Tag archieven: elektronica

Label report: Hare Akedod

Of het nu een artiest, label of concertorganisator betreft, aan Hare Akedod kleven de termen DIY, kwaliteit en België. Het hart wordt gevormd door David Edren (muziekprogrammeur bij het Antwerpse kunstenwerkplaatsconcerttheaterhuiscentrum Scheld’apen) en Bent van de Sompele (grafisch designer en tekenaar). Sinds een jaar brengen ze muziek uit onder de naam Hare Akedod, en vandaag de dag staat de teller alweer op vijf cassettes. Mrbungle.nl luistert ze allemaal.

De eerste release is er eentje onder de eigen naam Hare Akedod, en draagt als titel niet meer dan 001 met zich mee. De twee eerder genoemde heren laten de muziek spreken en zorgen met gitaar, synthesizer en Oosterse elementen zoals klankschalen en zither voor bedwelmende drones en mystieke ambient. De titels van de in totaal zes nummers verwijzen waarschijnlijk naar de opnamedata, wat suggereert dat deze al improviserend live zijn ingespeeld. Een element dat we vaker zullen terug zien.

De compilatie 002 verzamelt het beste uit de Belgische underground. De meest bekende zijn wellicht Hellvete, Vom Grill (Dennis Tyfus van het Ultra Eczema label), Razen en de befaamde Kosmische Keuterboeren. Ook valt het nummer van DSRlines op (David Edren solo). Qua stijl moet je denken aan psychedelische drones, experimentele elektronica, akoestische raga’s en ander vaag gefrutsel op verschillende instrumenten. Er is teveel om allemaal op te noemen, zodat deze verzameling wel een mooi overzicht geeft wat er momenteel allemaal speelt bij de zuiderburen.

Als David Edren solo opereert, doet hij dat onder de naam Ark Tablet. Althans, op de derde uitgave van het label, amper een kwartaal na de eerste tape. Hoewel de muziek op 003 net als op 001 tamelijk minimalistisch van aard is, gaat dit meer de new age elektronica kant op. Improvisatie op de synthesizer met spacy retro klanken doet als vanzelf aan zijn landgenoot Köhn denken.

Op uitgave nummer 004 zoekt Hare Akedod het verder van huis. Deze tape bevat twee nummers van Raju Arara aka Rani Bageria, een exotische naam die we misschien nog kennen van de Popcorn en Fever compilaties op Ultra Eczema. De Oostenrijkse / Belgische ontwerpster levert twee kwartier repeterende designer elektronica af, met de focus op een analoog en melodieus geluid. Het half uurtje is genoeg om je naar hogere sferen te brengen.

Deze maand kwam de vijfde cassette op tafel, onder de naam Gripgevest & Kling. Het is wederom het duo David Edren en Bent von Bent (zoals zijn artiestennaam luidt) die hier met de eer strijkt. Nog meer gericht op live improvisatie gebruiken ze hier wederom gitaar, synthesizer, fluit, zither en allerlei effecten, maar het is bij vlagen een stuk levendiger dan op 001. De drones lijken plaats te moeten maken voor meer hallucinerende jams, die ik onmogelijk slecht kan beoordelen.

005 is tevens de enige tape die op dit moment nog via het label zelf is te krijgen; voor de eerdere releases zal men zich met enig geluk moeten wenden tot een select groepje distro’s. Geloof mij, het collage-achtige psychedelische artwork en de uitvoering van de cassettes zijn de moeite van het speuren waard. Luisteraars die zich desalniettemin niet op het fysieke richten, kunnen alle releases gratis downloaden via Bandcamp.

Mind Over Mirrors – Check Your Swing

Na het uitstekende The Voice Rolling, dat vorig jaar bij Digitalis verscheen, komt Jaime Fennelly uit Chicago nu met een swingend vervolg: Check Your Swing. Neem dat “swingend” maar met een korreltje zout, want het is geen funk dat zijn alter ego Mind Over Mirrors laat horen. Dit album heeft meer weg van een eerbetoon aan het harmonium, het instrument dat dit jaar zijn 170ste verjaardag viert en vandaag de dag een belangrijk onderdeel is van drone muziek.

Mind Over Mirrors weet twee essentiële elementen voor een goed drone album te isoleren en ten volle te benutten: monotonie en minimalisme. Aan de andere kant is Check Your Swing rijk aan details, voldoende variatie biedend om niet naast Soothing Sounds For Baby van Raymond Scott in de kast te belanden. Fennelly heeft er duidelijk voor gekozen om geen eindeloze hypnoseopwekkende ambient te maken, maar om zijn pedaalharmonium uit India te laten ondersteunen door een synthesizer, tape en elektronica.

De mistige tonen uit het aloude instrument vormen absoluut de hoofdmoot, zoveel is wel duidelijk. Openingstrack Breaking The Jam maakt het met borrelende effecten echter toch net wat pittiger. Een ander wapen van Fennelly tegen de eentonigheid is ritmiek. Door de klanken in zwaar pulserende bewegingen over de luisteraar uit te storten, lijkt de muziek van Mind Over Mirrors soms wel een vertraagde excentrieke techno. Mound Building bevat zelfs percussie, mochten we twijfelen welk trage tempo we moeten aanhouden voor een danspasje.

Eén van de hoogtepunten is Pass Into The Driftless, het middenstuk van de lp. Hier haalt hij de flikkerende ambient geluiden uit een positief pijporgel, opgenomen in AIR te Antwerpen. Het is niet alleen om het gebruik van dit instrument dat dit nummer herinneringen oproept aan Ravedeath, 1972 van Tim Hecker, uit 2011. Abstract en claustrofobisch brengt hij donkere klanken ten gehore, resonerend in de achtergrond van een hazenslaap. Ondanks dat hij het harmonium hier even links laat liggen, haalt het op geen enkele wijze de coherentie uit het album.

Dit nieuwe album van Mind Over Mirrors is onmiskenbaar een drone album, maar ook zoveel meer dan dat. Fennelly bewijst hiermee dat dit genre ook beweeglijk en avontuurlijk kan zijn, zonder dat dit ten koste gaat van de mediterende werking van de muziek. Het harmonium zal daarom ook de komende 170 jaar nog niet verdwijnen.

Check Your Swing verschijnt op vinyl bij Hands In The Dark Records, voorzien van prachtig artwork om eenzaam bij weg te dromen in de natuur.

Cut Hands – Black Mamba

William Bennett is terug met een vervolg op zijn absoluut verpletterende Afro Noise album, dat het vorig jaar nog schopte tot de zevende plek in mijn jaarlijst. Met een nieuw album vernoemd naar één van de meest giftige slangen in Afrika, de Dendroaspis Polylepis, kunnen we ons weer opmaken voor een uiterst agressief voodooritueel. Gewapend met inheemse percussie instrumenten, bewerkt met elektronica, gaat Cut Hands op jacht naar een verse trofee.

Black Mamba begint in ieder geval goed: een ijzingwekkende monoloog van Mimsy DeBlois (die ook al het artwork verzorgt) – afkomstig van het twee uur durende stuk Extralinguistic Sequencing – leidt het album in. Het navolgende titelnummer kenden we al van de gelijknamige single op Blackest Ever Black, zij het in een iets andere uitvoering. Metalen tribal drums, bellen en Haïtiaanse polyritmiek worden in een nietsontziend tempo afgevuurd, nemen bezit van de geest en dwingen vanwege de intensiteit de luisteraar tot muzikale claustrofobie.

Wat opvalt ten opzichte van het debuut, is dat de productie meer lagen heeft gekregen. Het geluid is minder vuil en meer klinisch en elektronisch, het beeld versterkend dat hier helemaal geen boze Afrikanen aan te pas zijn gekomen (wat we natuurlijk allang wisten van de live optredens). Opeens is duidelijk hoorbaar dat Cut Hands eigenlijk simplistische ritmes over elkaar legt, en deze steeds op dezelfde manier op- en afbouwt. Het venijn duikt af en toe op in een milliseconde power electronics, doch het schokeffect dat Bennett in een nog niet eens zo ver verleden feilloos aan zijn muziek wist te koppelen, blijft ditmaal achterwege.

Ook nieuw: de gestoorde ritmische nummers worden op Black Mamba bijna zonder uitzondering afgewisseld door sinistere ambient en drone, waarbij de percussie veelal naar de achtergrond wordt verwezen, of in ieder geval in een lagere versnelling opereert. Cut Hands doet in deze rustige tracks vooral denken aan een neutrale versie van Muslimgauze. Een track als Krokodilo (soundtrack voor een documentaire over het gebruik van de gelijknamige drug in Rusland) is prachtig en mysterieus, maar blijft verstoken van de kwaadaardigheid die nu juist Cut Hands bovengemiddelde waarderingen opleverde.

Ik hou een beetje een dubbel gevoel over aan Black Mamba. William Bennett heeft terecht beseft dat hij met een exacte herhaling van Afro Noise krediet zou gaan verspelen. Het succes van dat album heeft hem echter in een hoek geplaatst waar het lastig vandaan te kruipen is. Dat hij die beproeving aangaat valt misschien te prijzen; dat Black Mamba uiteindelijk een slap aftreksel blijkt te zijn, niet.