Tag archieven: Stef Heeren

Kiss The Anus Of A Black Cat – Hewers Of Wood And Drawers Of Water

De wedstrijd Nederland – België is mijns inziens altijd al bij voorbaat beslist in het voordeel van onze zuiderburen, wat muziek betreft dan. Neem nu Kiss The Anus Of A Black Cat uit Gent, een act dat sinds het debuut If The Sky Falls, We Shall Catch Larks (2005) door ondergetekende onafgebroken de hemel ingeprezen wordt. Doorgaans wordt er op gereageerd met wat gegniffel om de bandnaam – verwijzend naar een middeleeuws ritueel – zonder de muziek een kans te geven. Wellicht trekt het derde volledige album Hewers Of Wood And Drawers Of Water nu wel potentiële luisteraars over de streep.

Het wordt al snel duidelijk dat in de zoektocht naar een groter publiek, bewust of onbewust, Kiss The Anus Of A Black Cat voor een makkelijker geluid heeft gekozen. De vorige EP, The Nebulous Dreams (recensie hier), brak met die lijn die was ingezet op An Interlude For The Outermost, maar is dus een uitstapje gebleken. Meer dan ooit kiest Stef “Irritant” Heeren op deze nieuwe plaat voor echte liedjes, duidelijke composities met een voorspelbare kop en staart. Aan de andere kant is het geluid minder overweldigend dan op de voorgangers. Ondanks een instrumentatie van gitaar, banjo, bass, orgel, piano, drums en achtergrondvocalen van producer Koen Gisen en zijn beter bekende vriendin An Pierlé is de stijl sober en minimalistisch. Gitaarerupties zoals op The Firesky of rituele noisegeluiden (Dyptich) zal je niet terugvinden op dit nieuwe album. Het is diep melancholische folk wat de klok slaat, gedragen door de droevige stem van Stef Heeren.

Bij de eerste luisterbeurten van Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg ik vooral zin om een dutje te gaan doen. Het vertragende doom / drones element in de muziek van Kiss The Anus Of A Black Cat is vandaag de dag tamelijk aanwezig, waardoor echt pakkende liedjes uitblijven. Uitzondering is Feathers Of The Wings Of The Angel Gabriel, dat dankzij de tokkelende banjo echt zo op een album van 16 Horsepower past zonder dat het zou opvallen. Maar goed, de overige acht nummers hebben aan de oppervlakte nogal weinig om het lijf. Dat maakt het moeilijk om door te dringen in de dreigende onderlagen waarin de band zich wel degelijk van zijn beste kant laat zien. Het lichtvoetige All Your Ghosts Are Worried bijvoorbeeld, laten de versterkte gitaren de luisteraar in afwachting van een climax, die uiteindelijk niet plaatsvindt maar wel zorgt voor een delicate spanning. Zo ook in Veneration, een duistere verheerlijking van het rituele folk geluid gevoed door hemeltergende klanken en hypnotiserende percussie.

Al sinds de start van wat eigenlijk het soloproject van Stef Heeren is, staat Bijbelse thematiek centraal in de teksten. Hierin gaat hij nu verder dan ooit tevoren. De titel van het album verwijst natuurlijk al naar de passage Jozua 9:27, waarin de opvolger van Mozes de Chiwwieten beschermt tegen de Israëlieten door ze tot houthakkers en waterputters voor heel Israël te maken. Een sarcastische kijk op het geloof, het lijden voor de Heer en afkeer hiervan sijpelt steeds duidelijker en met minder omwegen door in de tekstuele eigenschappen van Kiss The Anus Of A Black Cat. Op de brandstapel hoeven ze in deze tijd niet meer. Het onderwerp sluit juist naadloos aan op de stijl waarin Stef Heeren zijn zang ten gehore brengt: belijdend, bedroefd en desavouerend.

Dat Hewers Of Wood And Drawers Of Water mij in de eerste instantie niet wist te overtuigen is gelukkig slechts tijdelijk gebleken. De truc van herhaling werkt net als in de repeterende klanken op het album verslavend en bovendien openbarend. Daarmee zorgt de band ervoor dat ze alsnog een hoogtepunt aan de discografie heeft toegevoegd, zonder dat het oude werk erbij verbleekt. Daarnaast kan ik zeggen dat Kiss The Anus Of A Black Cat – tegen de verwachting in – niet beschuldigd kan worden van herhaling van het eerder gedane. Deze sterkst geproduceerde plaat tot nu toe brengt de band hopelijk een verdiend stapje hoger op de ladder.

Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams

Sinds An Interlude To The Outermost vorig jaar – te laat om mijn jaarlijst te halen – mijn gehoor verblijdde heb ik zelden zo uitgekeken naar een nieuwe plaat. Aanstichter hiervan is de Gentse formatie met de mooie naam, Kiss The Anus Of A Black Cat. Ze kregen van mij spontaan de stempel “beste band van België”, al lijk ik in mijn woonplaats de enige te zijn die daar zo over denkt. Nu het label Conspiracy Records uit Antwerpen eindelijk nieuw materiaal uitbrengt is een objectieve recensie inmiddels onmogelijk geworden. Onder de naam The Nebulous Dreams laat bandleider Stef Heeren duidelijk een evolutie horen in het geluid van de band.

De enige reden waarom ik mij tussen de gestoord geklede gothics waagde nog niet zo lang geleden op het Summer Darkness festival in (K)utrecht was de kans om eindelijk Kiss The Anus Of A Black Cat te zien, en mogelijk reeds te kunnen genieten van nieuwe nummers. Dankzij slecht vergaarde informatie en de “handige” werkwijze van armbandjes tijdens dit festival heb ik – met een misantropische bui tot gevolg – het optreden moeten missen. Het wachten op dit album, of eigenlijk een EP gezien de 30 minuten speeltijd, duurde daarom extra lang. Het eerder genoemde en eerste volwaardige album An Interlude To The Outermost is echter verre van een straf om deze tijd uit te zitten. Als er zoiets zou bestaan dat de omschrijving apocalyptische folk zou mogen dragen dan is dit het. Denk nu niet aan de soms vervreemdende muziek van bijvoorbeeld Current 93; dit album is meer luisterbaar dankzij de structuur van echte liedjes en sporadische bombast die het rijk is. Uiteraard moet dit in perspectief worden gezien. De meeste nummers doen een zonnige dag namelijk veranderen in een pikzwarte nacht. Het nieuwe materiaal gaat een stap verder, of eigenlijk een stap terug naar het oudere werk. Lange, wijdlopige en repetitieve akkoorden zonder opsmuk of ook maar het idee van een “liedje”.

De plaat begint met lekker veel gitaarnoise dat er meteen voor zorgt dat de helft van de nieuwsgierige luisteraars afhaakt. Mooi, dan blijft het tenminste iets exclusiefs. Al snel in het kwartier durende epische aanval op de mensheid doemen zware bassen en langzame drums op en verdringen de gitaren in zoverre dat je zou denken dat je naar een doom metalband aan het luisteren bent. Pas na 8 minuten duikt de stem van de bandleider in de arrangementen. Omschreef ik eerder de stem van Stef Heeren als de Belgische Freddy Mercury zonder te leven en ´s ochtends vroeg nadat hij de avond ervoor drie flessen whisky is zijn eigen schedel heeft gegoten, dit maal blijft het bij vlagen schrapende keelgeluid uit en klinkt de zang melodieus (Nick Cave?). De ondersteunende zang van Gudrun Roos doet daar nog een schepje bovenop. Het langzaam rijker wordende geluid met viool, cello en piano is overweldigend, bombastisch en mooi. Een prachtige climax na een bedwelmende en deprimerende sessie waarin de zin “Doubt the rain, but the rain will come. Oh I have seen your storm” vrij gemakkelijk in je afstervende hoofd blijft hangen. De titel Between Skylla And Charybdis is uiteraard uit de Griekse mythologie en bekend van Odyssee van Homerus, en in Heeren´s interpretatie ontkom je geenszins aan de twee monsters.

Het morbide tweede nummer Dyptich wordt wederom gedragen door repetitie. Orgelachtige klanken ondersteunen de na drie en een halve minuut ontpoppende afstandelijke en barbaarse klaagzang, waarbij de zin “Some Of Us Are Bleeding Children” schijnbaar eindeloos wordt herhaald, met wegkwijnend gegil in de achtergrond. Het opzwepende begin, dat klinkt alsof we zeer binnenkort naar een middeleeuwse heksenbrandstapel aan het kijken zullen zijn, heeft ons daarop voorbereid. Overigens verwijst de bandnaam naar een ritueel waarvan de machtige tempeliers door de kerk werden beschuldigd in de 14e eeuw, met als gevolg dat velen op de brandstapel belandden. Wederom gebruik makend van de piano eindigt het stuk hypnotiserend rustig na iets meer dan 9 minuten. Blijkbaar een voorbode voor het afsluitende en redelijk subtiele Miserere. Hier overheerst de akoestische gitaar en de stem van Stef Heeren, in combinatie met samenzang die zelfs op het voorgaande album niet zo goed heeft gewerkt. Deze track heeft nog het meest weg van een nummer met een kop- en staartstuk zoals de popmuziek die voorschrijft en heeft daarom de meeste gelijkenis met het vorige werk van de band, die op het podium vaak als sextet opereert maar vanuit de studio meestal klinkt als het soloproject van Stef Heeren.

De composities voelen aan alsof je al weken op een bedje van stekelige bramenstruiken ligt te slapen. Maar omdat de bramen je van voedsel voorzien en de struiken je geborgenheid bieden, blijf je er op liggen en denk je er niet aan om te verhuizen. The Nebulous Dreams is als een vieze stinkende deken maar het enige wat je warm houdt in de vriezende koude van een apocalyptische wereld. Zwavellucht penetreert je luchtwegen. Je luidsprekers ademen de middeleeuwse martelende misère zonder oudbakken te ruiken. Verslavend, intrigerend en met een klap in het gezicht van maatschappij en mensheid in een muzikale vorm van anarchisme, waarbij de liefde voor punk van Stef Heeren naar voren komt. Net als punk, is het geheel misschien wat zwart/wit in beeld gebracht, voor zover je van beelden kan spreken bij muziek. Geen probleem. Je vindt het goed of slecht. Zwart of wit. KTAOABC neigt bij mij erg naar de zwarte kant. De plaat is dermate nihilistisch en roept vergaande duistere gevoelens op dat ik bij vlagen en met weemoed terug denk aan op een cassettedeck en in de Noorse bossen opgenomen old-school black metal plaat van allure, zorgvuldig weggestopt in de underground.

Ditmaal zal Kiss The Anus Of A Black Cat mijn jaarlijst niet ontlopen.