Tag archieven: melancholie

Wixel – Revox Tapes

Wim Maesschalck speelde onder andere bij Guernica en hij runt Slaapwel Records, dat eerder releases uitbracht van onder andere Peter Broderick, Greg Haines, Machinefabriek en Jasper TX, perfect om bij weg te doezelen. Zijn project Wixel sluit daar perfect bij aan. De productie ervan leek even te zijn stilgevallen, maar naar nu blijkt heeft hij de afgelopen tijd met een oude tape recorder lopen spelen, met positief resultaat.

De release Revox Tapes verwijst uiteraard naar de door Wim gebruikte Revox B77, een prachtige reel-to-reel bandrecorder van Zwitserse makelij, die verscheen in 1979. Nadat deze was gerepareerd en schoongemaakt begon hij te experimenteren met opnames, met in het achterhoofd muziek dat speciaal voor dit apparaat zou worden gecomponeerd. Totdat het ding in brand vloog. Gelukkig wist Wim deze tegenslag om te buigen in voorspoed, door een aanzienlijk deel van het al opgenomen materiaal te redden en samen te voegen tot negen tracks.

Wixel wordt ook weleens de Belgische Machinefabriek genoemd. Hoewel zijn geluid evenzo leunt op lichtvoetige elektronica en abstracte gitaargolven, vind ik dat zijn composities gemakkelijk op eigen benen kunnen staan. Net zoals de releases op zijn label is de muziek van Wixel dromerig zonder slaapverwekkend te zijn. Revox Tapes volgt een oneindig pad (nou ja, drie kwartier) van kalmte en schoonheid, aangestuurd door ambient met langzaam echoënde akkoorden, een sporadisch opduikend klokkenspel en Fennesz-achtige filters. In het afsluitende Melancholische Waltz horen we ook nog een piano terug.

Het softe geruis en licht gekraak, die alleen tijdens momenten van relatieve stilte de aandacht trekken, zijn de aangename erfenis van de oude bandrecorder. De korreligheid van een videoband uit het verleden, weemoed en melancholie: Wixel weet het op Revox Tapes te vangen in negen nummers. Het kan ook haast niet anders of deze worden uitgebracht op cassette (de aloude bandrecorder is nog niet aan de retrohype toe). Dit medium moet het weliswaar afleggen tegen cd en vinyl qua geluidskwaliteit, maar compenseert dit met het meedragen van de warmte van de originele tapes.

Het best wel verse Nederlandse Jordskred (Wixel is de derde uitgave) is het label achter deze prachtig vormgegeven release: het professionele artwork versterkt nog eens het nostalgische gevoel van de muziek. Eén van de honderd exemplaren bemachtigen doe je hier.

Maan – Manifold

Het tweetal Maan duikt ergens vorig jaar opeens op in Vlaanderen, eerst met de Khomeini 99 tape op het Smeltkop label, daarna ook live, onder andere in het voorprogramma van Fushitsusha in Brussel. Al snel wordt duidelijk dat Tim Depraetere en Simon Apers een act vormen dat tot de meest veelbelovende van België mag worden gerekend. Ze hebben geen reden gezien om de boel langer te laten rijpen en nemen in twee dagen het debuutalbum op: Manifold, dat recent verscheen bij het net zo Belgische KRAAK.

Van twee jonge ingenieurs in opleiding zou je misschien een complex debuutalbum verwachten, staand op de drempel van een nieuw tijdperk van de moderne avant-garde. Een band die de schouders ophaalt voor muzikale historie en het maximale wil halen uit hun experiment- en improvisatiedrift; eigenschappen die ieder meer dan één keer gefungeerd als toeschouwer bij een optreden van Maan, het duo toedicht. De waarheid ligt ergens in het midden.

De manier waarop Maan muziek benadert is klinisch als in een laboratorium. Klanken worden gesedimenteerd tot op het bot en alleen het praktische blijft over: met een (bas)gitaar, orgeltje of trompet is de sound kaal en eentonig. De interesse in de techniek van het proeflokaal is echter ook verloren gegaan en heeft plaatsgemaakt voor een zekere nonchalance. Al lukt het de expres lage opnamekwaliteit te doorprikken, dan nog zal duidelijk worden dat Maan immuun is voor externe elementen die het geluid zouden kunnen beïnvloeden.

Al dan niet bewust komen er toch herinneringen boven: cold wave van circa drie decennia geleden. Een koude en afstandelijke kijk erop maakt van Manifold meer dan zomaar een album dat met de retrogolf probeert mee te surfen. IJzersterk zijn ook de teksten, die het minimalisme en melancholische versterken in ongrijpbare kunst-zinnen, die zo uit de koker van The Shadow Ring of een Vlaamse dichter zouden kunnen komen.

Invloeden uit de jaren 80 zijn enkele releases op het KRAAK label niet vreemd, maar zo’n overduidelijke verwijzing naar Belgische scene van weleer hebben we nog niet gehad. Genre, stijl of leeftijd vormen gelukkig nog steeds geen belemmering talent van eigen bodem een platform te bieden waarop ze kunnen uitgroeien tot publiekslievelingen, voor zover Maan dat na hun kaal gestroopte performance op het KRAAK festival nog niet waren.

Broderick

Het regent. Het is donker. Een avond om binnen te blijven en jezelf aan het haardvuur te warmen. Het liefst nog met muziek die zachtjes de slaap opwekt doch niet doorzet. Klanken die ontspannen en toch spannend genoeg zijn om het gehoor te blijven boeien. Melancholie zo overtuigend gebracht dat je er weer vrolijk van wordt. Genieten in een roes. Voor dit soort praktijken hoef je tegenwoordig helemaal niet meer thuis te blijven: bij Avonduren kan men alles vinden wat men nodig heeft op een druilerige herfstavond. Dat was zeker het geval afgelopen vrijdag, de eerste keer dan Middelburg werd bezocht door Peter Broderick.

Hij stond al vaker op deze site. In januari van vorig jaar beloofde ik na de release van Home dat we nog wel meer van Broderick zullen horen. Ook op piano. En zo geschiedde. Broderick strooide werkelijk met releases de afgelopen twaalf maanden: 4 Track Songs, Blank Grey Canvas Sky, Music For A Sleeping Sculpture Of Peter Broderick, Music For Falling From Trees, Ten Duets, How They Are en de meest recente Music For Contemporary Dance. Het schijnt dat hij bezig is met een opvolger van het singer-songwriter album Home (naast wat een magistrale samenwerking moet worden met Nils Frahm), maar de laatste tijd heeft hij zich vooral geconcentreerd op de klassieke muziek en piano.

How They Are is een spontaan album geworden. Zo verzon hij het openingsnummer rijdend in de auto, bij gebrek aan een werkende radio. Door een knieoperatie was Broderick ook een tijdje aan huis gebonden. Je kunt dan natuurlijk bij het haardvuur gaan zitten, maar bij de multi-instrumentalist stroomt muziek door de aderen. In vier dagen tijd nam hij misschien wel zijn meest pure album op. Wanneer het tweede nummer Human Eyeballs On Toast – om één van de zeven hoogtepunten te benoemen – begint, word ik meteen in het weemoedige hart geraakt. How They Are is in Middelburg het middelpunt van Broderick’s set in de stemmige kamer. Ik geniet.

Music For Contemporary Dance is anders. Het tweeluik bestaat uit composities die gemaakt zijn voor choreografieën, zoals de titel impliceert, en zijn daarom volledig instrumentaal. Wanneer dat ook nog wordt gepresenteerd op doorzichtig vinyl, ben ik helemaal gelukkig (ja, ik koop steeds meer vinyl, daarover later wellicht meer). De piano verdwijnt naar de achtergrond en de liefde voor strijkinstrumenten en elektronica wordt zichtbaar, zonder dat de muziek niet meer te classificeren is als klassiek. Men kan mij gerust wereldvreemd noemen wat betreft dansvoorstellingen. Toch kan ik me goed voorstellen dat er uit pompeuze en orkestrale stukken als Understanding iets sierlijks uit de bewegende mens te halen valt. Meer dan de beelden van Broderick die bij Avonduren ogenschijnlijk eenvoudig wisselt van instrument heb ik niet nodig.

Wat de albums betreft durf ik nog geen voorspellingen te doen, maar het optreden bij Avonduren zorgt er in ieder geval alvast voor dat Peter Broderick in een jaarlijstje beland met mijn naam eronder. Met overigens ook een grote pluim voor het voorprogramma Tsukimono, waarvan ik graag meer had gezien dan het kwartiertje dat hij nu zijn kunsten liet horen. Het verslag dat ik namens 3voor12/Zeeland schreef, is hier te lezen.