Tag archieven: Middelburg

Een muzikaal weekend

Zonder dat je in een tent hoeft te slapen en in Dixies moet kakken, toch drie dagen met kwaliteitsmuziek meemaken. Dankzij een combinatie van Avonduren, een middagoptreden in de Drvkkery, een Folk festival in de Spot en een uitstapje naar FabrIQ in Den Bosch werd dit werkelijkheid. Ik zag artiesten als Jay Minor, Cedarwell, Tiny Vipers, Bosque Brown, The Tallest Man On Earth, Megafaun en nog veel meer. Voor de vrijdag en zaterdag verwijs ik graag naar 3voor12Zeeland.nl: hier mijn verslag van Avonduren, de zaterdagmiddag staat hier en tekst voor en over De Spot staat hier en hier.

Bij artiesten van dit kaliber is het helemaal niet erg om ze twee keer achter elkaar te aanschouwen. Bovendien had het nieuwe festival FabrIQ Den Bosch nog net iets meer te bieden dan De Spot. Nog niet helemaal bekomen van de afsluitende handstand-circus dj’s Betonnie en Bartcore,  schuifelde een gezellige groep Middelburgers daarom zondagochtend de trein in richting het verre Brabant.

Eenmaal aangekomen deed ik nog even snel een sneakpeak bij een rehearsal in de diepe kerkers van de W2, waar Zonderland, een absoluut geen onaardige post-rock / ambient driemansformatie, zijn kunsten vertoonde. Even daarna vulde de zaal zich snel bij Awkward I, met de Hospital Bombers als begeleidingsband. Ik moet altijd even wennen aan zittende concerten, zo ook in de Verkadefabriek. Het is echter een goede manier om het publiek zich te laten concentreren op de muziek, in plaats van op sociale activiteiten. Nadat de Tindersticks het concert in de Effenaar om die reden hadden afgebroken is het weer helemaal een issue, ouwehoeren tijdens een concert. Ook de dag ervoor had ik het even niet meer met al die eikels die het optreden van Bosque Brown verpestten. Maar bij Awkward I was het redelijk stil, zodat ik in alle rust van de prachtige muziek kon genieten.

Tiny Vipers had mij de dag ervoor al verrast met een krachtig en ijzersterk optreden. Dat maakte het niet minder erg dat ik vanwege de drukte driekwart van het optreden aan de verkeerde kant van deur heb gestaan. De drie nummers die ik dan toch nog mocht aanschouwen, deed dat gegeven snel weer vergeten. Met haar slobbertrui en vieze haar is ze mijn favoriete onmodieuze dame van vandaag en morgen. Cedarwell zette Middelburg al op z’n kop, en herhaald dat kunstje in Den Bosch. De zittende optredens schuiven we aan de kant, het is nu feesten in de W2.

Stiekem is de act waarvoor we allemaal zijn gekomen The Tallest Man On Earth. De Zweed van amper 1 meter 30 heeft inmiddels een grootse reputatie. De vergelijking met Bob Dylan moet je niet helemaal vergeten, maar de beste man een (goede) kopie noemen doet zijn muziek geen eer aan. Hij bewijst met zijn tweede album The Wild Hunt, uit op 13 april, dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden (mensen die problemen hebben met mijn downloadgedrag mogen mijn originelen komen tellen). Zo is een nummer als You’re Going Back melodieuzer dan ooit, en heeft King Of Spain briljante poëtiek. Kristian Matsson, zoals hij heet, weet gevoelige, emotionele kampvuurliedjes op energieke wijze  over te brengen op het publiek. Een optreden met kippenvel.

Megafaun zijn  wat mij betreft de nieuwe Fleet Foxes. Waarom de drie heren niet in mijn jaarlijst van 2009 zijn terug te vinden is me een raadsel. Gather, Form & Fly is een album die niet alleen mooie meezingfolk ten gehore brengt, maar ook het experiment niet schuwt. De banjo wordt net zo makkelijk ingeruild voor een laptop. Bovendien zijn de drie mannen met indrukwekkende gezichtsbeharing een genot om op het podium zien staan. Zoveel speelvreugde  zweept zonder moeite het publiek op.

Omdat er nog steeds geen nachttreinen naar Zeeland rijden, moest ons gezelschap de afsluitende bands aan zich voorbij laten gaan. Maar ook zonder deze is FabrIQ met recht een “Festival Of Intrusive Quality”. Goed, op de terugweg naar Middelburg liep het misschien een beetje uit de hand. Het fabeltje dat festivalbier niet werkt is dan ook weer uit de wereld. Dank aan Nous die alle gezelligheid van zondag op de gevoelige plaat vastlegde.

Erinn Williams en Erik Borgård

Totaal onbevangen naar een optreden, levert bijna altijd onverwachte pleziertjes op. Zo ook de recente editie van het aller-gezelligste optredeninitiatief Avonduren. Van geen van de beide singer-songwriters had ik ooit gehoord, of de moeite genomen om ze te beluisteren voordat ze in de Noordstraat in Middelburg zouden spelen. Niet uit luiheid, maar omdat ik mijzelf graag laat verrassen. Dat is makkelijk praten, want Avonduren is mij nog geen enkele editie tegengevallen. Alsof je in een sterrenrestaurant gaat eten: je weet van te voren dat het smullen wordt. Alleen dat het publiek refreinen moet gaan meezingen ben ik echt wel een beetje beu aan het raken. Lees hier mijn culinaire recensie van afgelopen vrijdagavond. Overigens speelde Erinn in een outfit die wat meer bij de winter past dan hierboven afgebeeld. En klinkt ze live beter dan op cd.

Mijn favoriete winkel

De donderdagavond begon zoals gebruikelijk met de wekelijkse nieuwsbrief van CD & LP speciaalzaak Spin, in de paar jaar van het bestaan (sinds 2006) uitgegroeid tot mijn favoriete winkel aller tijden ooit overal. Net toen ik mijn online leven voor die dag wilde afsluiten, volgde een tweede – extra – nieuwsbrief van eigenaar Bart. Het was alsof ik de overlijdensadvertentie van een beste vriend aan het lezen was. Op zaterdag 15 mei sluit de shop zijn deuren. Voor altijd.

Dat was schrikken, daarna riep het vragen op. Is het niet meer reëel, een muziekwinkel in de Zeeuwse hoofdstad? Ligt het aan de digitale revolutie? Had Bart ook dvd’s moeten verkopen van De Kleine Zeemeermin? Het is makkelijk nu alle Middelburgers verwijtend aan te wijzen die alleen de aanbieding van Bruce Springsteen in Spin kochten, of helemaal niets. Misschien had ik nog wel ergens op kunnen bezuinigen om meer muziek te kunnen kopen. Logischer is om de realiteit onder ogen te zien. Bart deed dat alleen iets eerder dan ik. Een winkel die alleen om liefhebbers draait, levert nauwelijks een droge boterham op. Toch hoef ik niet neerbuigend mijn ongelijk toe te geven aan enkele digitale profeten, want Bart stelt zelf: “de toekomst van de platenzaak biedt te weinig carrière perspectieven. Er is dus geen sprake van een gedwongen sluiting of een faillissement.” Ik kan mij er iets bij voorstellen. Nog geen dertig jaar jong, en de komende 40 jaar loop je staande in je winkel te ploeteren om af en toe een biertje te kunnen kopen; dat vooruitzicht zou ook mij tegenstaan. Ik citeer Bart nog maar eens: “volgens mij zou ik langzaam gek worden”.

Maar waar kan ik nu mijn salaris kwijt aan muziek? Waar kan ik van die heerlijke automatenkoffie halen (Bart die voor de duizendste keer vraagt wat ik erin heb – alleen koffie)? Bij wie kan ik nu aan komen zetten met een verfrommeld papiertje waarop mijn wensenlijst staat geschreven? Waar kan ik nu ieder bezoek weer diezelfde platenbakken doorwroeten, terwijl mijn bestelling al op de balie ligt? Waar kan ik lachen om de kwaliteit van de OOR en Aardschok zonder die te hoeven kopen? Waar kan ik nu zo gezellig ouwehoeren over alles behalve muziek? Waar vind ik de persoon die zich qua katers met mij kan meten? Ik heb zo’n gevoel dat het niet stil wordt rond Bart. Hij zegt zelf ook dat hij actief zal blijven in de “culturele sector”.

Dat laatste is maar goed ook. De afgelopen twee jaar heeft Bart dikwijls bands naar Middelburg en omstreken gehaald, al dan niet voor een instore optreden, waarvan het voor onmogelijk werd gehouden dat ze überhaupt Zeeland zouden aandoen. Bowerbirds, Wendy McNeill, Tiny Vipers, She Keeps Bees, Sunset Rubdown, Elliott Brood, Sleepy Sun, om er maar eens een paar te noemen. Mede dankzij Platenzaak Spin is de muzikale cultuur in en rondom Middelburg enorm gegroeid, waar je vroeger je in allerlei bochten moest wringen om een Nirvana coverbandje te zien. Dat zal voorlopig niet verdwijnen.

Overigens besteedde ook 3voor12, ZB Digitaal en Rolf Bosboom aandacht aan de sluiting van Spin.