Tag archieven: Middelburg

Begrafenismuziek

The Dead Brothers zijn een bijzonder collectief: de bandleden zijn namelijk allen dood. Althans, dat beweren ze. Door allerlei spookachtige rituelen van het platenlabel Voodoo Rhythm is alleen hun muzikaliteit weer tot leven gewekt, om voor eeuwig een ode aan de dood te brengen op plaat en podium. Omdat dat ze toch oneindig de tijd hebben, deden The Dead Brothers, lang geleden geboren in Zwitserland, afgelopen zaterdag zelfs Middelburg aan. In een door Kaffee ’t Hof georganiseerde avond in De Spot bracht het tot een viertal gereduceerde ensemble begrafenismuziek doordrenkt met diepe droefenis.

De “Death Blues” van de act heeft vandaag de dag weinig meer met blues te maken, of het moet de melancholie en wanhopigheid die deze stijl met zich meebrengt zijn. Op het vijfde album The 5th Sin-Phonie staan de strijkers als cello en viool op de voorgrond dat de stemming toch wat anders doet voorkomen dan de blazers die we gewend waren in de muziek van The Dead Brothers. De band doet weliswaar z’n best om af en toe vergelijkbare geluiden er uit te persen, maar de burleske circusmuziek – New Orléans in het dode achterhoofd – heeft duidelijk plaatsgemaakt voor een minder jazzy aanpak. Dat is niet per se minder goed. Wanneer muzikanten Bela Lugosi’s Dead van Bauhaus nadoen, al dan niet in een nagenoeg onherkenbare versie (afgezien van het refrein), dan hebben ze bij mij al een dikke streep voor.

Ik bedenk iedere week weer een andere setlist voor mijn eigen begrafenis. Dat komt omdat er week in week uit goede muziek voorbij komt. Nu is dat even The 5th Sin-Phonie van The Dead Brothers. Dit ondanks dat het optreden niet echt levendig was te noemen, maar wil je met een stel doden op het podium. De grootste zombie van de avond stond echter in de zaal notities te maken. Lees mijn verslag voor 3voor12/Zeeland hier.

Oh my God

We hebben Koninginnedag en de Giro gehad in Middelburg, wat mijn favoriete stad meer dan ooit op de kaart heeft gezet. Middelburg kleurde oranje en roze, maar afgelopen dinsdag kleurde de stad zwart. En laat die kleur mij nu een stuk beter bevallen. Nota bene op een doordeweekse avond – en dus niet op zondag – kwam David Eugene Edwards zijn donkere evangelie verkondigen in de Spot met zijn band Wovenhand.

De korte tournee staat in het teken van zijn nieuwste en zesde album The Threshingfloor. De “threshing floor” is van oudsher een plek waar het graan werd gedorst, en aldus een plek van voeding en blijdschap voor de betrokken gemeenschap. Die dinsdagavond vormde er aan de Beddewijkstraat een dergelijke plek. Bekende en onbekende Middelburgers en niet-Middelburgers bevolkten de zaal tot er niemand meer bij kon. Overigens was dat al het geval bij het onterecht lauwtjes ontvangen voorprogramma The Black Atlantic, dat de provinciehoofdstad inmiddels ook niet meer vreemd is.

Wovenhand, tegenwoordig gewoon een viermansformatie in plaats van een project tijdens Sixteen Horsepower-stilte, speelt de sterren van de hemel. De voornamelijk akoestische nummers hebben opeens een weldadige instrumentele kracht in zich. Dankzij de combinatie van hard gestemde gitaar, contrabas (afwisselend getokkeld en pizzicato), een begaafde drummer en keyboards wentelt Wovenhand zich in country, sacrale folk, gospel en donkere melodieën. En niet te vergeten rock, want deze avond rockt (dank u, geluidsman).

Toch is de grootste zegen van Wovenhand Edwards’ bijzondere zang, die door merg en been gaat. Edwards ís God. Of in ieder geval een soort Jesus. Steeds als ik weer een glaasje water had besteld, stond ik weer met een tray wijn in mijn handen. Zijn stem doet de elementen bewegen; zijn verhaal opent de ogen van de blinden; zijn muziek verbroedert vijanden. Met gesloten ogen verkondigt hij zijn geloof, doorgaans triest en somber, doch altijd met de overtuiging van de Heer. “Ik probeer leven te brengen”, vertelt hij in een interview met 3voor12/Zeeland. Dat lukt hem evenwel pas na het optreden, want tijdens staat iedereen levenloos aan de grond genageld. Misschien wel het beste concert dat ik ooit in Middelburg zag.

The Threshingfloor is misschien iets minder overweldigend dan het optreden, maar kan zich desalniettemin gemakkelijk meten met het beste werk van Wovenhand. Voor diegenen die liever Sixteen Horsepower de hemel in prijzen, is deze plaat de perfecte dwarsdoorsnede tussen de twee acts. De eerste tracks hebben een vol, onderwerpend geluid, maar subtiliteit is zeker niet onvindbaar. De Bijbelse retoriek intrigeert en zet aan tot nadenken. Ik geloof dat ik bekeerd ben.

Volgende week een blasfemisch stukje over de band Jesus Anal Penetration.

Slim Cessna’s Auto Club

Als ik op dit moment één countryband zou moeten aanbevelen, dan is het wel Slim Cessna’s Auto Club uit Denver, Colorado. Hoewel, country? Slim Cessna en zijn band zijn een ware carrousel van muziekstijlen, waarbij punk, gothic, folk, americana, rockabilly, surf, gospel en het eerder genoemde country in voorbij komen. Volgens cultfiguur en eigenaar van het platenlabel waarop het zestal huist, Jello Biafra, is Slim Cessna’s Auto Club “the country band that plays the bar at the end of the world.”

Eind maart zag een nieuwe plaat het daglicht, Buried Behind The Barn. Het woord “nieuw” lijkt in de eerste instantie een verkooptruc, aangezien dit album nummers bevat die ruim tien jaar uit zijn en slechts zijn verschenen op obscure cdr’s en in andere versies op oudere releases. Totdat je de muziek hoort. Ik dacht dat het vorige album Cipher niet te overtreffen zou zijn, maar deze tracks zijn misschien nog wel sterker. Ieder van de acht is enorm aanstekelijk, zit technisch knap in elkaar en geeft een klap energie, vooral afgespeeld op hard volume.

Maar het kan nog beter. Live is de band niet minder dan magistraal. Met de producer van Woven Hand’s aankomende plaat op pedal steel en keyboard, wordt de dubbele zang verder strak begeleid met banjo’s, een dubbele gitaar en een begaafd drummer. De symboliek met veel beweging bezongen door Slim en zijn compagnon Munly maakt van een liveoptreden een onvergetelijke ervaring. Of je nu wordt gezegend door Slim of naar de hel verbannen door Munly, je blijft in verbazing en geluk achter. Dat kunstje deed Slim Cessna’s Auto Club vorig jaar al in Middelburg, maar afgelopen vrijdag deden ze dat nog een dunnetjes over. Lees hier mijn tweede verslag voor 3voor12/Zeeland en ga morgen dat album aanschaffen.