Tag archieven: noise

Punk uit de Lage Landen

Ik kan niet zeggen dat punk een genre is dat vaak op mijn platenspeler ligt. Dat betekent niet dat ik er niet van kan genieten. Zeker wanneer illustere namen als Adolf Butler en Ping Pong Tactics voorbij komen en deze bands ook nog eens uit oorden blijken te komen niet ver fietsen hiervandaan, zijn mijn oren gespitst. In de maand december van vorig jaar brachten beiden hun debuutalbum uit.

Adolf Butler tast op subtiele wijze de grenzen van de goede smaak af met de vlag van Holland op de lp hoes, Zuid-Holland afgebeeld als belangrijkste rebellenprovincie van Nederland en patriottisch oranje dat regelmatig de kop op steekt. Alvast een flinke schop onder de reet, een uitstekende voorbereiding voor de twaalf tracks waarmee het album Holland mee is gevuld.

Het viertal neemt invloeden uit de punk en combineert deze met smerige doch groovende noiserock, waarbij alle clichés overboord gaan. Het geluid is heavy en meeslepend, maar er wordt vooral geprobeerd er een teringzooi van te maken. Dat lukt maar half, want de muziek van Adolf Butler klinkt gewoon vet en heerlijk compromisloos. Zelfs een belachelijke versie van Madball’s It’s My Life (ik moest het origineel er even bij zoeken) weet de irritatiegrens niet te overschrijden. Overigens komt de lp met een lyrics sheet, maar hecht daar niet teveel waarde aan. Holland wordt uitgebracht door Motorwolf Records, in een editie van driehonderd exemplaren.

De drie sympathieke heren van Ping Pong Tactics komen uit Lembeke. Het zonnige klimaat daar hebben van de gebroeders Huyghe en drummer Dries Dauwe pure melodiefreaks gemaakt, die hun kwajongensstreken echter nog niet verloren zijn. Dit is punk zoals pop hoort te klinken. Of andersom. In ieder geval staat het debuutalbum zonder titel bol van de aanstekelijke liedjes. Luister maar eens naar het magische Magic, France of de hit Pocahontas, de laatste terecht gebruikt voor een videoclip.

Het sterke punt van Ping Pong Tactics is, naast het talent lekkere deuntjes te schrijven, hun mix van stijlen. Punk, no wave, new wave, lo-fi, indie- en noiserock, en natuurlijk gewoon pop zijn met een beetje fantasie in één of meer van de acht nummers terug te horen. Gelukkig staat het kaalgeplukte, rommelige geluid een knieval naar de commercie in de weg. En anders doet de op-het-randje-van-vals liggende zang van Bert Huyghe dat wel. De hoofdmoot blijft tenslotte wel punk. De lp is te bestellen bij Smoke And Dust.

Jaarlijst 2011: #7

7. Cut Hands – Afro Noise I
William Bennett is een naam die je in de noisescene met dikke vette hoofdletters schrijft. Als oprichter van Whitehouse zette hij begin jaren tachtig power electronics voor het eerst op de kaart en wist hij extremiteit in muziek en bijbehorende beelden naar een hoger plan te tillen. Op het album Bird Seed – uitgebracht in 2003 na een inactieve periode – kwam al naar voren dat Bennett meer in zijn mars had dan alleen maar lawaai maken. Afrikaanse polyritmes en uitheemse klanken gaven de ruisende noise een nieuwe dimensie mee. Met Cut Hands gaat Bennett nog een stap verder.

Afro Noise (Vol. 1) is een agressieve en bovenal onheilspellende plaat waarop voodoo percussie dikwijls boven de piepende electronics worden geplaatst. Het zijn oerklanken die het gevecht aangaan met de hedendaagse mogelijkheden in de muziek waarbij geen klassieke instrumenten worden gebruikt. Welke triomfeert wordt niet duidelijk, maar het is zonder meer een wedstrijd waarbij het publiek winnaar is. De energie spat ervan af; zij het negatieve. Want Bennett weet als vanouds het gevoel van geweld en onrust van het Afrikaanse continent om te zetten in een pikzwart album.

Afro Noise zou de mooiste dubbel vinyl release van 2011 kunnen zijn, ware het niet dat deze pas volgend jaar uitkomt… Tot dan doen we het met de cd.

France – Pau

Ergens tussen het Rhônedal en het Centraal Massief ligt Le Puy-en-Velay, een heus pelgrimsoord waar gelovigen zich verzamelen om naar Santiago de Compostella te vertrekken. Het is ook de verzamelplaats voor de drie Fransen Jeremie Sauvage, Mathieu Tilly en Yann Gourdon, vanuit waar ze hun geloof in drone-, rock- en noisemuziek op eigenzinnige wijze over de wereld dreigen te verspreiden. Met de eenvoudige doch unieke opstelling met drums, basgitaar en versterkte draailier (“hurly-gurdy”) weet de band een bijzonder geluid neer te zetten dat onherroepelijk de luisteraar in een trance brengt. Het drietal noemt zichzelf France, de meest ongooglebare bandnaam ooit.

Ik kan mij het optreden van France op het KRAAK festival, in maart dit jaar, nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de openingsact was, en de geest op dat tijdstip dus nog helder. Het was vooral omdat de band een memorabel optreden neerzette waarbij menig toeschouwer omver mee werd geblazen, en in ieder geval mij na een half uur compleet verbaasd en met piepende oren achterliet. Het is lastig voor een band datzelfde gevoel naar plaat te vertalen, maar met Pau komt France aardig in de buurt.

Pau is uiteraard vernoemd naar de plaats waar de twee nummers op deze lp zijn opgenomen, op 4 maart 2009 om precies te zijn. De datum zal menigeen een worst zijn; France lijkt namelijk altijd hetzelfde nummer te spelen. Het kinderlijk eenvoudige spel op het drumstel en de met één snaar uitgeruste basgitaar is compleet inspiratieloos, maar het eentonige vormt de ruggengraat voor wat het geluid van France kenmerkt: de draailier, klinkend als een monsterlijke droneriff op repeat. Het bespelen van de vielle à roue zorgt voor minimale transformaties in het klankgeluid, zodat de hypnose die deze band teweeg brengt in geen geval een diepe slaap wordt. Releases van France kenmerkten zich voorheen door ietwat platgeslagen liveopnames. Met Pau – wat ik gerust de meest professionele uitgave tot nu toe kan noemen – worden de tonale alteraties eindelijk eens fatsoenlijk uitvergroot. Zonder dat de power van zo’n liveoptreden verloren gaat, overigens.

De indrukwekkende lp op 8mm, waarvan de 200 exemplaren reeds zo goed als uitverkocht zijn, is zonder meer de moeite van het aanschaffen waard. Een gezeefdrukte hoes die kracht uitstraalt en hallucinaties opwekt, een net zo prachtige binnenhoes, en alles handgemaakt. Het loont echter ook om eens naar de digitale versie op Bandcamp te loeren, want die biedt een bonus track van bijna vijftig minuten. Het is de registratie van het live optreden in La Centrifugeuse, de dag na de opnames voor de lp. Nog meer dan op de studionummers toont France hier zijn kunnen: Yann Gourdon gaat door tot uitputting hem ervan weerhoudt de draailier nog langer te bespelen. Kracht, opoffering, passie, verlichting. Tijd dus, voor een bedevaart naar Le Puy-en-Velay.