Tag archieven: recensie

Motorpsycho

Ik leerde Motorpsycho kennen op het moment dat mijn metalperiode aan zijn einde was gekomen maar ik mezelf nog niet helemaal durfde te geven aan popmuziek. We praten begin 2000, ten tijde van de release Let Them Eat Cake. Dat het album compacte songs bevatte met veel Beatles invloeden kwam toen mooi uit. Popmuziek dus, maar wel met een alternatief randje.

Maar dat is natuurlijk allemaal niet zoals het hoort. Motorpsycho waardeer je juist vanwege de psychedelische hardrock in combinatie met grunge, prog, heavy metal en noise-achtige experimenten neergezet op albums als Demon Box, Timothy’s Monster en Trust Us. Popmuziek? Nee, lange slierten met harde riffs en oneindig gefriemel op de snaren en effecten, Led Zeppelin-stijl. De euforie komt pas weer bij de release van Black Hole/Blank Canvas, nadat er op nog eens twee albums de lijn van Let Them Eat Cake was doorgezet. Hoewel ik Motorpsycho twee maal eerder live zag op festivals (in de “minder coole” periode), weet ik na het optreden in de Effenaar vorige week waarom dat zo hoort te zijn.

Om één of andere vreemde reden kom ik bij concerten altijd vlakbij de luidsprekers te staan. Een gehoorbeschadiging heb ik al lang geleden opgelopen, dus oordopjes zijn in mijn geval overbodige luxe. Hoewel, Motorpsycho speelt vanavond loeihard, bijna stonermetal. Het is bizar om te horen hoeveel geluid één gitaar en één bas kunnen produceren. In de twintig jaar dat de band bestaat heeft de band een groot aantal releases uitgebracht, maar vanavond komt vooral de laatste Heavy Metal Fruit langs, een album met een meer dan treffende titel. Vele stijlen worden erop gecombineerd met de eerste twee woorden als rode draad, en het mag zich daarom één van de beste werken van Motorpsycho noemen.

Het dertiende album komt meer dan integraal voorbij, want er wordt naar hartenlust geïmproviseerd wat de toch al lange psychedelische nummers naar een ander niveau tilt. Zo zou je gerust een frietje kunnen gaan halen en terug komen terwijl hetzelfde nummer nog wordt gespeeld. Iets van het optreden missen zou ik mezelf echter niet vergeven. Het lijkt één grote jamsessie te worden zonder pauzes, maar keer op keer komt de band weer in vaarwater waarin enige herkenningspunten worden aangedaan, zoals tijdens het spelen van de oldie Un Chien d’Espace.

Ik ben geen type voor de sportschool, maar het uithoudingsvermogen van drummer (“trommeslager” zeggen ze in Noorwegen) Kenneth Kapstad maakt mij toch nieuwsgierig. In de meer dan twee uur dat de set duurt, heeft de beste man geen momentje rust. Ook in de rustige opbouwende passages speelt hij met funky en jazzy ritmiek, ongetwijfeld ontsproten aan zijn opleiding op het conservatorium van Trondheim. In de hardere passages gaat hij als een beest achter de trommels tekeer, miniem oogcontact houdend met Bent Sæther en Hans Magnus “Snah” Ryan zodat de sessie niet ontaart in een ontspoorde kakofonie. Motorpsycho staat met veel plezier op de bühne. Het drietal houdt zichtbaar van de eigen nummers en dat geeft af op het enthousiaste publiek in de Effenaar. Een optreden om niet snel te vergeten, al was het maar omdat er een piep in mijn oren is bijgekomen.

Oh my God

We hebben Koninginnedag en de Giro gehad in Middelburg, wat mijn favoriete stad meer dan ooit op de kaart heeft gezet. Middelburg kleurde oranje en roze, maar afgelopen dinsdag kleurde de stad zwart. En laat die kleur mij nu een stuk beter bevallen. Nota bene op een doordeweekse avond – en dus niet op zondag – kwam David Eugene Edwards zijn donkere evangelie verkondigen in de Spot met zijn band Wovenhand.

De korte tournee staat in het teken van zijn nieuwste en zesde album The Threshingfloor. De “threshing floor” is van oudsher een plek waar het graan werd gedorst, en aldus een plek van voeding en blijdschap voor de betrokken gemeenschap. Die dinsdagavond vormde er aan de Beddewijkstraat een dergelijke plek. Bekende en onbekende Middelburgers en niet-Middelburgers bevolkten de zaal tot er niemand meer bij kon. Overigens was dat al het geval bij het onterecht lauwtjes ontvangen voorprogramma The Black Atlantic, dat de provinciehoofdstad inmiddels ook niet meer vreemd is.

Wovenhand, tegenwoordig gewoon een viermansformatie in plaats van een project tijdens Sixteen Horsepower-stilte, speelt de sterren van de hemel. De voornamelijk akoestische nummers hebben opeens een weldadige instrumentele kracht in zich. Dankzij de combinatie van hard gestemde gitaar, contrabas (afwisselend getokkeld en pizzicato), een begaafde drummer en keyboards wentelt Wovenhand zich in country, sacrale folk, gospel en donkere melodieën. En niet te vergeten rock, want deze avond rockt (dank u, geluidsman).

Toch is de grootste zegen van Wovenhand Edwards’ bijzondere zang, die door merg en been gaat. Edwards ís God. Of in ieder geval een soort Jesus. Steeds als ik weer een glaasje water had besteld, stond ik weer met een tray wijn in mijn handen. Zijn stem doet de elementen bewegen; zijn verhaal opent de ogen van de blinden; zijn muziek verbroedert vijanden. Met gesloten ogen verkondigt hij zijn geloof, doorgaans triest en somber, doch altijd met de overtuiging van de Heer. “Ik probeer leven te brengen”, vertelt hij in een interview met 3voor12/Zeeland. Dat lukt hem evenwel pas na het optreden, want tijdens staat iedereen levenloos aan de grond genageld. Misschien wel het beste concert dat ik ooit in Middelburg zag.

The Threshingfloor is misschien iets minder overweldigend dan het optreden, maar kan zich desalniettemin gemakkelijk meten met het beste werk van Wovenhand. Voor diegenen die liever Sixteen Horsepower de hemel in prijzen, is deze plaat de perfecte dwarsdoorsnede tussen de twee acts. De eerste tracks hebben een vol, onderwerpend geluid, maar subtiliteit is zeker niet onvindbaar. De Bijbelse retoriek intrigeert en zet aan tot nadenken. Ik geloof dat ik bekeerd ben.

Volgende week een blasfemisch stukje over de band Jesus Anal Penetration.

Slim Cessna’s Auto Club

Als ik op dit moment één countryband zou moeten aanbevelen, dan is het wel Slim Cessna’s Auto Club uit Denver, Colorado. Hoewel, country? Slim Cessna en zijn band zijn een ware carrousel van muziekstijlen, waarbij punk, gothic, folk, americana, rockabilly, surf, gospel en het eerder genoemde country in voorbij komen. Volgens cultfiguur en eigenaar van het platenlabel waarop het zestal huist, Jello Biafra, is Slim Cessna’s Auto Club “the country band that plays the bar at the end of the world.”

Eind maart zag een nieuwe plaat het daglicht, Buried Behind The Barn. Het woord “nieuw” lijkt in de eerste instantie een verkooptruc, aangezien dit album nummers bevat die ruim tien jaar uit zijn en slechts zijn verschenen op obscure cdr’s en in andere versies op oudere releases. Totdat je de muziek hoort. Ik dacht dat het vorige album Cipher niet te overtreffen zou zijn, maar deze tracks zijn misschien nog wel sterker. Ieder van de acht is enorm aanstekelijk, zit technisch knap in elkaar en geeft een klap energie, vooral afgespeeld op hard volume.

Maar het kan nog beter. Live is de band niet minder dan magistraal. Met de producer van Woven Hand’s aankomende plaat op pedal steel en keyboard, wordt de dubbele zang verder strak begeleid met banjo’s, een dubbele gitaar en een begaafd drummer. De symboliek met veel beweging bezongen door Slim en zijn compagnon Munly maakt van een liveoptreden een onvergetelijke ervaring. Of je nu wordt gezegend door Slim of naar de hel verbannen door Munly, je blijft in verbazing en geluk achter. Dat kunstje deed Slim Cessna’s Auto Club vorig jaar al in Middelburg, maar afgelopen vrijdag deden ze dat nog een dunnetjes over. Lees hier mijn tweede verslag voor 3voor12/Zeeland en ga morgen dat album aanschaffen.