Tag archieven: optreden

Thomas Ankersmit

De zondagmiddag op het Incubate festival. Nog een beetje dizzy van de vorige dag ben ik na het overigens prachtige en – met alle respect – rustieke optreden van Jozef van Wissem en Stephan Mathieu in de Pauluskerk toe aan wat meer power. Een optreden van Kevin Drumm, een black metal liefhebber die noise maakt, lijkt mij op het lijf geschreven. Terwijl het steeds harder begint te regenen druppelen de bezoekers langzaam maar zeker de centrale ruimte van het atelier NS16 binnen. Ah, meer nieuwsgierigen dan ik had durven hopen. Ik duim voor piepende oren, trillende ruiten en wegrennend publiek.

Kevin Drumm kijkt boos. Een goed teken, denk ik in de eerste instantie. Maar zelden heb ik iemand zo ongeïnteresseerd aan knopjes zien draaien als die dag. Alsof hij vijftien jaar in een fabriek aan het werk is geweest, met als werk draaien aan diezelfde knopjes. Het piept en kraakt wel, maar zelfs bij dit soort musique concrète, elektronica en noise, ogenschijnlijk simpel om live te produceren, mag wel wat meer passie getoond worden. Nee, de show werd die middag gestolen door zijn compagnon tijdens datzelfde optreden, Thomas Ankersmit.

Ankersmit (van mijn leeftijd, maar duidelijk verder) steelt bij het begin al direct de show door wild draaiend aan de knopjes van zijn Serge modulaire synthesizer allerlei minimale geluidslagen toe te voegen aan de frequenties van Drumm. Het is in dit soort situaties altijd lastig te beoordelen van wie welke geluiden komen, maar gezien de activiteit dicht ik het grootste gedeelte aan de in Leiden geboren Ankersmit toe. Helemaal natuurlijk wanneer hij zijn alto sax oppakt en deze op niet geheel traditionele wijze een soort van drones laat produceren. Nu ik de katers en vermoeidheid weer te boven ben en met een helder zicht kan terugblikken op Incubate moet ik zeggen dat dit uiteindelijk één van de hoogtepunten is geweest op de zondag, en misschien wel de verrassing van het festival.

Ik kocht direct na het optreden de eerder dit jaar uitgebrachte cd Forma II, een samenwerking met Valerio Tricoli, ook al een liefhebber van een analoog instrumentarium en improvisatie op het gebied van elektro-akoestische composities. De samenwerking is op zijn minst intrigerend, misschien zelfs spannend te noemen. De vijf composities en bijna zestig minuten aan sensitieve elektronica en resonerende, niet te identificeren geluiden, bieden veel details. Soms uit dat zich in knisperende bliepjes in de fluisterstilte en fragiele hoge tonen maar af en toe ook in brommende drones en diepe, mechanische synthklanken. Forma II is een gepassioneerde zoektocht naar uitersten in controleerbaar minimalisme, de mogelijkheden van de instrumenten verkennend, waarbij de saxofoon nauwelijks herkenbaar de rode draad vormt. Alleen in afsluiter Takht-e Tâvus (tevens het langste nummer) komt het blaasinstrument als een aanhoudende misthoorn prominent in de schijnwerper te staan.

Thomas Ankersmit & Valerio Tricoli – Takht-e Tâvus

Forma II is uitgebracht op het Pan label van Bill Kouligas – geen onbekende in de Europese noisescene – en is prachtig verpakt in een plastic hoes versierd met geometrische lijnen. Wat mij betreft een aanrader.

Avonduren in de kapel

Avonduren is vernieuwd! Het bewonderenswaardige concept met akoestische optredens in een intieme setting is terug op een andere locatie dan dat ik gewend ben, en ook zie ik een hoop nieuwe gezichten. Dit in tegenstelling tot het affiche, want Peter Broderick is de eerste artiest bij Avonduren die voor de tweede keer op het programma staat. De eeuwenoude kapel van Hoogelande, op één van de laagste puntjes van Walcheren, leent zich uitstekend voor de sfeer waar het bij dit concept om draait. Het is er knus, de kaarsen en olielampen geven onbeduidend warmte & licht en de stoelen blijken evenveel zitcomfort te bieden dan de harde houten vloer bij Espressobar Ko D’oooooooor in Middelburg. Laat maar komen!

Het is de bevallige Laura Arkana die de zo goed als uitverkochte avond opwarmt met haar zachte stem en gitaarspel. Het talent van de Nederlandse werd door Broderick ontdekt en verder ontwikkeld; een betere leraar kun je niet wensen. Toch heeft ze haar eigen stijl, dat zich vooral kenmerkt met gezang in haar moerstaal. Dat is ook gelijk haar minpunt. Bij Nederlandstalige muziek duikt op een of andere manier altijd “cd van jou, cd van mij” op in mijn hoofd, met alle gevolgen van dien. Teksten over huilen in de supermarkt (komt ook bij mij voor), luchtballonnen en het vuilnis komen zo wel erg direct over, truttig als een ballade van Kinderen voor Kinderen. Er moet wel gezegd worden dat ze haar stem in deze live setting loepzuiver weet te houden, waarmee ze haar pas uitgebrachte debuutalbum overstijgt.

Wat mij meteen tot een recensie van Lentemuziek brengt. Het is duidelijk het werk van een verlegen meisje, zachtjes en voorzichtig zingend, de gitaar bespelend alsof ze bang is dat er geluid uit komt. Het album moet het dan ook vooral hebben van de inbreng van Broderick, op viool en piano. Hij pakt geen moment de hoofdrol van Laura af, de begeleiding wijselijk op de achtergrond houdend. Lentemuziek staat immers in de schappen als “Laura Arkana met Peter Broderick” en niet andersom, maar van binnen lijkt hij te weten dat zonder hem de acht liedjes nauwelijks overeind blijven. Overigens bevat de verpakking van het vinyl (ontworpen door Rutger Zuydervelt a.k.a. Machinefabriek) ook een Engelse vertaling van de teksten, zodat ik lekker in het buitenlands kan meezingen.

Eén van de redenen dat ik bovengenoemde samenwerking liever andersom had gezien is onder meer het optreden van het duo in een Brabantse kapel, eerder dit jaar. Toen liet Peter Broderick, te gast op het Glocal project van het nu aan de gang zijnde Incubate festival, doorschemeren dat er een opvolger van zijn singer-songwriter album Home aan zit te komen. Daar had hij geen piano bij nodig. In de kapel staat echter een glimmende vleugel opgesteld, waardoor deze avond de nadruk toch weer op het album How They Are en andere neoklassieke werken komt te liggen. Dat hadden we al eens gehoord. De voorspelling dat hij meer van zijn aanstaande album zou laten horen komt niet uit. Gelukkig zijn er uitzonderingen in zijn compacte set, waarbij hij met zijn imitatie van Brabantse koeien en schapen de lachers op zijn hand krijgt.

Avonduren was toe aan iets anders. Iets wat voor verse aanwas in de toeschouwers zou zorgen, iets dat weer enthousiasme opwekt bij de bezoekers van het eerste uur. Zonder dat er iets verloren is gegaan van de inmiddels typische kenmerken is het gelukt de optredens nieuw leven in te blazen, dankzij de unieke locatie. Aan bijzondere artiesten was namelijk al geen gebrek. Ik kijk in ieder geval weer uit naar de volgende editie.

KRAAK @IncubateTilburg

Toch maar even een snelle vooruitblik op Incubate, dat volgende week maandag in Tilburg losbarst, en misschien wel het leukste festival in Nederland genoemd mag worden. Die dag ga ik uiteraard The War On Drugs (recensie van het laatste album hier) bekijken, maar er is in die hele week zoveel meer te beleven dat ik mij voor dit stukje tekst op de zaterdag zal concentreren.

Op die bewuste 17 september zal het Belgische KRAAK de line-up van NS16 complex cureren. Afgezien van Gerard Herman (hier mijn mening over zijn debuutplaat Fêta Justice) allesbehalve een promoshow voor het label, eerder een boeiende en onverwachte selectie van onontdekte en onvoorspelbare artiesten.

Ook van Gerard Herman weet niemand wat we kunnen gaan verwachten. Het zou zomaar eens kunnen ontaarden in een enorme bak noise, lekker zo vlak voor etenstijd. Of in zelfverzonnen geluiden, al dan niet gemaakt met behulp van zijn fietswiel. Hoe dan ook zijn we dan als het goed is al opgewarmd door Terracota Gate. Weinig is bekend van dit soloproject, maar volgens de website moeten we rekenen op een combinatie van casiosamples, ambient en eighties filmmuziek, afgespeeld alsof we in een slow motion delirium zijn aanbeland. Spannend!

The Joyous Cosmology is next, een veelzijdig & langharig collectief from outer space (ofwel Antwerpen) dat de term “freaken” graag hoog houdt wanneer er instrumenten in het spel zijn. Door de drums, synthesizers, saxofoon, gitaar en divers ander speelgoed de vrije loop te laten tilt men de improvisatie naar een hoger niveau, evenals de geest van de toeschouwer.

Diezelfde toeschouwer heeft een half uur om neer te dalen voordat Girlseeker aan de set begint. De coolste band uit Kopenhagen van dit moment is opgericht met maar één doel: tjiks scoren. Na een mislukte poging een Alan Vega-coverband te zijn, concentreert Girlseeker zich nu op gitaarpop ondersteunt door debiele riedeltjes op keyboards en monotone zang, alsof alle nerds uit Havo3 een bandje zijn begonnen. De drummer hebben ze volgens een interview in Ruis Magazine de groep uitgegooid “omdat hij constant kwaad was”, dus dames: Girlseeker is een vrolijke band! Inderdaad, als we de mierzoete 7” Love Fuel op Insula Music opzetten, verschijnt er als vanzelf een glimlach op onze gezichten.

Een warm klimaat, dat is na deze zomer zonder meer welkom. Vanaf een uur of acht gaat het er heet aan toe in de NS16, wanneer Seth Kasselman (L.A.) zijn project Warm Climate opstart, voor het eerst live in Europa. Warm Climate mixt psychedelica, drones, dub, pop, jazz en zelfs glamrock tot een broeierige cocktail van improvisatiemuziek, waarin de bijzondere stem en het spel op de klarinet afkomstig van de frontman niet zelden een hoofdrol opeist.

De afsluiting van Kraak in Residence is behoorlijk cineastisch, met de vertoning van een film van de jonge Japanner Makino Takashi. Maar ook Floris Vanhoof – met minstens zo’n exotisch geboorteland – kan overweg met film, zo zagen we al op het KRAAK festival eerder dit jaar. De Gentenaar is met zijn freestyle gebouwde synthesizers en hergebruikte instrumenten al net zo onvoorspelbaar als de eerder genoemde artiesten. Iets met “be there or be square” dan maar?