Tag archieven: singer songwriter

Mirrorring – Foreign Body

Ik had ‘m niet zien aankomen, en toch is het een logische samenwerking: Mirrorring, een combinatie van Grouper en Tiny Vipers. Liz Harris maakt onder eerstgenoemde naam ambientachtige soundscapes met gitaar en Wurlitzer, langzaam strepen trekkend door een dromerig, spookachtig geluidlandschap. Jesy Fortino, opererend als Tiny Vipers, bereikt eenzelfde melancholische stemming met haar kaalgestripte en trage akoestische folk, waarbij haar gefluister soms het enige is dat je uit de trance haalt. Ze vonden elkaar een aantal jaren geleden bij een optreden en sindsdien hebben de twee dames gewerkt aan het debuutalbum Foreign Body.

De plaat begint vertrouwd; Fell Sound biedt topzware ambient klanken en zweverige zang, net als op het laatste werk van Grouper, het dubbelluik A I A. Fortino horen we pas in het tweede nummer duidelijk terug, een typisch droevig singer-songwriter nummer. Daar is de bijdrage van Harris juist weer onduidelijk. Ze hebben Foreign Body dan wel samen opgenomen, maar tot nu toe klinkt het als een ordinair split album.

Gelukkig raken de verschillende stijlen verderop wat meer verstrengeld. Zachtjes getokkel wordt aangevuld met echoënde effecten en zang, of de rustig kabbelende abstracte drones krijgen verdere invulling met een meer verstaanbare stem. Het is een beetje om en om, maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Grouper een grotere vinger in de pap heeft gehad dan Tiny Vipers. En dat is jammer. Ik heb beide artiesten hoog zitten; dat de bijdrage van Fortino hier enigszins wordt ondergesneeuwd maakt dat Mirrorring zeker niet meer is dan de som der delen. Desondanks bevat Foreign Body prachtige meeslepende muziek die in niemand’s platenkast zou misstaan.

Overigens reist Grouper gedurende de maand maart door Europa voor haar Violent Replacement tournee, waarbij ze ook Utrecht (22 maart, onderdeel van Rumor) en Brussel (24 maart) aandoet. Het is een uitgelezen kans om de gelijknamige cdr aan te schaffen, waarop twee lange minimalistische collages te horen zijn. Jesy Fortino is duidelijk minder productief: het mooie Life On Earth dateert alweer van 2009. Het ziet ernaar uit dat haar fans het voorlopig met Mirrorring moeten doen. Een goede reden om weer eens bij het Kranky label te shoppen.

Jaarlijst 2011: #3

3. Alvarius B. – Baroque Primitiva
De term “wereldmuziek” wordt te pas en te onpas gebruikt om invloeden aan te duiden die enkele meters buiten het gezichtsveld van de gemiddelde radioluisteraar liggen. Veel waarde heeft die sticker op de albumhoes voor mij in ieder geval niet. Als we die dan toch ergens op moeten plakken, is Baroque Primitiva de beste kandidaat van het jaar. Op een bevreemdende manier weet Alan Bishop (Sun City Girls) zijn singer-songwriter pop te doorspekken met exotische klanken en bizarre referenties. Het is een enorm melancholisch album en toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat hij tijdens het maken ervan regelmatig een grote glimlach op z’n snoet had. Je waant je als luisteraar in een compleet andere, psychedelische omgeving. Bovenal verdient Baroque Primitiva  de omschrijving “wereldmuziek” omdat de muziek zo onaards goed is.

Lees hier mijn eerdere evaluatie van dit album; in mei heb ik deze plaat nog eens in het zonnetje gezet als album van de maand. Hieronder beluister je Alvarius B.’s geniale bewerking van God Only Be Without You.

Alvarius B. – God Only Be Without You by Brendan.23

Avonduren in de kapel

Avonduren is vernieuwd! Het bewonderenswaardige concept met akoestische optredens in een intieme setting is terug op een andere locatie dan dat ik gewend ben, en ook zie ik een hoop nieuwe gezichten. Dit in tegenstelling tot het affiche, want Peter Broderick is de eerste artiest bij Avonduren die voor de tweede keer op het programma staat. De eeuwenoude kapel van Hoogelande, op één van de laagste puntjes van Walcheren, leent zich uitstekend voor de sfeer waar het bij dit concept om draait. Het is er knus, de kaarsen en olielampen geven onbeduidend warmte & licht en de stoelen blijken evenveel zitcomfort te bieden dan de harde houten vloer bij Espressobar Ko D’oooooooor in Middelburg. Laat maar komen!

Het is de bevallige Laura Arkana die de zo goed als uitverkochte avond opwarmt met haar zachte stem en gitaarspel. Het talent van de Nederlandse werd door Broderick ontdekt en verder ontwikkeld; een betere leraar kun je niet wensen. Toch heeft ze haar eigen stijl, dat zich vooral kenmerkt met gezang in haar moerstaal. Dat is ook gelijk haar minpunt. Bij Nederlandstalige muziek duikt op een of andere manier altijd “cd van jou, cd van mij” op in mijn hoofd, met alle gevolgen van dien. Teksten over huilen in de supermarkt (komt ook bij mij voor), luchtballonnen en het vuilnis komen zo wel erg direct over, truttig als een ballade van Kinderen voor Kinderen. Er moet wel gezegd worden dat ze haar stem in deze live setting loepzuiver weet te houden, waarmee ze haar pas uitgebrachte debuutalbum overstijgt.

Wat mij meteen tot een recensie van Lentemuziek brengt. Het is duidelijk het werk van een verlegen meisje, zachtjes en voorzichtig zingend, de gitaar bespelend alsof ze bang is dat er geluid uit komt. Het album moet het dan ook vooral hebben van de inbreng van Broderick, op viool en piano. Hij pakt geen moment de hoofdrol van Laura af, de begeleiding wijselijk op de achtergrond houdend. Lentemuziek staat immers in de schappen als “Laura Arkana met Peter Broderick” en niet andersom, maar van binnen lijkt hij te weten dat zonder hem de acht liedjes nauwelijks overeind blijven. Overigens bevat de verpakking van het vinyl (ontworpen door Rutger Zuydervelt a.k.a. Machinefabriek) ook een Engelse vertaling van de teksten, zodat ik lekker in het buitenlands kan meezingen.

Eén van de redenen dat ik bovengenoemde samenwerking liever andersom had gezien is onder meer het optreden van het duo in een Brabantse kapel, eerder dit jaar. Toen liet Peter Broderick, te gast op het Glocal project van het nu aan de gang zijnde Incubate festival, doorschemeren dat er een opvolger van zijn singer-songwriter album Home aan zit te komen. Daar had hij geen piano bij nodig. In de kapel staat echter een glimmende vleugel opgesteld, waardoor deze avond de nadruk toch weer op het album How They Are en andere neoklassieke werken komt te liggen. Dat hadden we al eens gehoord. De voorspelling dat hij meer van zijn aanstaande album zou laten horen komt niet uit. Gelukkig zijn er uitzonderingen in zijn compacte set, waarbij hij met zijn imitatie van Brabantse koeien en schapen de lachers op zijn hand krijgt.

Avonduren was toe aan iets anders. Iets wat voor verse aanwas in de toeschouwers zou zorgen, iets dat weer enthousiasme opwekt bij de bezoekers van het eerste uur. Zonder dat er iets verloren is gegaan van de inmiddels typische kenmerken is het gelukt de optredens nieuw leven in te blazen, dankzij de unieke locatie. Aan bijzondere artiesten was namelijk al geen gebrek. Ik kijk in ieder geval weer uit naar de volgende editie.