later, afgelopen vrijdag, gewoon voor mijn neus staan te spelen in Middelburg, dat mag een klein wonder heten. Als fanboy van het eerste uur moet dat een onvergetelijke ervaring zijn geweest, niet? Viel dus wel mee, wel was het optreden erg “vermakelijk”. Dat woord “vermakelijk” zie ik mezelf steeds vaker gebruiken voor het weergeven van mijn subtiele afkeer of teleurstelling. Het voorprogramma Caitlin Rose verdiende dat woord niet eens, dus daar gaan we verder ook geen woorden meer aan vuil maken. Die staan hier namelijk al.

Zullen we het eens over het Incubate festival hebben? Want toen ik afgelopen zaterdag voor het eerst tijdens dit bonte feestje voor onafhankelijke kunst en cultuur rondliep in Tilburg, kon ik mezelf alleen maar voor m’n kop slaan dat ik dit nooit eerder heb gedaan. Het is een festival waar ik mezelf meteen thuis voelde. Je kunt je eigen gang gaan met de diverse locaties in de binnenstad van Tilburg en de line-up is om van te smullen. Bovendien is het vanuit Zeeland met de trein nog goed te doen, al stelde de NS dan wel ProRail de bezoekers uit de provincie danig op de proef door snelbussen in te zetten, de sloomste vervoersmiddelen die je kunt bedenken.

De goede oude 013. Zo oud is die inderdaad niet, maar ik heb heel wat uurtjes al dan niet beneveld doorgebracht aan de bar in de kleine zaal of de Batcave. Dit doorgaans tijdens optredens van obscure metalbandjes uit de krochten van de aarde. Het was dan ook een aangename nostalgische ervaring om als binnenkomer de band This Will Destroy You lawaaiige gitaarmuren te zien optrekken die de trommelvliezen eens goed schoonspoelden. De postrock band viel wel wat veel in herhaling in de vier lange nummers die er gespeeld werden, maar die gehoorbeschadiging was in ieder geval al binnen.

Dat was maar goed ook, want bij het optreden van Psychofagist is het aan te raden de schelpen te bedekken. De extreme grindcore van de Italianen in de Batcave is eigenlijk ronduit belachelijk. Dat je overal maar breaks, tempoversnellingen, onnavolgbaar geschreeuw en een piepende trompet ingooit betekent nog niet dat je technische jazzgrind speelt. De extremiteit was echter van een dermate absurd niveau, dat ik Psychofagist dan toch als “vermakelijk” classificeerde.

Ik kwam natuurlijk voor het optreden van Richard Youngs in de Pauluskerk. Net toen ik op het punt stond om deze website om te toveren in een fanpage voor de Britse muzikant, deed hij mij tegen alle verwachtingen in daarin twijfelen. In de muisstille kerk trad hij namelijk op met zijn stem als enige instrument. Spelend met de stiltes en de sfeer in Gods huis bracht hij geïmproviseerde a capella versies van nummers die zijn hele carrière omvat. Dat leverde voor het publiek soms ongemakkelijke momenten op. Halverwege het optreden was de helft van de zaal al vertrokken, maar Youngs hield vast aan zijn bijzondere concept. Met een stylofoon bepaalde hij tussendoor de toonhoogte van zijn stem om daarna wederom op hypnotiserende wijze zijn teksten voor te dragen. Ik ben nog steeds een beetje van slag.

Dat maakte wel dat ik het optreden van Circle – de Finse band die alle genres afloopt – heb gemist. Gelukkig kon ik mij ook amuseren bij The Skull Defekts, terug in de Batcave. De Zweedse band is er eentje waarmee je de buren uit huis jaagt. Met noisy avantgarde rock, primitieve drums en elektronische effecten maken ze er een behoorlijke brij van die ook een vleugje no-wave in zich heeft. Over wave gesproken: beneden verschenen de Noren van Serena Maneesh op het podium. Shoegaze zoals dat hoort, met een hoop lawaai en toch herkenbare liedjes.

Hoewel het programmaboekje vol staat met acts die de avond nog meer hoogtepunten brengen, gebiedt het programmaboekje van de NS dat de reis naar Zeeland moet worden ingezet. Met lichte weemoed verlaat ik het meer dan vermakelijke Incubate festival. En toch, vijf acts zien op een festival is in ieder geval al een persoonlijk record, dat ik volgend jaar ga proberen te verbreken.

Ixodes scapularis

Alweer een bericht over Deer Tick? Wat is dat toch voor een waardeloze band die de schrijver van deze – voor zover we van schrijven kunnen spreken – weblog in zijn ban heeft? Het is een waarheid als een koe dat er al genoeg tekst op deze site is gewijd aan het viertal rond zanger / gitarist John Joseph McCauley III. Maar ik heb een goed argument om wederom in het toetsenbord te klimmen. Voor het eerst was Deer Tick op de Nederlandse podia te vinden, en dat kon deze fanboy natuurlijk niet ongemerkt laten passeren.

Het Le Guess Who? festival, van oorsprong exclusief voor hippe Canadese bandjes, laat op zijn derde editie, 2009 dus, een ander gezicht zien. Verspreid over vier dagen waren er nu ook muzikanten te bewonderen van andere nationaliteiten. Dat het festival in Utrecht plaatsvindt, is voor de gemiddelde Zeeuw een reden om extra deodorant aan te schaffen om het angstzweet te camoufleren. Immers, alles na de Sloedam is een soort reis naar het einde van de wereld. Zeker voor een stelletje notoire alcoholisten.

Op de vrijdagavond, in de Ekko. Ook in de grote stad hebben ze smoezelige zaaltjes die op de Piek lijken. Des te beter, thuisgevoelens alom. Vijf minuten voordat de band volgens programma moest gaan beginnen staat er alleen nog maar een geluidsman te gapen achter zijn tafeltje. En ik, te gapen achter een glas bier. Even later loopt de zaal dan toch redelijk vol. Er komt een clown op het podium, met schilderingen op zijn gezicht. Het blijkt John McCauley III te zijn. Geen optreden van Deer Tick vandaag, maar “een circus”, aldus het persoon in de schijnwerpers. De band begint met haar uptempo nummers van het laatste album. Het geluid is zo erbarmelijk slecht dat het klinkt alsof Merzbow staat te freaken terwijl er zestien kussens in je oren zijn gepropt. Alleen door de ruwe zang zijn de moderne country klassiekers nog enigszins van elkaar te onderscheiden.

McCauley is werkelijk straalbezopen. Het grootste gedeelte van het publiek ziet er de humor niet van in, maar ik lach me rot. De flauwe grapjes tussen de nummers door hebben inderdaad het niveau van na twee uur ’s nachts, maar zo laat wordt het bij mij nooit, dus ik geniet. Bij de ietwat rustigere tracks blijkt ook het geluid beter. De bandleden mogen dan misschien wel onder invloed zijn van allerlei genotsmiddelen, fouten maken ze niet. Gewoon lekker rommelig, net als het white-trash trailerkamp waarin je de muzikanten voorstelt te wonen.

Er is nog een tweede motief voor een verhaaltje over Deer Tick: de Kerstmis EP More Fuel For The Fire. Nou ja, niet echt speciaal voor Kerstmis, maar wel een reden om deze maand thuis te blijven en de drankvoorraad te plunderen, ook al duurt de EP maar elf minuten. Voor zo’n old skool country ’n roll band als Deer Tick is het natuurlijk enorm vooruitstrevend om een EP exclusief op iTunes uit te brengen. Zo zie je maar dat geweldige bands vanzelf met hun tijd meegaan.

De vier nummers op More Fuel For The Fire zijn opnieuw een stap naar het Midwesten. Steeds meer maakt de singer-songwriter plaats voor line dance country gemixt met pure rock ’n roll. Dat klinkt soms wat clownesk, ja. Bij het downloaden van het eerste nummer La La La zette ik zelf ook al enige vraagtekens. Het hoge swing gehalte maakt evenwel veel goed. Het vierde en laatste nummer is een liveregistratie van Straight Into A Storm, afkomstig van het laatste volledige album. Ik ben geen liefhebber van live nummers, en dit verandert niets. Het geluid is net zo dof als in de Ekko. Toch, Deer Tick is een band die bij deze zure misantroop zowaar een glimlach op het gezicht weet te toveren.