Tag archieven: drugs

Psychic Ills – Hazed Dream

Het Sacred Bones label timmert de laatste maanden behoorlijk aan de weg. Zelf vind ik de nieuwe Zola Jesus nogal tegenvallen, maar van een kleine doorbraak naar een groter publiek is hier toch wel sprake. Iets daarvoor bracht het label uit New York Through Donkey Jaw van Amen Dunes uit, een heerlijke plaat vol zweverige, folky psychedelica. In datzelfde genre kan het allemaal nog wat waziger & geestverruimend, zo bewijst Hazed Dream van Psychic Ills. Inderdaad, op Sacred Bones Records.

De titel impliceert in dit geval veel. Hazed Dream klinkt dromerig en mistig, als een langgerekte soundtrack voor Easy Rider. Zeker het element van nonchalant rockende Americana muziek roept beelden op aan stoffige en verlaten Highways. Spacy orgeltjes en droning synths zorgen voor nog meer paddo effecten. Toch is dit album een stuk minder slaperig dan het ambientale debuut Dins en opvolger Early Violence, wellicht een resultaat van de split met bandlid Jimy Sei Tang. De band, vandaag de dag bestaande uit Elizabeth Hart (bas), Brian Tamborello (drum) en Tres Warren (gitaar, zang en synthesizer), kiest duidelijk voor een songgerichte aanpak. Nummers als Mind Daze, Mexican Wedding en Ring Finger zijn dan ook catchy genoeg om niet bij in slaap te vallen.

Psychic Ills – Mind Daze by sacredbones

Het langzaam voorbij kabbelende Hazed Dream is uitstekend geschikt om algehele luiheid te beoefenen: consistent, relaxed, en zonder opsmuk live op plaat gezet. In feite hoef je de volle 41 minuten maar één keer jezelf uit de hangpositie te halen: om het vinyl om te draaien.

Pure Ecstasy

De gevolgen van de vulkanische aswolk Eyjafjallajökull voor de luchtvaart, natuur en rokjesdag waren niet te overzien. Toch was dat allerminst het ergste leed. De infantiele Amerikaanse posterijen wisten namelijk geen noodoplossing te bedenken om de door mij bestelde 7” van Pure Ecstasy op tijd in Middelburg af te leveren. Een dikke schande natuurlijk. Te meer omdat Pure Ecstasy zijn derde briljante single op rij aflevert.

Voices is de opvolger van de eerdere vinyl singles Easy en Future Nostalgia, die ik koester als een hond zijn bot. Het drietal bestaande uit zanger/gitarist Nate Grace, Jesse Atkins en Austin Youngblood zijn zo Texaans (Austin) als Lance Armstrong en moet je daarom vooral niet verwarren met de zanggroep met dezelfde naam uit San Francisco. De muziek is ook wat minder opgefokt, trouwens.

Pure Ecstasy grossiert in het candyflipping effect, waarbij een psychedelische gemoedstoestand wordt afgewisseld met de euforie die de briljantheid van de tracks oproept. Waterige garage gitaarakkoorden en nonchalante zang worden volledig weggemoffeld door echo’s en fuzzy lo-fi effecten. Juist daardoor bereiken nummers als Easy en Alexandria – de B-kant van de laatste EP – de status van oog-wegrol-muziek waarbij relaxen tot kunst wordt verheven. Toch hebben de teksten iets fascinerend deprimerends, en lijken ze niet geschreven te zijn door fervente al dan niet surfende drugsgebruikers. Het Amerikaanse “beach-gevoel” is desalniettemin zeer aanwezig.

De gitaarjams van Nate hebben misschien wel toevallig ook wel wat weg van het psychblues getokkel van Kurt Vile, mijn andere grote held. Maar voordat deze twee samen met band op het Nederlandse podium zijn te aanschouwen, krijgen we hopelijk nog wat meer muziek te horen van Pure Ecstasy, want diezelfde muziek zorgt zonder meer voor een geestelijke verslaving. De LP is “coming soon”, althans volgens Myspace. Tot die tijd moeten we het doen met de singles en een recent optreden in Bushwick, die bij Pixelhorse is te downloaden.