Tag archieven: rock

Bill Orcutt & Chris Corsano – The Raw And The Cooked

Opeens was daar vanuit het niets The Raw And The Cooked, een samenwerking tussen gitarist Bill Orcutt en drummer Chris Corsano. Deze gedroomde combinatie liet vorig jaar op het podium het noordoostkust van de Verenigde Staten al kennismaken met hun agressieve kruisbestuiving van twee elementaire instrumenten. Met deze plaat op Orcutt’s label Palilalia kunnen vijfhonderd anderen dat nu ook.

Ten einde het furieuze slagwerk van freestyle drummer Corsano gewicht te kunnen bieden, wijkt Orcutt enigszins af van zijn solowerken die hij de laatste paar jaar heeft uitgebracht. De inmiddels herkenbare akoestische gitaar, waarvan altijd bewust een paar snaren ontbraken, is ingewisseld voor een elektrische. Dat maakt dat de door mij zeer geliefde bluesy doorstart van zijn carrière – na halverwege jaren negentig menigeen de stuipen op het lijf te hebben gejaagd als lid van noiserock act Harry Pussy – een sprong achterwaarts maakt, angstaanjagend dichtbij het geluid van zijn oude band.

Gelukkig zijn de onderdelen die Orcutt en Corsano zo hoog in mijn jaarlijstje van 2012 deden belanden, nog steeds aanwezig: het duo blinkt uit op hun eigen instrument wat betreft intensiteit en improvisatievermogen. De complexiteit lijkt op het eerste gehoor erger dan het is. In feite doen de heren meer met minder, want zeg nu zelf, wie anders weet er met slechts een gitaar en een drumstel een dermate ongenadig geluid neer te zetten?

Het is overigens niet alleen maar gebrul; er zijn sporadische rustpuntjes waarop niet alleen de artiesten even gas terug nemen om spanning op te bouwen, ook de luisteraar heeft een even de tijd om het gehoor te laten rusten, afhankelijk van de tijd die men neemt om de plaat om te draaien. Toch ontaard ook kant B uiteindelijk in een helse chaos waar de energie met enorme vonken van af spat.

Als The Raw And The Cooked een kookboek was, dan wellicht eentje gelieerd aan één van de beste restaurants ter wereld. Een fusion van twee Amerikaanse meesterkoks, die beide kwaliteit en creativiteit nimmer uit het oog verliezen. Ik zou het dan ook zonder meer terecht vinden wanneer Bill Orcutt en Chris Corsano een vermelding kregen tussen het meest smakelijke van het jaar 2013.

The Invisible Hands – الأيادى الخفية

Wanneer iemand met een status van dienst als Alan Bishop komt aanzetten met een nieuw project, is het enthousiasme dat het almachtige internet vervolgens laat horen – nog voordat er een noot is gehoord – begrijpelijk. De voormalig bassist en zanger van Sun City Girls, mede-oprichter van het exotische Sublime Frequencies label en ook solo verdienstelijk muzikant heeft eigenlijk weinig op zijn naam staan wat bij de excentrieke en avontuurlijke muziekliefhebber niet in z’n kast zou passen. Kan The Invisible Hands er naast?

Alan Bishop verhuisde naar Caïro in het midden van de revolutie in 2011, waar hij de sindsdien werkte aan materiaal voor The Invisible Hands, samen met prominente muzikanten uit Egypte. Cherif El Masri en Aya Hemeda (beide van het in Egypte populaire Eskenderella), drummer Magued Nagati, violist Mahned Medhat en de wellicht wat meer bekende Sam Shalabi maken de band compleet. The Invisible Hands is afkomstig van de originele Arabische benaming El Ayadi El Khafeyya. Mocht je verder nog twijfelen aan de muzikale topografie, dan sturen enkele nummers uit de Sun City Girls discografie je wel in de juiste richting.

De klanken van de oed lijken inderdaad een alles behalve westers album te introduceren, maar al snel slaat het geluid om in iets wat meer weg heeft van orchestrale Americana, of pop-georiënteerde folk rock. Het is met afstand het meest toegankelijke dat Alan Bishop tot nu toe heeft gemaakt: gelikte arrangementen en uitgedachte combinaties van gitaar, orgel, piano en viool worden bij uitzondering onderbroken door psychedelische hooks. Gelukkig doet de herkenbare, excentrieke voordracht van zijn altijd scherpe teksten nog wat terug wat betreft bevreemding.

Het debuut album verschijnt in twee versies: de reguliere cd heeft namelijk een Arabische alter ego, waarbij de zang van Bishop wordt overgenomen door twee anderen, die – neem ik aan – de Engelse bewoordingen perfect hebben vertaald. Desalniettemin kunnen ook zij de muziek van The Invisible Hands niet verplaatsen het fascinerende Midden-Oosten; daarvoor is de invloed van het Westen op het geluid te groot. Later dit voorjaar worden beide versies overigens gecombineerd uitgegeven op dubbel lp.

We kunnen dus gerust de conclusie trekken dat The Invisible Hands niet de misschien wel gehoopte weirdness à la Sun City Girls brengt. Is het daarom een slecht album? Zeker niet. Alan Bishop heeft het schrijven van sinistere songs nog steeds in de vingers; de conventionele structuren en gladde productie staan dat geenszins in de weg. Het resultaat is een plaat die in de eerste instantie wat minder opvalt, maar die na meerdere luisterbeurten zijn hoge niveau en variatie prijsgeeft.

Voor wie het geluid van The Invisible Hands toch niet ver genoeg gaat: het label Abduction bracht recent ook nog deel drie van de Sun City Girls singles, genaamd Eye Mohini. De hoes geeft al aan dat de geweldige dubbele 7” Borungku Si Derita nu eindelijk beschikbaar komt voor het grote publiek, terwijl de Eye Mohini 7” zelf natuurlijk ook niet ontbreekt.

The Garbage & The Flowers – Eyes Rind As If Beggars

Yuri Frusin en Helen Johnstone ontmoetten elkaar als tieners in Wellington, Nieuw-Zeeland, ergens in het begin van de jaren tachtig. Al snel ontstond er muzikale band tussen de twee, dankzij hun aanstekelijke creativiteit. Van jammen in de slaapkamer terwijl er gedichten van Patti Smith werden opgelezen, ontwikkelden ze zich tot een volwaardige band met Torben Tilly op drums en Heath Cozens op basgitaar.

Met een beetje hulp van Alastair Galbraith groeide de reputatie van The Garbage & The Flowers tot buiten Wellington. De eerste single Catnip liet overduidelijk de liefde voor The Velvet Underground horen, met een aandoenlijke Nieuw-Zeelandse nonchalance. Vooral de prachtig uitgevoerde b-kant Carousel deed verlangen naar een volledig album op het label Twisted Village. Echter, toen de 7” in 1992 werd uitgebracht, was de band door onder andere de stuk gelopen relatie tussen Frusin en Johnstone al uit elkaar. Het album Eyes Rind As If Beggars was een nakomertje op The Now Sound label in 1997, een verzameld werk van oude opnames, uitgebracht in een editie van driehonderd exemplaren.

De recent opnieuw uitgebrachte versie van deze dubbel lp mocht ik deze week in ontvangst nemen. Het is een welkom initiatief van Fire Records en Bo’Weavil voor diegenen die in die tijd Nieuw-Zeeland nog een brug te ver vonden, of het simpelweg hebben gemist. Eyes Rind As If Beggars laat het beste van de band horen: fragiele popfolk muziek en lofi rock, met de stonede zang van Johnstone als een magische magneet. Tegelijkertijd is daar de onwil om alles mooi en uitgedacht te laten klinken. Dat noisy viersporen-gevoel en het lichtzinnige gemak waarmee ze toch prachtige melodieën uit de mouw schudden, maakt van The Garbage & The Flowers één van de meest sympathieke bands van Nieuw-Zeeland. Luistertips? De ultieme tripversie van Carousel (live), het melancholische Love Comes Slowly Now of het heerlijke rommelige Rosicrucinn Lovers.

Het is een heruitgave die er mag zijn. Er is geen halfslachtige poging gedaan de handgeschilderde hoes van de eerste editie te evenaren; het artwork is compleet vernieuwd. In het twintig pagina’s tellende boekje verteld Jon Dale (Dusted) over de historie van de band, aangekleed met oude foto’s. Er wordt ook een bonus cd bijgeleverd met onder andere de nummers van de Catnip 7”, Prince Of Thieves 7”, zeldzame opnames en onuitgebrachte tracks. Essentiële aankoop dus, voor wie in één keer al het relevante werk van The Garbage & The Flowers in huis wil halen. Sinds eind jaren negentig is de band weer min of meer bij elkaar, en geven ze sporadisch een liveshow in hun nieuwe thuisland Australië.

Beetje lezen tijdens het luisteren? Erewhon Calling: Experimental Sound In New Zealand vertelt het verhaal van de experimentele muziekscene in Nieuw-Zeeland en staat vol met interessante anekdotes en foto’s, duidelijk opschreven door een insider. Erewhon Calling stond dan ook onder redactie van Bruce Russell (The Dead C). Het boek is verkrijgbaar via CMR.