Tag archieven: Sub Pop

Beach House – Teen Dream

In mijn tienertijd was mijn familie in het trotse bezit van een strandhuisje op Dishoek. Een zeer ontspannen plek, waar de tijd kon worden vergeten en gedroomd werd van de zee. Als er een album is die dat gevoel muzikaal kan verwoorden, dan is het wel Teen Dream van Beach House. Nadat deze eind vorig jaar al op het internet verscheen en vervolgens mij de winter heeft doorgeholpen, kon ik afgelopen weekend eindelijk een origineel exemplaar aan mijn collectie toevoegen.

Teen Dream is het derde album van het duo Victoria Legrand en Alex Scally, respectievelijk van Franse en Amerikaanse afkomst. Vooral de tweede, Devotion uit 2008, leverde veel respect op. Het stond bol van zwijmelende melodieën en de aparte, melancholische zanglijnen van Legrand, ontsproten aan een zuinige instrumentatie. Dat laatste zorgde er gelukkig niet voor dat het geluid van Beach House koud aanvoelde. Integendeel, Devotion was als een warme deken.

De warme deken is inmiddels een vier-seizoenendekbed geworden. Teen Dream is voorzien van een betere en vooral veel rijkere productie waardoor de betoverende pracht van de tien nummers nog beter naar voren komt. Hoewel de muziek nog steeds erg dromerig aandoet, heeft het duo naar mijn eigen bescheiden mening ook een stap voorwaarts gemaakt wat betreft songs schrijven. De structuren zijn beter, de melodieën mooier, de instrumenten beter op elkaar afgestemd en Legrand’s stem is wat steviger geworden. Dat maakt van Teen Dream een eersteklas pop album.

Er is geen nummer te vinden dat onderdoet voor de anderen en de sfeer is doorgaans ook hetzelfde. Toch varieert Beach House met uithalende refreinen (Walk In The Park, Norway), vertragende liefdesliedjes (Silver Soul, Lover Of Mine) of zelfs naar een enorme climax toewerkende postrock-achtige track (10 Mile Stereo). De orgeltjes en jaren tachtig keyboardklanken blijven desondanks overheersen op Teen Dream. Storend is dat allerminst. Het is absurditeit ten top om eind januari al over jaarlijstjes te zeuren, maar ik heb het vermoeden dat dit pareltje daarin erg hoog gaat eindigen.

Jaarlijst 2008: #3

De Fleet Foxes zijn in heel veel jaarlijsten ver bovenin te vinden. Met heeft het over de Pet Sounds van het nieuwe millennium, en da’s niet niks. Het is dan ook een prachtig, warm, harmonieus album vol aanstekelijke liedjes. Eigenlijk doen ze precies waar muziek maken om draait, zonder dat er gezichtsverlies geleden wordt vanwege té commerciële bedoelingen. Waarom dan niet op de hoogste positie?

Het eerder genoemde, misschien wel invloedrijkste album in de hedendaagse popmuziek stond in 1966 ook niet op nummer 1 in de meeste jaaroverzichten. 1966 was ook het jaar van Revolver van The Beatles, en Blonde on Blonde van Bob Dylan. Dat Pet Sounds daar niet boven stond, had volgens Brian Wilson vooral te maken met de slechte promotie van Capitol. Vanuit een ander oogpunt kun je ook afvragen of albums in die klasse gewoon meer tijd nodig hebben om uit te groeien tot het beste album aller tijden. In 1966 wist niemand hoe de moderne muziek zich zou gaan ontwikkelen. Nu weten we dat ook niet. En wat dat betreft is de positie van Fleet Foxes niet anders in 2008.

Het is allemaal erg hard gegaan met de Fleet Foxes. De schoolvrienden Robin Pecknold en Skyler Skjelset uit Seattle begonnen een band en namen met een aantal extra muzikanten een demo op in 2006 dankzij producer Phil Ek. In 2007 werd er begonnen met de opnamen van een volledig album. De populariteit van de band op internet begon inmiddels naar eenzame hoogten te stijgen. Dat hadden de Beach Boys nog niet in 1966… Dat resulteerde in een contract bij het eveneens – hoe kan het ook anders – in Seattle residerende Sub Pop, bekend geworden dankzij Nirvana. Dankzij de vele nummers die ze in die tijd hadden geschreven, kwam er in het voorjaar van 2008 al een EP uit, genaamd Sun Giant. Deze vijf nummers alleen al deed menig muziekjournalist van z’n stoel vallen. Luister maar eens naar het briljante Mykonos. Speel op een paar grote festivals, breng een volledig album uit dat nóg beter is dan de EP en het feest is compleet.

De sterke punten van Pet Sounds zijn de eenvoud en de samenzang, en Fleet Foxes weten deze perfect te combineren. Zelf noemen ze het “baroque pop”, en de combinatie van folk-rock, jaren 60 west-coast pop en Americana  is zo rijk als die omschrijving lijkt te willen zeggen. De vaak akoestische muziek wordt verder ondersteund door bescheiden ritmiek vanaf het drumstel (overigens sinds kort bespeeld door Josh Tillman, ook als solist een aanrader!). Dat doet de schijn ophouden dat de muziek van de Fleet Foxes simpel is. Maar net als bij Pet Sounds zijn de onderlagen complex. De bij vlagen vijfkoppige samenzang, niet zelden acapella, is in perfecte harmonie en doet verder denken aan Crosby, Stills & Nash, The Byrds en Love. Het schilderij van Pieter Breughel uit 1559 genaamd De Blauwe Huik ofwel De Spreekwoorden, waarop 78 spreekwoorden en uitdrukkingen zijn uitgebeeld, siert de cover en symboliseert zowel de variatie als de cohesie.

Nu lijkt deze recensie – voor de mensen die Fleet Foxes nog niet gehoord hebben – alsof de band uit Seattle klakkeloos de Beach Boys nadoen. Hoewel de invloeden goed zijn terug te horen, hebben de Fleet Foxes toch iets unieks. Ten eerste zijn de Fleet Foxes verre van een surf band; de oorsprong zit meer in het platteland, het boerse. Dat maakt ook de sfeer wellicht wat meer neerslachtig, hoewel de jongens uit Californië toch ook aardig depressieve nummers konden schrijven, vooral tekstueel. Brian Wilson was 24 toen Pet Sounds geschreven werd, en liedjesschrijver en zanger Robin Pecknold scheelt niet veel. Misschien loop ik te hard van stapel. Misschien is dit een album dat men dertig jaar later probeert te coveren.

Ik zei al dat deze band aardig de hemel in word geprezen door alle grote magazines. Die zijn altijd goed in een hype te creëren om vervolgens het tweede album de grond in te boren. Ik denk niet dat dit met de Fleet Foxes gaat gebeuren. Dit album is er één gemaakt om trends te overleven. Dit is een album die ik, hoop ik dan althans, nog regelmatig opzet. En het belooft wat voor een volgend werk. Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken, namelijk.

#03. Fleet Foxes – Fleet Foxes (Sub Pop / Bella Union)
#04. Jacob Golden – Revenge Songs (Echo)
#05. The Tallest Man On Earth – Shallow Grave (Gravitation)
#06. Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams (Conspiracy)
#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)