Tag archieven: recensie

PVT vs. !!!

De ietwat vreemd geplaatste leestekens in de titel van dit stukje doen terecht vermoeden dat het nog steeds elektronische muziek is wat de scepter zwaait in huize mrbungle (beloofd: komende maand weer meer folk-achtige muziek). Ditmaal twee acts van het befaamde label Warp Records dat getuige de huidige verzameling artiesten (onder andere Grizzly Bear, Jamie Lidell, Gonjasufi) al lang niet meer gezien kan worden als een puur elektronica label.

Het Australische PVT droeg eerder de naam Pivot totdat een enigszins labiele Amerikaanse band met een rechtszaak ging dreigen. Church With No Magic is het derde album en opnieuw kiest de groep een pad dat nog niet eerder bewandeld is, althans door hun zelf. De elektrorock van het debuut is zeker aanwezig, maar synthipop krijgt meer de overhand zonder dat dit direct oubollig aandoet. Ook nieuw is de zang van bandlid Richard Pike, opnieuw een referentie naar de jaren tachtig, aangezien hij wel wat weg heeft van pakweg Dave Gahan. Dan wel de Dave Gahan in zijn “moeilijke” periode, want de teksten worden desolaat en met een hint naar zelfmoordneigingen voorgedragen.

De beste tracks van het album – het titelnummer, Crimson Swan en Window – klinken als een uitgeklede Holy Fuck, weer aangekleed met een truttig gebreid truitje en vocalen. Dat is heus niet zo lullig bedoeld als het klinkt. Church With No Magic is een prima album zonder uitschieters. De Australiërs kunnen zich gerust meten met de internationale top en dat maakt een plekje op het Warp label gerechtvaardigd.

Van !!! weet iedereen inmiddels dat je de bandnaam uitspreekt als “Chk Chk Chk”. Wat veel mensen niet weten is dat de groep al twee van zijn originele drummers is verloren door noodlottige ongevallen. !!! heeft zicht daardoor allerminst uit het veld laten slaan. Het vierde album Strange Weather, Isn’t It? zou weleens het beste tot nu toe kunnen zijn van de dancepunk act. Dancepunk die gelukkig wat meer kwaliteit en inhoud heeft te bieden dan bijvoorbeeld The Infadels.

!!! speelt meteen aan het begin van de plaat zijn troefkaart uit met de single AM/FM. Het wordt daardoor wel direct duidelijk dat er flink is geoefend om de typische zweverige Warp-elektronica te combineren met enorm funky dansmuziek. Voor dat laatste kenmerk betaalden ze overigens wel een hoge prijs: ze moesten op tournee met de Red Hot Chili Peppers. Ook het tweede nummer The Most Certain Sure is een meezinger en –danser, maar verderop raakt het album zijn kracht en enthousiasme een beetje kwijt. Net als PVT weet ook !!! weet helaas geen album vol te proppen met hits.

De winnaar van deze tweestrijd? Ik zou zeggen een gelijkspel met veel doelpunten maar ook veel kaarten en blessures. Vermakelijk voor de neutrale toeschouwer, dus.

Een vallei vol ultrahits

Richard Youngs, geboren en getogen in Hertfordshire maar nu residerend in Schotland, is een veelzijdig artiest. Dat wordt wel van meer muzikanten gezegd, maar de Brit heeft als geen ander bruggen gebouwd tussen stijlen, instrumenten, platenlabels en samenwerkingen. De laatste jaren wordt zijn muziek gekenmerkt door geïmproviseerde elektronica, met Youngs’ kenmerkende stem als middelpunt. Maar wat gebeurt er wanneer compagnon van het eerste uur Andrew Paine hem vraagt eens een keer een “fatsoenlijk pop album” te maken?

Het resultaat, genaamd Beyond The Valley Of Ultrahits, werd vorig jaar door Sonic Oyster Records op een gekopieerde cd getoond aan de wereld. Zij het zeer beperkt, want de originele twee edities telden bij elkaar niet meer dan tweehonderd exemplaren met een goedkoop geel papiertje als identificatie. Gelukkig tilde – wederom – het internet deze plaat naar een ietwat groter publiek. Een publiek dat zo enthousiast werd dat het label Jagjaguwar er wel brood in zag om dit album van een fraaie vinyl release te voorzien. En zo geschiedde.

In hoeverre er van “popmuziek” gesproken kan worden hangt in het geheel af van de fantasie van de luisteraar. Het blijft immers wel Richard Youngs. De structuren van de songs zijn bij nadere bestudering wel degelijk meer gerelateerd aan iets wat voor populaire muziek moet doorgaan dan zijn andere veeltallige werken. Opener The Valley In Flight zou best een dancetrack kunnen zijn, ware het niet dat een compulsieve drang naar het onorthodoxe dit nummer – en eigenlijk het hele album – naar de ondergrond trekt. Pas echt goed op dreef komt Youngs op Like A Sailor en Collapsing Stars, waarin hij als een “contemporary” David Bowie, dreinend en mijmerend, diep weet te ontroeren.

Beyond The Valley Of Ultrahits bevat tien nummers en klokt net over het half uur, zoals het een pop album betaamt. In elk van de tien is echter een cryptische factor te vinden in de vorm van op de achtergrond opererende geluiden die niet direct zijn thuis te brengen. De zeer subtiele noise- en elektronica effecten die Youngs inbrengt zorgen ervoor dat deze LP langer houdbaar is dan de volksgezondheid zou willen toestaan. Het album is dan ook erg gevarieerd. Dikke keyboardlagen (Sun Points At The World), akoestische jams (Summer Void), gitaarelektronica (Radio Innocents) of het op percussie gebouwde Oh Reality; hij brengt het feilloos allemaal bij elkaar.

Is Beyond The Valley Of Ultrahits geslaagd als pop album? Geslaagd als album, in elk geval. Maar ik val in herhaling. Bij het presenteren van mijn jaarlijst 2009 viel deze zelfde plaat net buiten de boot. Grote kans dat Richard Youngs dit jaar de beste tien platen niet weet te ontlopen. Hij speelt zaterdag 18 september op het Incubate festival in Tilburg. Raden wie je daar tegen komt.

Skream – Outside The Box


We praten tien jaar geleden. Een genre beïnvloed door dub en garage / 2-step, waarvoor nog geen naam was verzonnen, duikt op in de underground van Londen. Ammunition Productions van Neil Jolliffe verzint de term “dubstep” om de zware baslijnen en donkere geluid te benadrukken. Ondanks het harde werk van onder andere de Croydon platenzaak (Big Apple), de FWD>> club en Horsepower Productions, bleef dubstep een term waarover alleen op thema avonden in die eerder genoemde club geluld werd, en op dubstepforum.com. Dat veranderde halverwege het laatste decennium, toen radiozenders als Rince FM en het programma van Mary Ann Hobbs op de BBC er aandacht aan gingen besteden. Albums van Kode9, Burial, Boxcutter en Skream zetten dubstep op de kaart, ook buiten de dansvloer. En ook buiten Londen.

De reden waarom een genre dat relatief weinig mogelijkheden biedt op muzikaal vlak geen stille dood is gestorven, is te danken aan de talentvolle producers. Door te combineren met bestaande stijlen zoals minimal, techno, electro en zelfs Oosterse invloeden is de houdbaarheid aanzienlijk verlengd, zonder dat het zijn eigen smaak is verloren. Skream, de nu 24-jarige Oliver Jones, is zo iemand niet “dubstep” laat voor wat het is en durft te combineren met bijvoorbeeld popmuziek, getuige remixen van en samenwerkingen met onder meer La Roux en Bat For Lashes. Outside The Box, Skream’s tweede album, ligt volgende week in de (digitale) schappen en zal ongetwijfeld een nieuwe stap omhoog zijn.

Even lijkt het alsof Skream heeft gekozen voor de hiphop, luisterend naar de chiptune 8-bit Baby, waarop rapper Murs nogal nadrukkelijk aanwezig is. Gelukkig is er genoeg variatie, waarbij de duistere garage sound als een rode draad door de plaat heen loopt. Zowel dromerige elektronica – Where You Should Be en I Love The Way bijvoorbeeld – als zeer dansbare nummers (How Real, Listenin’ To The Records On My Wall) lijken bestemd voor de hitlijsten. De diverse collaboraties met opnieuw La Roux, Sam Frank en Freckles, die allen hun stem aan Outside The Box uitlenen, zijn hierin een gouden greep.

De instrumentale nummers bevallen mij persoonlijk het beste. Het langzaam voortkabbelende Fields Of Emotion of het spacy Reflections, om maar eens een greep uit de doos te doen, zijn vrij melancholisch van aard. Boze gevoelens komen echter net zo goed aan bod, getuige Wibbler en de aan old-school jungle refererende The Epic Last Song. Juist die afwisseling en diverse invloeden maken van Outside The Box een compleet en onderhoudend album. Resteert de vraag: in welk hokje stoppen we deze? Dubstep, elektronica of toch maar gewoon dance? Skream zegt het eigenlijk al met de titel van deze zeer waardige opvolger van zijn debuutplaat.