Tag archieven: The Tallest Man On Earth

Een muzikaal weekend

Zonder dat je in een tent hoeft te slapen en in Dixies moet kakken, toch drie dagen met kwaliteitsmuziek meemaken. Dankzij een combinatie van Avonduren, een middagoptreden in de Drvkkery, een Folk festival in de Spot en een uitstapje naar FabrIQ in Den Bosch werd dit werkelijkheid. Ik zag artiesten als Jay Minor, Cedarwell, Tiny Vipers, Bosque Brown, The Tallest Man On Earth, Megafaun en nog veel meer. Voor de vrijdag en zaterdag verwijs ik graag naar 3voor12Zeeland.nl: hier mijn verslag van Avonduren, de zaterdagmiddag staat hier en tekst voor en over De Spot staat hier en hier.

Bij artiesten van dit kaliber is het helemaal niet erg om ze twee keer achter elkaar te aanschouwen. Bovendien had het nieuwe festival FabrIQ Den Bosch nog net iets meer te bieden dan De Spot. Nog niet helemaal bekomen van de afsluitende handstand-circus dj’s Betonnie en Bartcore,  schuifelde een gezellige groep Middelburgers daarom zondagochtend de trein in richting het verre Brabant.

Eenmaal aangekomen deed ik nog even snel een sneakpeak bij een rehearsal in de diepe kerkers van de W2, waar Zonderland, een absoluut geen onaardige post-rock / ambient driemansformatie, zijn kunsten vertoonde. Even daarna vulde de zaal zich snel bij Awkward I, met de Hospital Bombers als begeleidingsband. Ik moet altijd even wennen aan zittende concerten, zo ook in de Verkadefabriek. Het is echter een goede manier om het publiek zich te laten concentreren op de muziek, in plaats van op sociale activiteiten. Nadat de Tindersticks het concert in de Effenaar om die reden hadden afgebroken is het weer helemaal een issue, ouwehoeren tijdens een concert. Ook de dag ervoor had ik het even niet meer met al die eikels die het optreden van Bosque Brown verpestten. Maar bij Awkward I was het redelijk stil, zodat ik in alle rust van de prachtige muziek kon genieten.

Tiny Vipers had mij de dag ervoor al verrast met een krachtig en ijzersterk optreden. Dat maakte het niet minder erg dat ik vanwege de drukte driekwart van het optreden aan de verkeerde kant van deur heb gestaan. De drie nummers die ik dan toch nog mocht aanschouwen, deed dat gegeven snel weer vergeten. Met haar slobbertrui en vieze haar is ze mijn favoriete onmodieuze dame van vandaag en morgen. Cedarwell zette Middelburg al op z’n kop, en herhaald dat kunstje in Den Bosch. De zittende optredens schuiven we aan de kant, het is nu feesten in de W2.

Stiekem is de act waarvoor we allemaal zijn gekomen The Tallest Man On Earth. De Zweed van amper 1 meter 30 heeft inmiddels een grootse reputatie. De vergelijking met Bob Dylan moet je niet helemaal vergeten, maar de beste man een (goede) kopie noemen doet zijn muziek geen eer aan. Hij bewijst met zijn tweede album The Wild Hunt, uit op 13 april, dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden (mensen die problemen hebben met mijn downloadgedrag mogen mijn originelen komen tellen). Zo is een nummer als You’re Going Back melodieuzer dan ooit, en heeft King Of Spain briljante poëtiek. Kristian Matsson, zoals hij heet, weet gevoelige, emotionele kampvuurliedjes op energieke wijze  over te brengen op het publiek. Een optreden met kippenvel.

Megafaun zijn  wat mij betreft de nieuwe Fleet Foxes. Waarom de drie heren niet in mijn jaarlijst van 2009 zijn terug te vinden is me een raadsel. Gather, Form & Fly is een album die niet alleen mooie meezingfolk ten gehore brengt, maar ook het experiment niet schuwt. De banjo wordt net zo makkelijk ingeruild voor een laptop. Bovendien zijn de drie mannen met indrukwekkende gezichtsbeharing een genot om op het podium zien staan. Zoveel speelvreugde  zweept zonder moeite het publiek op.

Omdat er nog steeds geen nachttreinen naar Zeeland rijden, moest ons gezelschap de afsluitende bands aan zich voorbij laten gaan. Maar ook zonder deze is FabrIQ met recht een “Festival Of Intrusive Quality”. Goed, op de terugweg naar Middelburg liep het misschien een beetje uit de hand. Het fabeltje dat festivalbier niet werkt is dan ook weer uit de wereld. Dank aan Nous die alle gezelligheid van zondag op de gevoelige plaat vastlegde.

Jaarlijst 2008: #5

Tegenwoordig is iedere singer-songwriter Robert Allen Zimmerman. Of wil als hem klinken. Hoewel hij waarschijnlijk met zijn lengte zijn naam geen eer aandoet, is er in dit jaar één iemand geweest die met kop en schouders boven de Bob Dylan-navolgers uitstak. Zijn naam is Kristian Matsson, ook wel bekend als The Tallest Man On Earth. Zijn afkomst is Zweeds net als het label Gravitation dat eerder al een EP uitbracht gelijknamig de artiest. Scandinavische labels staan jammer genoeg niet bekend om hun uitstekende distributie daarbuiten. Het is dan ook voor de gemiddelde muziekliefhebber een hel om The Tallest Man On Earth te pakken te krijgen.

Toch weet zijn debuutalbum Shallow Grave zijn weg aardig te vinden naar de internationale pers. Dat wil toch wat zeggen. De langste man is dan ook wel iets meer dan alleen maar een Bob Dylan imitator. Het Spartaanse, frugale vingergepluk aan de akoestische gitaar of banjo is volledig om Matsson’s stem en teksten heen gebouwd en lijkt slechts te fungeren als achtergrond. De enorme lo-fi productie, alsof op het op een willekeurige walkman uit de jaren 90 is opgenomen, versterkt dit idee. Heeft dit ook niet de charme van een oude troubadour die de middeleeuwse dorpjes langsgaat om de bewoners te vermaken met zijn muziek? De muziek van The Tallest Man On Earth heeft meer onderhuids. Zijn simpele folk is springerig en bij vlagen zelfs vrolijk van melodie (Pistol Dream, Honey Won’t You Let Me In). Middelburgers moeten nu niet denken aan de eveneens springerige neger die weleens op zaterdagmiddag in de binnenstad staat te dansen en één gitaarakkoord maar liefst zes uur achter elkaar kan herhalen.

Wat Bob Dylan’s ongecompliceerde muziek zo bijzonder maakt, is de stem en het poëtische talent van de zanger. Kristian Matsson verdient ook op dit gebied lof. Zijn raspende, door de neus klinkende vocalen hebben veel melodie en variatie en doen daarmee ook denken aan Deer Tick. Wat vooral doet verwonderen is het dichterschap van de beste man. Een ruwe bolster met een blanke pit. Zijn metaforen zijn goed gekozen en fantasievolle rijmen passen goed bij het beeld van de essentie van de natuur ten opzichte van de mens. Blijkbaar rent hij graag terug naar die natuur om zich in stilte te verbergen, lijkt hij in de ijzersterke opener I Won’t Be Found te willen zeggen. Geen tranentrekkend treurspel, maar welgemeende misantropie. Natuurlijk moeten er ook – in de beste Dylan traditie – sociaalkritische teksten voorkomen. Kristian Matsson bewijst eveneens op dit gebied geen lachertje te zijn.

The Tallest Man On Earth mag hij dan wel niet helemaal zijn, Kristian Matsson is als muzikant volgroeid. Het gitaarspel en teksten klinken volwassen alsof Shallow Grave veertig jaren geleden is opgenomen. Een prachtige, minimalistische kampvuurplaat.

#05. The Tallest Man On Earth – Shallow Grave (Gravitation)
#06. Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams (Conspiracy)
#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)