Tag archieven: psychedelica

Alan & Richard Bishop anno 2014

Nadat drummer Charles Gocher in 2007 overleed, kwam er een einde aan een ruim kwart eeuw Sun City Girls. De twee overgebleven leden van de exotische band, de gebroeders Alan en Richard Bishop, zijn echter tot vandaag de dag actief gebleven in de muziekwereld. Eerstgenoemde schopte het met zijn Baroque Primitiva nog tot nummer drie in mijn jaarlijst van 2011 (waar dat wellicht nummer één had moeten zijn) en hij is medeoprichter van het Sublime Frequencies label, gespecialiseerd in esoterische wereldmuziek. Vorig jaar schreef ik nog over zijn Egyptische band, The Invisible Hands. Richard Bishop sloeg zichzelf tot ridder en treedt als artiest meer in de spotlights, met een tiental solo releases sindsdien. Ook is hij actief in de “supergroep” Rangda. Dit voorjaar is het feest voor de liefhebbers van hun muziek. Niet alleen liet Sir Richard Bishop zijn gezicht zien op podia in Europa (oude klassiekers van Sun City Girls live niet schuwend), er verscheen op Records Store Day een split release van de broers en daarnaast van beide heren solo albums.

If You Don’t Like It… DON’T is de titel van de lp met op iedere zijde een andere Bishop. Het duidt direct hun al dan niet geveinsde onverschillige houding aan, vaak ook kenmerkend voor de muziek. Zeker bij Alvarius B, het alter ego van Alan; zijn bruuske speelstijl is alles behalve mooi en zijn techniek niet bepaald verfijnd. De negen korte instrumentale uitbarstingen zijn bijna aanstotelijk ruw, woest ritmische slagen makend als een gefrustreerde bluesheld die zijn gitaar maar niet gestemd krijgt. Toch, een nummer als Dwarf Awareness is dan weer behoorlijk zachtmoedig en laat zijn talent voor mooie melodieën duidelijk horen. Kant B met Sir Richard Bishop is minder agressief, focussend op warme akkoorden en elegante toonladders, zich manoeuvrerend tussen John Fahey-achtige folkblues, Oosterse muziek en spirituele ragas. Alle tracks op deze lp zijn overigens kakelvers, opgenomen eind 2013.

Dat laatste kunnen we niet zeggen van het album What One Man Can Do with an Acoustic Guitar, Surely Another Can Do with His Hands Around the Neck of God. Met deze mond vol haalt Alvarius B. materiaal uit de periode 1990-1999 van stal, prime time voor de Sun City Girls. De zestien “songs about strangling people” laten verwrongen en ongefilterde, doch zeker niet wereldvreemde blues horen, rechtstreeks opgenomen op cassette. Voor schoonheid of subtiliteit moet je ver langs het onrustige lo-fi getokkel en gepluk heen kunnen kijken, maar zijn methode levert wel een unieke sound op. Hoewel ik zijn sarcastische gebral wel enigszins mis (alles is instrumentaal), vormt deze lp samen met Fuck You And The Horse You Rode On van vorig jaar een mooi retrospectief overzicht van de Alan Bishop in vroeger tijden. De afsluiter Nasty Plumage verscheen overigens al eens op het eerbetoon aan Jack Rose.

Het is evident dat zijn broer Richard de gitarist was van de Sun City Girls, toen al spelend met een eclectische stijl die hij solo verder heeft uitgebouwd. Hij weet in compositie en complexiteit grote klasse te tonen en Solo Acoustic Vol. 8, uit de prachtige serie van Vin Du Select Qualitite, is daarop geen uitzondering. De door allerhande exotica geïnfecteerde Amerikaanse folk krijgt een hierop wederom een Oosters tintje mee. Het in drie stukken opgedeelde Hypostasis biedt misschien weinig verrassingen, maar behoort desalniettemin tot zijn beste werken.

Sir Richard Bishop kwam rond Record Store Day ook nog met een andere release op de proppen: de 10” Road To Siam op het Duitse label Unrock. Zoals de naam al aanduidt, gaat hij op deze korte EP op reis naar Thailand langs de Mekong, de rivier waarna het eerste nummer is vernoemd. Hij neemt hierop elf minuten lang een traditioneel Thais instrument ter hand, de phin, en bespeelt deze soort banjo zonder akkoorden, resulterend in melodieus gepluk aan de snaren. De drie nummers op de andere zijde verschenen eerder vorig jaar op enkel digitaal uitgebrachte albums, en passen wellicht in eenzelfde vat: die van Aziatisch geïnspireerde virtuoze folkmuziek op de zessnarige akoestische gitaar.

Overdaad schaadt weer eens niet, en dat deed het nooit eigenlijk bij de Sun City Girls. De heren Bishop houden de erfenis meer dan ooit in leven.

Cameron Jamie, Cary Loren & Dennis Tyfus – Cannibal

Ik maakte voor het eerst kennis met Cameron Jamie toen enkele van zijn korte films werden getoond in mijn woonplaats Middelburg, alweer meer dan tien jaar geleden. The Melvins verzorgden toen een oorverdovende soundtrack bij onder andere Kranky Klaus en BB (ik schreef hier een terugblik op die avond). Door te focussen op bepaalde sociale groepen en culturele aspecten die je als outsider zou kunnen bestempelen, kon hij rekenen op lovende kritieken uit het alternatieve circuit. Zijn latere werk lijkt zich te richten op sculptuur- en tekenkunst, waarbij zijn semi-abstracte inkttekeningen positief opvallen.

Cary Loren begon in de vroege jaren zeventig met het publiceren van zijn eigen magazines en richtte niet veel later met onder andere zangeres Niagara en Mike Kelley het ”anti-rock” collectief Destroy All Monsters op. Dat Destroy All Monsters – geïnspireerd door onder andere Sun Ra, Warhol, psychedelica, Flaming Creatures, monsterfilms en futurisme – bij het eerste optreden Black Sabbath’s Iron Man naspeelde met een stofzuiger en een koffiekan en al na tien minuten werd weggestuurd zegt eigenlijk alles over het eigenzinnige karakter van deze noiserock band. Zonder echt een album te hebben uitgebracht (Thurston Moore’s label zorgde nog wel voor een compilatie) viel de groep langzaam uit elkaar. Cary Loren woont vandaag de dag nog steeds in Detroit en heeft daar zijn eigen winkel met boeken en visuele kunst.

Dennis Tyfus is Vom Grill, een soloact waarvan regelmatig uiterst eigenaardige albums verschijnen, niet zelden keelzang, grunts en een hoop lawaai bevattend. Dennis Tyfus is ook illustrator, visueel artiest, radiomaker en concertorganisator in Antwerpen. Maar vooral is hij bekend van zijn inmiddels al vijftien jaar jonge label Ultra Eczema. Daarop ziet zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus van Ultra Eczema bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam.

Wat deze drie heren allemaal met elkaar te maken hebben? In ieder geval de lp Cannibal, dat recent verscheen bij Primary Information. Deze non-profit organisatie publiceert vooral boeken (van Genesis P-Orridge onder andere) maar baarde ook al opzien met een plaat van Rhys Chatham. Het debuut van het bovengenoemde trio lijkt ook prima tussen de kunstzinnige uitgaven van het label te passen.

Dat Cameron Jamie’s werk Tonal Collision de cover van dit album siert kan geven toeval zijn. Cannibal is een botsing van stijlen, een verwarrende dialoog tussen drie energieke artiesten die zich graag op de voorgrond laten horen. Met ruisende elektronica en noise, een harmonica, mondharp, onorthodoxe zangtechnieken, psychedelische rockpartijen, vreemde poëzie en samples die uit obscure films of van goedkope rommelmarktplaten lijken te komen ben je als luisteraar al snel de weg kwijt, om vervolgens gebiologeerd te raken van het onbekende muzikale landschap waar je doorheen reist.

Het drietal vreet elkaar echter niet op. De agressie op Cannibal bestaat in de radicale manier van het mengen van stijlen, de wil om de boel te laten exploderen, de neiging om uit te barsten in een chaos en de spanning die ontstaat wanneer de artiesten elkaar aangelijnd laten om dit slechts in beperkte mate te laten gebeuren. De vaak bizarre soundscapes op deze plaat zijn daardoor meer een avontuurlijke trip dan een onbeluisterbaar experiment en zodoende zou ik het helemaal niet erg vinden wanneer deze drie generaties kunstenaars in de toekomst weer samen komen.

Forklong Daruplat & Ōgon Batto

Dat het Antwerpse Hare Akedod label kwaliteit brengt, vertelde ik al een jaar geleden. Zo snel als het label in de beginperiode de cassettes uitbracht, zo stil was het in de maanden erna. Een periode die overigens zonder klagen werd overbrugd dankzij de eerste vijf tapes. Maar nu de temperaturen weer stijgen mocht ik opnieuw twee prachtige tapes ontvangen uit Antwerpen.

De zesde release op het label is van de Belgische gitarist Forklong Daruplat, en misschien wel de meest toegankelijke tot nu toe van Hare Akedod. In tegenstelling tot de exotische improvisatie of analoge elektronica wat het label ons tot nu toe bracht, hebben we nu te maken met wat het beste valt te omschrijven als American Primitivism. Met het soort instrumentale avant-garde composities met traditionele country-elementen die John Fahey in vroegere tijden naar een hoger plan tilde, kun je vandaag de dag nog makkelijk mee thuis komen.

De acht nummers op deze cassette houden het midden tussen improvisatie, traditionele folk en de wat meer compactere liedjes, waarbij allen geheel instrumentaal blijven. Soms kan juist het wegstrepen van alle andere instrumenten en zang behalve de akoestisch gitaar een album naar een hoger plan tillen, en dat is wat er op het ruwe en primitieve titelloze debuut van Forklong Daruplat gebeurt. Hij kan daarmee zo aansluiten bij artiesten als Robbie Basho of – meer hedendaags – Daniel Bachman en Cameron Deas. Dat mag je gerust een compliment noemen.

Ōgon Batto is een creatie van Bent Von Bent, naast David Edren zelf ook verantwoordelijk voor het Hare Akedod label en enkele eerdere werken die het label uitbracht. Het gouden omhulsel van deze cassette oefent al gelijk een mysterieuze aantrekkingskracht uit, en dat wordt er met de muziek niet minder op.

Wanneer we het instrumentarium opnoemen (synthesizer, elektronische gitaar, zither, reel-to-reel tape, piano, contrabas, hoorn, percussie en field recordings uit China en Japan) dan lijken de acht nummers met bijzondere titels te ontaarden in een wilde veelkleurige mix, maar niets is minder waar. Ōgon Batto is een harmonieuze reis langs spirituele licht en duisternis, waar lo-fi blues op luchtige wijze wordt afgewisseld met kosmische elektronica. In drie kwartier weet Bent Von Bent de muziekbelevenis weer naar een hoger bewustzijn te tillen.

Zoals gebruikelijk zijn de releases van Hare Akedod gratis en voor niets te downloaden op Bandcamp. Liefhebbers van cassettes en uitstekend verzorgd artwork bestellen natuurlijk the real deal.