Tag archieven: Mie Music

Pelt – Effigy

De Amerikaanse band Pelt, bestaande uit Mike Gangloff, Nathan Bowles (beide ook in The Black Twig Pickers en Spiral Joy Band), Mikel Dimmick en Patrick Best (alle twee Spiral Joy Band), kreeg in 2009 een flinke dreun te verwerken. Op 5 december dat jaar overleed oprichter – en dankzij zijn fabuleuze gitaarspel ook het gezicht van de band – Jack Rose aan de gevolgen van een hartaanval. Hij was toen, 38 jaar, zich al volledig aan het richten op een solocarrière, maar de ziel van Rose blijft ronddwalen in de muziek van Pelt. Dat maakt luisteren naar het massieve nieuwe album Effigy, de eerste release na zijn dood, wel duidelijk.

Al meteen bij de openingstrack, Of Jack’s Darbari, refereren de overgebleven bandleden aan Rose. Niet alleen in de titel, maar ook in de droevige en donkere stemming die er heerst. Met huilend fiddlespel, piano en percussie creëert Pelt een verontrustend klankenpalet, sterk geworteld in traditie maar met de effectiviteit van een hedendaags drone album. Op deze wijze proberen ze in iets meer dan een uur geesten van vroeger op te roepen, misschien wel van langer geleden dan je in de eerste instantie zou verwachten. Zo verwijzen de titel en de hoes naar de heilige effigy mounds in Wisconsin: terpen van aarde in de vorm van dieren, die door de oorspronkelijke bewoners van Amerika veelal als begraafplaats werden gebruikt.

Ze maken het zichzelf niet makkelijk door voor een volledige akoestische setting te kiezen, en tevens de grenzen te willen opzoeken van vrije compositie in combinatie met folktraditie. Elementen uit alle werelddelen worden erbij gehaald, waarvan die uit de Amerikaanse Appalachen misschien wel de meest herkenbare is. In ieder geval op Wings Of Dirt, dat van start gaat met het typische banjogetokkel dat we pas geleden nog tegenkwamen op het soloalbum van Nathan Bowles. Toch ebt het Black Twig Pickers-geluid vrij snel weg, om uiteindelijke te transformeren in uitgestrekte passages van gestreken instrumenten.

Op Spikes & Ties gaat Pelt met harmonium en echoënde klankschalen aan de slag, dat ze duidelijk een richting opstuurt richting Oost-Azië. Het doet hier en daar denken aan Indische gamelan of Indiase ragas: prachtige esoterische improvisaties, die een unieke drone behandeling krijgen. Ook Last Toast For Capsizing focust op slaginstrumenten met botsende cimbalen, freejazzritmes en asynchroon spel op de piano.

Het hoogtepunt moet dan nog komen, met het meer dan twintig minuten durende Ashes Of A Photograph. Volgens een recent interview in The Wire heeft ook deze titel met het overlijden van Jack Rose te maken, of meer specifiek het ritueel verbranden van zijn foto door de overgebleven bandleden. Een emotioneel moment, dat van dit nummer een intense ervaring maakt. Een krassende viool en mondharp leiden woordloos gezang in, dat als de spreker van een séance probeert te communiceren met onze voorvaderen. Pas na een minuut of tien lijken alle instrumenten volledig te zijn uitgerold, om vervolgens met aanhoudende tonen langzaam het geluid te verzwakken totdat er stilte overblijft. Het is Pelt’s meest aansprekende voorbeeld tot nu toe in het toepassen van hun talent om spaarzame en trage akoestische klanken toch heel heftig te laten klinken.

Effigy werd opgenomen in een oude yogastudio en de niet meer gebruikte synagoge Gates Of Heaven in Madison, Wisconsin. In deze serene ruimtes kwam het viertal tot hun meest natuurlijke en ongedwongen opnameproces. De constant van vorm veranderende belletjes, gongs en klankschalen op de D-kant van de dubbel lp, From The Lakebed, laten dat nog eens horen. Ze sluiten af met The Doctor’s Nightcap, een onmiskenbaar geïmproviseerd psychedelisch dronenummer met spanning gecreëerd door stiltes en meeslepende strijkers.

Met de uitgebreide discografie van Pelt in het achterhoofd, weet je inmiddels wel wat je kan verwachten van deze band. Desalniettemin is Effigy niet alleen maar een mijlpaal vanwege het voor de eerste maal ontbreken van Jack Rose: het is een album waarop Pelt laat horen – met alle eerbied –  troost en harmonie gevonden te hebben, resulterend in misschien wel hun beste werk tot nu toe. Effigy is een album van het jaar dat vooralsnog met kop en schouders boven alle andere uitsteekt. Met een beetje geluk weet je nog één van de vijfhonderd dubbel lp’s, al dan niet via het label Mie Music, op de kop te tikken.

2x Richard Youngs

Nee, dit is geen beknopte samenvatting van mijn eerdere bericht, in augustus vorig jaar. Richard Youngs is écht een artiest die meerdere platen per jaar kan uitbrengen en daarnaast telkens weer iets bijzonders weet te creëren, bijzonder genoeg om er opnieuw over te typen. Core To The Brave en Amaranthine zijn mijn laatste aanwinsten met Youngs’ naam erop.

Core To The Brave komt uit bij Root Strata en valt vrijwel direct op door zijn agressiviteit. Zware bassen, gitaarloops voorzien van veel distortion en uit de maat springende beats brengen de luisteraar volledig uit balans. En dan is daar die onmiskenbare stem die iedereen weer met beide benen op de grond zet. Zoals altijd weet Youngs zijn voordracht feilloos op de goede momenten in te passen, een vooraf onmogelijk geachte symbiose vormend. Toch staat Core To The Brave ver af van zijn relatief brave folk-achtige of electro-pop albums, waar hij zijn status voor een groot deel aan heeft te danken. De doommetal van We Are The Messengers of het venijnige Forever Hills Of Everyday zetten de luidsprekers op scherp. Een meesterlijk bruut album.

Met Amaranthine bewijst Richard Youngs dat je kunt blijven vernieuwen en tegelijkertijd je eigen stijl kunt behouden. Deze lp op Mie Music omschrijven als een percussie-gedreven free jazz plaat met de stem in plaats van een gierende sax, komt misschien nog het meest in de buurt. Opnieuw wordt er veel gevraagd van de luisteraar. De drums vormen weliswaar de fundering, meedogenloze gitaarfeedback en een zes minuten durende solo op de skakuhachi zijn zomaar elementen die kunnen opduiken in de vier nummers die Amaranthine telt. State I’m In (California) is een nummer dat herinneringen oproept aan martial neo-folk uit de jaren negentig, dat fans van het eerste uur zeker zal aanspreken. Toch is Amaranthine bovenal een album waarop Richard Youngs zijn eigen grenzen van de avant-garde verlegt, zonder identiteit te verliezen.

Twee platen zo vroeg in het jaar geeft goede moed voor de Richard Youngs-verzamelaar. Afvragen of de volgende ook weer de moeite waard zal zijn, is niet aan de orde. Dat bewijst hij al een jaar of twintig.