Tag archieven: Planet Mu

Andere planeet

Planet Mu is al sinds jaar en dag één van m’n favoriete labels op het gebied van dubstep, breakcore, acid en andere nostalgische dan wel moderne elektronica muziek. Eind jaren negentig bouwde oprichter Mike Paradinas, tevens befaamd als muzikant onder de naam µ-Ziq, gestaag zijn reputatie op met als resultaat dat vandaag de dag de teller op circa driehonderd releases staat, waarvan een aantal als serieuze klassieker in het genre beschouwd mag worden. Artiesten als Venetian Snares, Ceephax Acid Crew, Shitmat, Neil Landstrumm en Duran Duran Duran hebben er hun thuis gevonden. Een korte impressie van een aantal nieuwe releases.

The Gasman oftewel Christopher Reeves brengt met enige regelmaat zijn zelf geschreven tribute albums aan de rave uit de jaren negentig uit. Geen enkel moment schuwt hij om de cheesy melodieën uit de welbekende Roland 303 te laten weerklinken. De klanken van The Gasman zijn derhalve zeer vertrouwd. Daar waar oude rave het vooral van herkenbare en dus gemakkelijke wijsjes moest hebben, maakt deze Engelsman er wel degelijk sfeer mee. Soms duister, soms clownesk. Het nieuwste album Power Points is daar geen uitzondering op. De release is de eerste in de zogenaamde Mu Editions serie, wat zoveel betekent dat deze exclusief via Planet Mu verkrijgbaar is. Bij het luisteren van Power Points kan ik maar één conclusie trekken: typisch, maar voorgangers Audiogold en Superlife waren absoluut van een hoger niveau.

Oriol is een verse toevoeging aan Planet Mu. Het is ook een bijzonder toegankelijke en vrolijke release voor het label uit Kent. Oriol is de naam van een de uit Barcelona afkomstige liefhebber van tropische tunes, funk, boogie en ouderwetse electro. Die weet hij op zijn debuut album Night And Day uitstekend te combineren. Sterker nog, dit zou zomaar één van de beste dancealbums van het jaar kunnen worden. In ieder geval heeft het de potentie om op stranden waar de bikini’s kleiner zijn dan mijn zonnebrilpoetsdoekje een gigantische klapper te worden. Ik draag weliswaar geen bikini’s en regen vaker nat dan de gemiddelde Bengaal tijdens de Moesson, maar ook op mijn geluidsdragers wordt er met volle teugen van Oriol genoten.

Solar Bears wordt gevormd door John Kowalski and Rian Trench, die elkaar ontmoetten op de Pulse Sound Engineering School. De Ieren zijn één van de vele nieuwe artiesten die Planet Mu uit het niets laat opduiken. De eerste single Inner Sunshine heeft inmiddels het daglicht gezien, en eind september mag het volledige album She Was Coloured In op de platenspeler gelegd worden. Solar Bears klinkt inderdaad een beetje als de troetelbeertjes “from outer space”. Lieflijke, bijna pastorale synthmelodieën voeren de boventoon, met een stroperige kosmische kraut saus. In de eerste instantie doet dat een beetje aan saaie loungemuziek denken, maar het ongebreidelde gebruik van akoestische instrumenten, keyboards en tape recorders maken van Solar Bears toch een aangename luisterervaring.

Leukste van het stel is toch wel Mrs Jynx. Hannah Davidson uit Manchester weet namelijk als geen ander het retrogressieve geluid van de acid en elektronica van begin jaren negentig te reproduceren. Dat betekent dikke keyboardlagen en zweverige sferen die ondersteund worden door subtiele beats op de achtergrond. Haar debuutalbum The Standoffish Cat riep zelfs dermate nostalgische gevoelens van welbehagen op dat deze het tot de top tien van 2008 wist te schoppen. Opvolger Shark Carousel is minder goed, terwijl er eigenlijk niets in veranderd: nog steeds lijkt het alsof we in 1993 naar Aphex Twin zitten te luisteren. En soms zitten we daar op te wachten, ja.

Venetian Snares – Filth

De letter “V” neemt in mijn platenkast een relatief grote ruimte in. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door de enorme discografie van Venetian Snares. Met een naam als Aaron Funk kan je ook bijna niet anders dan je leven in het teken zetten van muziek; zijn gemiddelde ligt op dit moment op meer dan twee albums per jaar. Lekker bijzonder, zou je denken. De man woont in het levenloze Canadese Winnipeg en heeft hele dagen niets te doen. Bijzonder is wel de muziek die Aaron heeft uitgekozen om de wereld mee te veroveren, en waarmee hij inmiddels de reputatie van Richard D. James heeft bijgehaald. Die pist wederom in z’n broek bij het horen van Snares’ nieuwe album Filth.

Breakcore zal voor de meeste mensen altijd blijven klinken als een hoop ongeorganiseerde herrie. Harde beats hier, handgeklap daar, beetje bliepjes en duistere acid geluidjes. En dan laat je de laptop de vierkwartsmaat totaal verkrakken zodat alles héél kunstig klinkt. Ik kijk – en vooral luister – toch anders naar bijvoorbeeld het laatste album Filth. Dit is zoveel mogelijk muzikale inhoud met een obsessieve precisie van een doctorandus ingenieur in de microchirurgie op de juiste plekken plaatsen. Dat dit vervolgens is verpakt in de meest agressieve mix van gabber, acid, glitch en allerhande elektronica, is juist Aaron Funk’s grote middelvinger.

Filth is op zich niet veel nieuws onder de zon voor wie bekend is met Venetian Snares. De luisteraar wordt wat meer getreiterd met oldskool acid (de 303 mishandeld) maar dat doet niets af aan de briljantheid waarmee de muziek alle richtingen op lijkt te vliegen. Het stuitert, springt, beukt, draait rond zonder enige structuur en geeft je totaal onverwacht een klap met de vlakke hand. Filth is ook een sexy album. Met titels als Deep Dicking, Chainsaw Fellatio, Pussy Skull en Crashing The Yogurt Truck worden Aaron Funk’s toiletfantasieën werkelijkheid. Een flinke dosis humor – want zonder wordt dit toch een beetje onluisterbaar – ontbreekt ook niet. Mongoloid Alien en Calvin Kleining zijn hierin hoogtepuntjes.

Luisteren naar Filth is bijna een ontspannen ervaring, gerust gemaakt door het feit dat de kwaliteitshoogte wederom ver in de exosfeer te vinden is. Maar Filth is ook hard, gemeen en goor. Het is verre van het beste album van Venetian Snares (dat blijft toch de Hongaars geïnspireerde Rossz Csillag Alatt Született), maar het label Planet Mu mag weer voor een paar maanden trots zijn op deze release. Tot de volgende.

Jaarlijst 2008: #9

Wat een nostalgie! Voor sommigen zijn de Beach Boys nostalgie, of The Clash. Voor sommigen zelfs Charlie Barnet. Maar denk eens even terug aan de tijd dat de eerste versie van Doom op de markt kwam, dat Bill Clinton president van Amerika werd en je elke avond afleveringen van Airwolf keek. In diezelfde tijd werd het genre IDM (nogmaals: “Intelligent Dance Music”) gevormd door artiesten als μ-Ziq en Aphex Twin. Ook Hannah Davidson uit Manchester is groot geworden met de voor die tijd typerende Warp-sound. Zij heeft tevens besloten om die muziek precies na te maken. Weinig origineel, zou je zeggen. Als het allemaal zo makkelijk is, waarom is IDM als genre dan op sterven na dood en vinden platen alleen nog maar aftrek onder nerds die in de tijdgeest zijn blijven hangen? Omdat ze gedateerd klinken? Onzin, goede jazz platen zijn ook tijdloos. Dat hetzelfde kan met het soort acid house uit pakweg 1994, bewijst Hannah aka Mrs Jynx met haar (debuut)album The Standoffish Cat.

Beter een goede kopie dan een slecht origineel is een gezegde waar ik mijn reet mee afveeg. Echt originele muziek bestaat al lang niet meer en elke muzikant heeft wel bepaalde invloeden en vergelijkingen. Mrs Jynx maakt het gewoon gemakkelijk voor de recensent. De mellow melodieën zijn warm en zacht als de vacht van een kat. Wel van een ongecastreerde kater die met verve zijn territorium verdedigd. Mrs Jynx slaat van  zich af met arcadische, harmonieuze ambient passages en uit de maat lopende beats, clicks en cracks, precies volgens het handboek van IDM. Even lijkt het of we gewoon naar …I Care Because You Do aan het luisteren zijn.

Nee, vernieuwend is het niet, en Mrs Jynx voegt hiermee niets toe aan het genre. Het niveau van dit soort muziek is sinds de hoogtijdagen evenwel zelden geëvenaard als met The Standoffish Cat. Dusty bijvoorbeeld is een weldadig nummer met zachte klanken en subtiel geritsel dat het ritme bepaald. My Friend  T3 (Remix of Resynthesize) borduurt voort op deze aangename lounge (over gedateerde muziek gesproken) maar duwt er een wat frivolere beat onder wat het nummer meer onderhoudend maakt. Verder moet je niet veel variatie verwachten op dit album; de schoonheid is van een constante factor.

Mrs Jynx schudt de liefhebbers met deze plaat enigszins wakker: acid als muziekgenre hoeft nog niet begraven te worden. Daarom verdient ze meer waardering dan alleen maar de kloon of imitatie van Aphex Twin genoemd te worden. Zelden zo’n nostalgisch gevoel gehad bij muziek als bij dit album. Maar ondanks dat The Standoffish Cat louter superlatieven verdiend, plaats ik ‘m op #9, toch vanwege het feit dat het genre al geruime tijd is ingehaald.

#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)