Tag archieven: noise

Xinlisupreme – 4 Bombs

Vorig jaar april mijmerde ik nog over de toen al bijna tien jaar oude muziek van Xinlisupreme. Ik haalde toen het stof van een oude recensie die ik in het verleden typte voor Musique Machine. Noodgedwongen, want het leek er sterk op dat we nooit meer iets zouden horen van het Japanse duo. Nog eens even de bezoekstatistieken nagekeken en ja hoor, een aantal hits vanuit het Verre Oosten. Zouden ze het gelezen hebben? Onwaarschijnlijk. En toch ligt er nu zomaar uit het niets een gloednieuwe EP met vijf nummers voor mijn neus.

4 Bombs is inderdaad het vervolg op het debuut Tomorrow Never Comes en de EP Murder License, met vijf nieuwe nummers die in het afgelopen jaar zijn opgenomen. Waarom dit zo lang heeft geduurd, zullen we denk ik nooit te weten komen. Yasumi Okano and Takayuki Shouji in het Engels een interview afnemen is namelijk nog steeds een nachtmerrie, of zorgt in ieder geval voor onnavolgbare hilariteit, zoals dit gesprek met Only Angels Have Wings.

Ook op muzikaal gebied zijn de heren gelukkig weinig veranderd. Nog steeds zijn melodieuze liefdesliedjes en rock hun manier om de boodschap over te brengen, maar neem deze omschrijving gerust met drie pakken zout. 4 Bombs is schokkend extreem vanwege de noise die als prikkeldraad om de songs heen gewikkeld is. Herkenbare structuren en gemurmel in het Japans worden kleine stukjes in een puzzel van de hoogste moeilijkheidsgraad. Xinlisupreme is als een obsceen trio van My Bloody Valentine, Merzbow en Venetian Snares.

Japan is een land van extremiteiten en rariteiten, maar ook een land van popmuziek. De combinatie ervan is Xinlisupreme’s handtekening. Zou het mogelijk zijn de ondoordringbare laag van distortion eruit te filteren, dan blijven er kinderlijke deuntjes over, getuige Soprano Meditation. Simpel pianospel wordt hier ondersteund door bonkende, artificiële percussie, in een poging de luisteraar naast doof ook nog aan het dansen te krijgen. Het lukt ze nog bijna ook.

Ik moet concluderen dat 4 Bombs niet meer diezelfde overweldigende indruk achter laat als het debuutalbum deed, tien jaar geleden. Dat schuiven we maar op de tijdgeest en mijn persoonlijke smaak van toen. Zonder vergelijkingen te maken is Xinlisupreme namelijk terug van nooit weggeweest: met een luide knal.

Diamond Terrifier – Kill The Self That Wants To Kill Yourself

Diamond Terrifier is het soloproject van saxofonist Sam Hillmer, bekend door zijn werk bij Zs. Diamond Terrifier is ook de Engelse vertaling van de meedogenloze boeddhistische god Vajrabhairava, uitgerust met 9 gezichten, 34 handen en 16 benen. Het is een treffend alias voor de muziek van de uit noisescene van New York afkomstige Hillmer. Op zijn debuutalbum Kill The Self That Wants To Kill Yourself is hij namelijk als een ongeleid projectiel die de sax vervormd tot onheilspellende soundscapes, ondersteund door al even kriebelige elektronica.

Het cheesy synthesizerintro zet je nog op het verkeerde been, maar langzaam sijpelt de priemende sax door in het geluid van het openings- en tevens titelnummer. Daar nog redelijk als zodanig herkenbaar; verderop is de omschrijving drones meer van toepassing. Ambient noise ontsproten aan een ongebruikelijke bron. Er zijn echter ook nummers met een meer wilde en speelse inslag, waarbij de sax hortend en stotend – alsof hij constant stikt in zijn eigen spel – vreemde sprongen maakt.

Nog vreemder is Transference Trance met een luitachtige gitaarloop als basis en tegen het einde opzwepend handgeklap. Het maakt van deze track zonder meer de meest energieke, al zal het gepiep van het blaasinstrument menigeen tot waanzin drijven, nog voordat de toon overgaat in een zwaar gebrom. Adamantine geeft het album ook zo’n bizarre wending: venijnige elektronische beats lopen als een rode draad door het geïmproviseerde gekraak en gekrijs, waarin juist weer geen enkele lijn te herkennen is.

Hillmer lijkt constant in een gevecht gewikkeld tussen structuur en chaos. Wanneer het stof is opgetrokken, is er nog steeds geen winnaar aan te wijzen, want naast de overduidelijke tegenstellingen is er ook sprake van symmetrie. Het achtste en laatste nummer Kill The Self That Wants To Kill Yourself (reprise) sluit de plaat namelijk af zoals deze begonnen is: met orkestrale synths die rechtstreeks uit de jaren tachtig lijken te zijn gesampled. Het laat de luisteraar in complete verwarring en verbazing achter. Bovendien krijgt ze een in iets meer dan een half uur een lesje in effectiviteit. Zin in een uitdaging? Kill The Self That Wants To Kill Yourself is uitgebracht bij Northern Spy.

Junzo Suzuki – Ode To A Blue Ghost

Toen Majutsu No Niwa nog gewoon Overhang Party heette, speelde gitarist Junzo Suzuki in één van de hardste psychedelische Japrockbands op aarde. Vandaag de dag is hij actief in onder andere het duo 20 Guilders en Miminokoto, maar vooral ook solo. In 2009 bracht hij op zijn eigen label Plunk’s Plan Ode To A Blue Ghost uit op cdr, en deze krijgt nu geheel terecht een heruitgave op Utech Records, met prachtig nieuw artwork.

Met zijn Fender Stratocaster en Gibson Les Paul start Suzuki in de eerste instantie subtiel. Het duurt ruim zes minuten voordat we een variatie horen op zijn minimale getokkel, dat klinkt als een soundtrack voor een donkere, mysterieuze film. Maar het geluid zwelt aan in deze twintig minuten durende openingstrack, waarbij agressief en nerveus gitaarspel langzaam een muur van noise optrekt. Naar het einde toe heb je zelfs de neiging het volume naar beneden aan te passen, zo’n contrast vormt het met de start van het nummer.

Het tweede bedrijf Beyond The Yellow Clouds trekt de lijn door waarmee het album was gestart: met sfeervolle drones die een onderhuidse spanning met zich meedragen, gevoed door venijnige, uit de maat springende riffs. Over riffs gesproken, Shivering Larry’s Last Freak Out is er vol van. Dit is waar we Junzo Suzuki van kennen uit het verleden: maniakaal repeterend, psychedelisch en snoeihard. Oorsmeer maakt plaats voor een gigantische golf feedback die ruim acht minuten aanhoudt. Het afsluitende Studies For Three Broken Canes Of Dr. Dream moet het juist weer hebben van ambient en drone, waarbij het klinkt alsof Suzuki zijn gitaar met de strijkstok bespeeld. In dertien minuten laat de Japanner wederom horen hoe goed hij is in spanningsopbouw en het creëren van een pikzwart muzieklandschap.

Ode To A Blue Ghost is een album geïnspireerd door de klassieker Blue Ghost Blues van Lonnie Johnson, pionier in de jazz- en bluesmuziek, uit circa 1927. De raakvlakken worden misschien niet direct duidelijk, hoewel er legio zijn te vinden. De muziek van de Japanner is allesbehalve vrolijk bijvoorbeeld, en draagt dikwijls een donkere, spookachtige sfeer met zich mee. En zoals blues draait om repetitieve akkoorden, zo creëert Junzo Suzuki ook massieve soundscapes met behulp van repeterende aanslagen en effecten. Ja, ik zou een walvis nog met een banaan kunnen vergelijken. Feit blijft, dat Ode To A Blue Ghost een album is dat in iedere kast van de experimentele muziekliefhebber niet zou misstaan.