Zoekresultaten voor:

The Invisible Hands – الأيادى الخفية

Wanneer iemand met een status van dienst als Alan Bishop komt aanzetten met een nieuw project, is het enthousiasme dat het almachtige internet vervolgens laat horen – nog voordat er een noot is gehoord – begrijpelijk. De voormalig bassist en zanger van Sun City Girls, mede-oprichter van het exotische Sublime Frequencies label en ook solo verdienstelijk muzikant heeft eigenlijk weinig op zijn naam staan wat bij de excentrieke en avontuurlijke muziekliefhebber niet in z’n kast zou passen. Kan The Invisible Hands er naast?

Alan Bishop verhuisde naar Caïro in het midden van de revolutie in 2011, waar hij de sindsdien werkte aan materiaal voor The Invisible Hands, samen met prominente muzikanten uit Egypte. Cherif El Masri en Aya Hemeda (beide van het in Egypte populaire Eskenderella), drummer Magued Nagati, violist Mahned Medhat en de wellicht wat meer bekende Sam Shalabi maken de band compleet. The Invisible Hands is afkomstig van de originele Arabische benaming El Ayadi El Khafeyya. Mocht je verder nog twijfelen aan de muzikale topografie, dan sturen enkele nummers uit de Sun City Girls discografie je wel in de juiste richting.

De klanken van de oed lijken inderdaad een alles behalve westers album te introduceren, maar al snel slaat het geluid om in iets wat meer weg heeft van orchestrale Americana, of pop-georiënteerde folk rock. Het is met afstand het meest toegankelijke dat Alan Bishop tot nu toe heeft gemaakt: gelikte arrangementen en uitgedachte combinaties van gitaar, orgel, piano en viool worden bij uitzondering onderbroken door psychedelische hooks. Gelukkig doet de herkenbare, excentrieke voordracht van zijn altijd scherpe teksten nog wat terug wat betreft bevreemding.

Het debuut album verschijnt in twee versies: de reguliere cd heeft namelijk een Arabische alter ego, waarbij de zang van Bishop wordt overgenomen door twee anderen, die – neem ik aan – de Engelse bewoordingen perfect hebben vertaald. Desalniettemin kunnen ook zij de muziek van The Invisible Hands niet verplaatsen het fascinerende Midden-Oosten; daarvoor is de invloed van het Westen op het geluid te groot. Later dit voorjaar worden beide versies overigens gecombineerd uitgegeven op dubbel lp.

We kunnen dus gerust de conclusie trekken dat The Invisible Hands niet de misschien wel gehoopte weirdness à la Sun City Girls brengt. Is het daarom een slecht album? Zeker niet. Alan Bishop heeft het schrijven van sinistere songs nog steeds in de vingers; de conventionele structuren en gladde productie staan dat geenszins in de weg. Het resultaat is een plaat die in de eerste instantie wat minder opvalt, maar die na meerdere luisterbeurten zijn hoge niveau en variatie prijsgeeft.

Voor wie het geluid van The Invisible Hands toch niet ver genoeg gaat: het label Abduction bracht recent ook nog deel drie van de Sun City Girls singles, genaamd Eye Mohini. De hoes geeft al aan dat de geweldige dubbele 7” Borungku Si Derita nu eindelijk beschikbaar komt voor het grote publiek, terwijl de Eye Mohini 7” zelf natuurlijk ook niet ontbreekt.

Urpf Lanze – Procession Of Talking Mirrors

Toen ik halverwege het jaar 2011 voor het eerst kennis maakte met het geluid van Urpf Lanze, via het nummer The Wandering Sick op een compilatie van Morc, hoorde ik in de ontstemde outsiderfolk vooral willekeur. Nu het debuut album Procession Of Talking Mirrors in de winkels ligt, kan daarvan geen sprake meer zijn. Urpf Lanze vestigt zich ermee definitief in de nog steeds uitdijende gemeenschap van kwalitatief hoge experimentele muziek uit België.

Voor wie het nog niet weet: Urpf Lanze is Wouter Vanhaelemeesch, wiens bizarre tekenstijl menigeen zal herkennen van platenhoezen van onder andere Jozef van Wissem, Robbie Basho, Jack Rose en Cian Nugent. Ook het typische artwork van zijn eigen lp is voorzien van Middeleeuwse dan wel surrealistische taferelen van de Apocalyps en zonderlinge creaturen. Dit in samenwerking met Jeroen Wille, waarmee Wouter ook nog het audioMER label runt. De hoes voorspelt de eigenzinnige luisterervaring waarmee ik weldra geconfronteerd word, wanneer ik de plaat opzet.

Wouter bespeelt zijn akoestische gitaar doorgaans terwijl deze op zijn schoot ligt. Of dat van grote invloed is op zijn geluid weet ik niet; de open en lage stemming van het instrument is dat in ieder geval wel. De term “akoestische black metal” is vanwege dit feit niet eens zo gek verzonnen. Verder doet het woordloze gegrom – dat niet zelden overgaat in een getormenteerd gekrijs – hier een duit in het zakje, al blijft de stem vooral op de achtergrond.

De zes nummers doen denken aan de ruwe, kapotte blues van Bill Orcutt, doch vergelijkingen zijn niet gepast. Urpf Lanze weet z’n eigen stijl te vinden in het beroeren van de snaren, en brengt hierin ook voldoende afwisseling in aan. Techniek en traditie achter zich latend weet hij een authentiek gevoel over te brengen. Soms met melodie en repetitie, anders met intens en bruusk vingerspel. Zonder meer brengt het de luisteraar iets onheilspellends, dat in geen vak te plaatsen valt. Een knappe prestatie.

Vorig jaar veroverde de naam Urpf Lanze een plekje bij de hoogtepunten op livegebied. Er is een goede kans dat hij dit jaar tussen mijn favoriete albums belandt. Procession Of Talking Mirrors is verkrijgbaar bij audioMER en de goede distro’s, zolang de voorraad van 350 stuks strekt.

MV & EE – Fuzzweed

Met een discografie die inmiddels – met alle cdr releases op hun eigen label Child Of Microtones / Heroine Celestial Agriculture meegerekend – de honderd bijna aantikt is het flink zoeken naar het juiste album. Een album dat zowel de mogelijkheden in de studio laat horen als de vrijheid van de live optredens. Kortom, het beste wat Matt Valentine, zijn partner Erika Elder en de vele gastmuzikanten die met MV & EE optrekken, te bieden hebben, compact samengevat.

Vorige maand mocht ik de Zebulon Residency boxset ontvangen. Een fantastische uitgave die er toe doet, maar deze is met z’n zes cd’s en vijf en een half uur niet bepaald compact te noemen. Daarnaast kunnen er maar 99 liefhebbers van dit handgemaakte juweeltje genieten. Het gloednieuwe album Fuzzweed is daarom een betere optie, om verzekerd te zijn van heerlijke lazy psychedelische folk met fuzzy bluesriffs en bedwelmende ritmes en zang.

Kant A begint met het in Londen opgenomen Environs, waarop Mick Flower op shahi baaja en Andy Ramsay op tabla en synthi de langzame slide gitaar licks een raga drone ondergrond bieden. Het daaropvolgende Turbine is een opvallende; akoestisch gitaarspel wordt langzaam overspoelt met kosmische distortion en elektronische percussie, waaronder zelfs handgeklap. De hemelse duozang maakt het hippiegevoel helemaal af, en dan hebben we de mondharmonica aan het einde nog niet eens gehad.

Trailer Trash is misschien wel het beste nummer van deze plaat. Met vierdubbele zang roept dit herinneringen op aan harmonieuze muziek van de West Coast uit de begin jaren zeventig, onbezorgd doch met een redelijke geniale gitaarsolo slingerend op de achtergrond. De laatste track voordat de plaat omgedraaid moet worden – Jacked Up – gaat nog een versnelling lager, richting het toppunt van luiheid, zonder dat de prachtig samenvallende melodieën daar onder hebben te lijden.

Kant B is met het bijna twintig minuten onafgebroken drieluik Poor Boy Excursions groots. Het start met typische Mississippi blues, een met respect voor de traditie zingende Erika, terwijl elektronische drones een en ander lijken op te jagen. MV & EE laten zich echter niet van de wijs brengen en wacht rustig totdat ze los kunnen gaan op het tweede deel, A Long Way From Home. Dit experimentele stuk klinkt als een uit de hand gelopen jamsessie met misvormde gitaarklanken, de nergens zich van aantrekkende drummer Smokehound en de wilde bassist Coot Moon, die we nog kennen van het Space Homestead album. Het slotstuk Environments brengt met Indiase instrumenten weer een beetje rust in de tent.

Met een nagenoeg onveranderde stijl door de jaren heen kun je jezelf afvragen of een nieuw hoofdstuk in het dikke boek van MV & EE nog wel nodig is. Maar de muzikale wiet van het duo is nog lang niet uitgewerkt, en ook Fuzzweed biedt wederom zeer prettig bewustzijnsveranderende effecten. Het album evenaart hun beste werk als Bollywoe, Drone Trailer en het meer recente zusteralbum Country Stash, en laat daarnaast een lichte beweging richting het voor MV & EE zeker nog niet ontgonnen gebied van de blues.

Fuzzweed verschijnt bij Three Lobed, en vroege vogels krijgen met een beetje geluk ook   de bonus cd Fantasy Set er bij; een beknopte samenvatting van de eerder genoemde Zebulon Residency set. Het lijkt mij meer dan genoeg reden deze vroege favoriet van dit jaar in huis te halen.