Tag archieven: rock

Rhodri Davies – Wound Response

Tot voor kort was ik niet erg bekend met het werk van Rhodri Davies (1971), uit Aberystwyth, Wales. Hij trok voor het eerst mijn aandacht toen hij vorig jaar de door Eliane Radigue geschreven compositie voor een solo harp Occam I uitvoerde in Londen (gezien op youtube). Door één enkele snaar langzaam met een strijkstok te bespelen, testte hij zichzelf op concentratie en de luisteraar op gevoeligheid voor klankbewegingen. Dat wilde ik ook wel eens op plaat horen; ziedaar de reden waarom ik met veel plezier Davies’ derde soloplaat Wound Response in ontvangst nam.

De harp is een fascinerend medium, omdat het nu eenmaal geen alledaagse is. Het herkenbare geluid van de harp heeft iets rustgevend, zacht en mysterieus. Rhodri Davies trekt zich echter niets aan van dit soort omschrijvingen, en laat het instrument kraken en piepen zodat alleen het beeld van die eerder genoemde uitvoering Occam I je er nog aan herinnert dat we hier met een harpist van doen hebben. Schijnbaar geprovoceerd door de Noord-Engelse muziekscene wilde hij van Wound Response een album maken waarop hij experimenteert met ritmes en toonhoogtes, in een open en flexibele omgeving. Maar Wound Response is vooral een luid en woest album geworden.

Op een kleine harp speelt Davies haastige arrangementen zonder een steekje te laten vallen, de output gemanipuleerd met distortion pedalen. Je zou zweren dat er een gitarist in de genres van zwaardere metalen aan het werk is. Het is in ieder geval verdomd lastig je voor te stellen dat dit lawaai van het tokkelinstrument afkomstig is. Op kant A van het vinyl blijven de patronen veelal hetzelfde, gefocust op herhaling, waardoor het vooral de verbazing is die je in de eerste instantie omver blaast. Kant B begint zonder vervormingen, richting complexe klanken uit het Verre Oosten, maar al snel is de noise en distortion terug. De virtuositeit van Davies is ongekend; het feit dat hij dit vakkundig verbergt onder een laag feedback geeft hem wat mij betreft alleen maar meer krediet.

Rhodri Davies haalt echter nog meer kunstvormen van stal om interesse te wekken. Wat te denken van de waanzinnige gezeefdrukte hoes, of het ondoorschijnende vinyl? Aan de binnenkant staat een citaat van de kunstschilder Kazimir Malevich, en de titels van de nummers zijn afkomstig van diverse schrijvers waarnaar we mogen raden. De naam van het album komt weer uit de plantenwetenschap, of is misschien een verwijzing naar de gedichten van Prynne. Behoorlijk hoogdravend allemaal; wat dat betreft weet Davies wel wat bij zijn muziek past.

Iedere volger van freejazz en improvisatiemuziek zou zich van nature aangetrokken moeten voelen tot Wound Response. Liefhebbers van het agressievere werk van Richard Youngs komen ook wel aan hun trekken, en misschien zelfs de experimentele metalhead. Een intense ervaring gegarandeerd!

Wound Response is verschenen in een oplage van 350 exemplaren bij alt.vinyl.

Xinlisupreme – 4 Bombs

Vorig jaar april mijmerde ik nog over de toen al bijna tien jaar oude muziek van Xinlisupreme. Ik haalde toen het stof van een oude recensie die ik in het verleden typte voor Musique Machine. Noodgedwongen, want het leek er sterk op dat we nooit meer iets zouden horen van het Japanse duo. Nog eens even de bezoekstatistieken nagekeken en ja hoor, een aantal hits vanuit het Verre Oosten. Zouden ze het gelezen hebben? Onwaarschijnlijk. En toch ligt er nu zomaar uit het niets een gloednieuwe EP met vijf nummers voor mijn neus.

4 Bombs is inderdaad het vervolg op het debuut Tomorrow Never Comes en de EP Murder License, met vijf nieuwe nummers die in het afgelopen jaar zijn opgenomen. Waarom dit zo lang heeft geduurd, zullen we denk ik nooit te weten komen. Yasumi Okano and Takayuki Shouji in het Engels een interview afnemen is namelijk nog steeds een nachtmerrie, of zorgt in ieder geval voor onnavolgbare hilariteit, zoals dit gesprek met Only Angels Have Wings.

Ook op muzikaal gebied zijn de heren gelukkig weinig veranderd. Nog steeds zijn melodieuze liefdesliedjes en rock hun manier om de boodschap over te brengen, maar neem deze omschrijving gerust met drie pakken zout. 4 Bombs is schokkend extreem vanwege de noise die als prikkeldraad om de songs heen gewikkeld is. Herkenbare structuren en gemurmel in het Japans worden kleine stukjes in een puzzel van de hoogste moeilijkheidsgraad. Xinlisupreme is als een obsceen trio van My Bloody Valentine, Merzbow en Venetian Snares.

Japan is een land van extremiteiten en rariteiten, maar ook een land van popmuziek. De combinatie ervan is Xinlisupreme’s handtekening. Zou het mogelijk zijn de ondoordringbare laag van distortion eruit te filteren, dan blijven er kinderlijke deuntjes over, getuige Soprano Meditation. Simpel pianospel wordt hier ondersteund door bonkende, artificiële percussie, in een poging de luisteraar naast doof ook nog aan het dansen te krijgen. Het lukt ze nog bijna ook.

Ik moet concluderen dat 4 Bombs niet meer diezelfde overweldigende indruk achter laat als het debuutalbum deed, tien jaar geleden. Dat schuiven we maar op de tijdgeest en mijn persoonlijke smaak van toen. Zonder vergelijkingen te maken is Xinlisupreme namelijk terug van nooit weggeweest: met een luide knal.

Majutsu No Niwa – Volume V

Iedere zichzelf respecterende platenzaak zou een aparte afdeling moeten hebben voor Japanse psychrock, met in de verkoopbakken in ieder geval alle releases van Overhang Party en – na het overlijden van de act in 2007 – reïncarnatie Majutsu No Niwa. Van leegstand kan dan in ieder geval geen sprake zijn, want de band waarvan de naam zoiets betekent als “magische tuin” is inmiddels alweer aan het vijfde album toe. Een dubbelluik nog wel, uitgebracht op twee afzonderlijke cd’s.

De heren Rinji Fukuoka, Wataru Kawai en Shigeki Morohashi hebben de reputatie één van de hardste rockbands van Japan te vormen. Vooral live schijnen de muren van gitaarfeedback garant te staan voor een gehoorbeschadiging. Die energie werd al eens vastgelegd op het album Sylvania 7027 Live, van vorig jaar. Volume V, het resultaat van zorgvuldige studio opnames, neemt duidelijk een andere weg.

Op Part I: The Visionaries’ Sand Zone zijn de melodieuze en melancholische riffs duidelijk in de spotlight gezet. Die slepende stukken worden slechts mondjesmaat afgewisseld met de stijl waar Majutsu No Niwa meer bekend om staat: metershoge gitaarmuren doordrenkt met distortion, die je met een bovenmodaal volume gemakkelijk omverwerpen. De heldere productie laat juist horen dat de muziek van dit Japanse drietal op punk is geschoeid, waar Fukuoka met zijn dreinende zang er dikwijls een acid ballad van maakt. Daardoor kan ik niet anders de conclusie trekken dat – afgezien van het stompende Falling – Majutsu No Niwa hier een stuk minder gewelddadig klinkt dan op vorige releases.

Met Part II: With à qui avec Gabriel gaat de band nog een stap verder. À qui avec Gabriel is een jonge Japanse accordeonspeelster en zangeres, wiens debuutalbum werd uitgebracht op John Zorn’s Tzadik label. Met dromerige, romantische klanken duwt zij dit tweede deel nog meer richting melancholie en rust. Het tempo ligt laag en de gitaar heeft verre van een hoofdrol te vertolken. Het zijn vooral de huilende zang en accordeon die er een folk plaat van maken. Maar het komt natuurlijk wel uit Japan. De geografische oorsprong maakt dat deze release ook gewoon weer tussen de psychedelica hoort te staan, naast allerlei andere bevreemdende uitgaven.

Het is even wennen het talent van Majutsu No Niwa om uitstekende liedjes te schrijven zo duidelijk op de voorgrond te horen. Uiteindelijk blijkt dat allerminst een slecht gegeven te zijn. De band doet concessies op het gebied van pure kracht en lawaai, en weet dit ruim te compenseren met hun eigenzinnige sound. Volume V is daardoor opnieuw een gedenkwaardig moment in de discografie van de Japanners.

Volume V wordt gezamenlijk uitgebracht door There en Musik Atlach.