Tag archieven: Oneohtrix Point Never

November 2011

Veel zinnigs heb ik niet getypt in de afgelopen maand, mede door tijdgebrek en/of omdat ik niet genoeg tekst kon verzinnen voor een afzonderlijke release. Dus, je kunt gerust stellen dat de wel besproken nieuwe (France & Orfanado) hoogtepunten waren in november. Het is toch al een rustige periode, omdat labels nu veelal geen of weinig albums meer uitbrengen uit angst dat deze de jaarlijsten niet meer halen. Maar de hele maand niets, daar kan natuurlijk geen sprake van zijn.

Sommige platen hebben door het artwork echt een meerwaarde. Zo ook de 12” The Prime Revealer van Jonas Reinhardt: beide zijden van het vinyl zijn op kunstige wijze gegraveerd. Doordat de ene kant op 33 toeren wordt afgespeeld en de andere op 45 toeren is het draaien ervan een plezante bezigheid. Ook qua sound trouwens, want de Amerikaanse band trekt gerust de lijn door van het eerder besproken en tamelijk geniale Music For The Tactile Dome: spacy vintage synthesizer werk (denk aan Jarre, Schulze) met kraut drones. Enige nadeel: deze duurt bij elkaar maar elf minuten.

Gelukkig zijn er in hetzelfde genre nog wat meer minuten mee te pakken. Een mooi voorbeeld is Fictions van Le Révélateur, waar een voormalig gitarist van Godspeed You! Black Emperor en Fly Pan Am achter schuilgaat. New age composities vermengen zich langzaam met ambient en dikke synthtapijten. Fictions is uitgebracht op het label van Steve Hauschildt (Emeralds), die zelf ook met een aardige soloplaat aan kwam zetten. Op Tragedy & Geometry, verwijzend naar Griekse mythologie, combineert hij veelal abstracte klanken uit de ambient, elektronica en kosmische  kraut. Aangenaam betoverend.

Wie vorig jaar voor heel wat betovering zorgde, was Brian Pyle (o.a. Starving Weirdos) met zijn soloproject Ensemble Economique. Psychical op het Not Not Fun label klonk als een futuristisch voodoo ritueel en had ik achteraf gezien doodleuk in m’n top 10 geplaatst van 2010. De nieuwe plaat heet Crossing The Pass, By Torchlight. Duidelijk minder overweldigend en agressief dan de voorganger, maar zeker niet minder goed. Pikzwarte synthesizers en rituele percussie vullen deze lp.

Over Maria Minerva typte ik in augustus al, toen om haar album Cabaret Cixous aan te prijzen. Nu heeft ze alweer een vervolg klaar in de vorm van een half uur durende ep: Sacred & Profane Love. Nog romantischer en vooral nog meer gericht op beats duikt de excentrieke Estse producer wederom in de wereld van cheesy ‘90s muziek, met house, disco en rave in de hoofdrol. Het levert alweer de derde bijzonder frisse release dit jaar op die haar naam draagt.

Wat ik ook nog het vermelden waard vind is Replica van Oneohtrix Point Never (knappe elektronische collages) en Chris Watson met zijn El Tren Fantasma (ambient met field recordings van zijn avontuurlijke treinreis door Mexico). Toch was november er vooral om nog ongehoorde albums van eerder dit jaar eens uitvoerig te beluisteren. Die laat ik hier achterwege. Terugblikken op het gehele jaar 2011 doen we immers in december.

Juli 2011

Juli is voor velen een vakantiemaand, een maand om terug te blikken op het afgelopen half jaar. Traditioneel is het ook vrij rustig met nieuwe albums in deze tijd van het jaar. Omdat mijn vakantie iets vroeger plaatsvond, had ik gelukkig nog genoeg in te halen. Juni bracht tal van leuke releases, waarvan ik er enkele al heb genoemd: Noveller, John Maus, Woods, Biosphere, Matt “MV” Valentine, Jürgen Müller en – de man die de mondhoeken omhoog doet krullen – Gerard Herman, onder andere.

De maand juli was inderdaad een stuk stiller, maar kende wel een aantal releases waar ik lang naar uit heb gekeken. Washed Out, Pure X, Fennesz en de immer productieve Richard Youngs (waarover in augustus meer) kwamen allen met nieuwe muziek, die qua kwaliteit zich kunnen meten met de beste platen van het jaar tot nu toe. Zo’n opsomming is uiteraard aan constante veranderingen onderhevig, dus zal ik deze hier niet opnoemen. Bij Rate Your Music is mijn persoonlijke tussenstand te raadplegen.

Maakt dat alle andere albums overbodig? Niet bepaald. Ik kijk om te beginnen even de richting op van Underwater Peoples Records, dat iedere maand wel weer wat leuks te bieden heeft. Bijvoorbeeld het debuutalbum van La Big Vic, dat bij vlagen klinkt als een moderne Talk Talk, terechtgekomen in een bizarre, psychedelische trip. Op hetzelfde label vinden we een re-release terug van On Air, één van de vele albums van James/Jim Ferraro. Repeterende, gare punkjams door de noisefilter, alsof langzaam maar zeker een spijker in je hersenen wordt geslagen. Ik kan even geen andere omschrijving bedenken.

La Big Vic – Heyo (Silver Morning)

Diezelfde Ferraro vinden we weer terug op FRKWYS Vol. 7 (mijn mening over deel 6 lees je hier), dat als samenwerking tussen Oneohtrix Point Never en oudgediende David Borden te boek staat. Warme ambient c.q. elektronica met invloeden uit de kosmische musik. Wie ook gretig gebruikt maakt van vintage synthesizers is Xander Harris. De horrorliefhebber uit Austin weet op de cassette ep Contamination wederom pikzwarte electro te vermengen met sciencefiction beelden uit vervlogen tijden.

Rock n’ roll kan een stuk smeriger, moet Mike Polizze van Purling Hiss hebben gedacht. Op de 12” Lounge Lizards (uitgebracht door Mexican Summer) razen piepende en schurende gitaren door een met vettige ruis vervuild landschap, in de rug gesteund door een agressieve doch nonchalante en pretentieloze voordracht. Zoiets kan ook gezegd worden van het gelijknamige album van Super Reverb, het shoegaze project van Jürgen De Blonde (Köhn) en Michael Beckett (Kpt Michigan). De altijd moeilijke tweede heeft een minder aansprekende titel dan voorganger Avant Garde Is The French Word For Shit, maar is minstens zo vuig – de huilende luisteraar in een zelden schoongemaakt hoekje jagend.

De muziek van Autre Ne Veut – een anonieme einzelgänger – is wat lastiger te omschrijven. De ep Body valt onmiskenbaar onder de noemer “popmuziek” (mede dankzij het nasale soulstemmetje), maar de ondergrond ligt op de breuklijn van dizzy electro, duistere dubstep, gemoedelijke ambient en vage exotica. Klinkt niet als iets anders, en daar houd ik van. Zo ook met Circuit Des YeuxPortrait, alweer de derde lp van de jonge Haley Fohr (21). Bluesy gitaarakkoorden en enkele elektronische effecten vormen de spartaanse begeleiding van haar bijzondere, zwaarmoedige stem, die soms aan Zola Jesus doet denken. Een unieke plaat die je gehoord moet hebben.