Tag archieven: wave

Washed Out – Life Of Leisure

Het kostte mij redelijk wat geld en moeite, een origineel exemplaar van de 12” Life Of Leisure van Washed Out te bemachtigen. Hopeloos uitverkocht, het bewijs dat ik regelmatig achter de feiten aanloop. Een recentelijk failliet verklaarde vinylwinkel, ergens in de States, bracht uitkomst. Ik had de dollars er graag voor over, en dat voor nog geen achttien minuten muziek. De reden? Life Of Leisure bestaat uit louter juweeltjes, in een genre waar nog nauwelijks een naam voor is verzonnen.

Benamingen verzinnen voor genres is een vermakelijke bezigheid, waar alleen omhooggevallen muziekjournalisten voor betaald krijgen. Voor de muziek van Washed Out waaien echter in de amateurblogosphere al diverse termen zoals chillwave, iets wat zijn oorsprong vermoedelijk vindt in het zweverige, ontspannen synthpop geluid en het “80s-throwback feel” dat de songs ademen.

Glow-fi is zo’n andere uitdrukking dat speciaal lijkt gemaakt voor Washed Out en gelijkende acts. De spaarzame productie met veel ruis en uit het geluid wegvallende synths wanneer er percussie wordt aangeslagen is typisch iets voor het in 2009 veel gehoorde en bejubelde lo-fi, of no-fi. Vervormde klanken die aandoen alsof je ernaar luistert met een oude walkman waarvan de batterijen bijna leeg zijn. Cassettes luisteren van Washed Out is trouwens heel goed mogelijk, want het label Mirror Universe Tapes bracht vorig jaar september de EP High Times exclusief op dit medium uit, gelimiteerd tot honderd exemplaren.

Wie is Washed Out eigenlijk? Het is het soloproject van Ernest Greene, een jongeman die met zijn ouders ergens in Georgia woont. Op deze plek is zo weinig te doen, dat muziek maken en kantklossen de enige twee bezigheden zijn waarmee men zich vermaken kan. Ik ben blij dat Greene niet voor dat laatste heeft gekozen. Na wat instrumentale hiphop en dancegeörienteerde tracks gemaakt te hebben, pikte Greene het geluid op van zijn vriend Chaz Bundick, die onder de naam Toro Y Moi diezelfde psychedelische shoewave neerzet. En dat in een paar maanden tijd.

De eerder genoemde cassette klinkt nog wat gruiziger, meer spacy dan het Life Of Leisure vinyl. Daarop verenigt Washed Out de psychedelische elektronica nog meer met synthpop van een aantal decennia geleden. Ergens zwemmend tussen dance, pop, disco, electro en r&b laat Greene zijn zachte en kalmerende stem – niet zelden onverstaanbaar – als een zacht zonnetje over zijn vertragende muziek schijnen. Ultiem relaxed en verwarmend, alsof je op vakantie bent op een tropisch eiland. Is dit de nieuwe lounge?

Jaarlijst 2009: #10

Leuk quizvraag voor in de kroeg: wat hebben Supersonic Fuzz Gun, Soundwave Breakdown, Total Sonic Annihilation en Interstellar Overdriver met elkaar gemeen? Het zijn allen verfijnde producten uit het winkeltje Death By Audio, gerund door Olivier Ackerman, zanger en gitarist van het New Yorkse A Place To Bury Strangers. Deze illustere benamingen dragen zijn zelfgemaakte gitaarpedalen, welke in zijn eigen project tot op de bodem worden ingetrapt. Exploding Head is het vervolg op de bandnaam dragende debuutplaat, dat vorig jaar al behoorlijk wat gehoorbeschadigingen heeft veroorzaakt.

Dit tweede album karakteriseert het volwassen worden van de band. De gehoorbeschadigingen zijn gebleven, maar hebben nu wel meer melodie en coherentie. De productie is stukken verbeterd, waardoor er nu ook geluiden als drums en zang te onderscheiden zijn. Allemaal bijzaak, want wat meteen bij de openingstrack overdondert is de meterhoge gitaarmuur die wordt opgetrokken en met een hoop distortion en effecten je gehoorschelp binnentrekt als een op hol geslagen tunnelboor. De overstuurde agressie en energie wordt maar mondjesmaat in bedwang gehouden door de depressieve wave-invloeden, die zich vooral manifesteren in de ritmes en zang.

Hoogtepunten zijn onder meer de single In Your Heart en het navolgende Lost Feeling, waarvan laatstgenoemde in een zo’n gelukzalige kakofonie eindigt dat je even vergeet dat je niet op het toilet zit. Het aanstekelijke Deadbeat is een ritmische mokerslag op je slaap; in het net zo besmettelijke Keep Slipping Away zijn de drums het beste te vergelijken met een afgezaagde shotgun die op regelmatige wijze naast je oren wordt afgevuurd. Groot, groter, grootst moet het drietal gedacht hebben toen ze de riff gebruikt in het epische Ego Death uit hun versterkers persten. U begrijpt het inmiddels wel. A Place To Bury Strangers heeft een plaat gemaakt die het doet lijken alsof Jesus And The Mary Chain, My Bloody Valentine, Joy Division en The Cure allemaal tegelijkertijd een huiskamerconcert geven. In dezelfde kamer.

Exploding Head staat niet zozeer in de top 10 van 2009 vanwege uitmuntend muzikaal talent, afwisseling of originaliteit; des te meer dankzij de brute kracht die het album tentoonspreidt en de impact van een atoombom die het achterlaat. Het is met afstand het hardste gitaaralbum van de laatste paar jaren die in mijn beleving dit gegeven kan verenigen met de term “pop”. Een knappe prestatie.

#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)