Tag archieven: Wavves

September 2011

Qua verpakking bestond er in september geen betere dan release Bridges, maar er was deze maand nog veel meer te beleven. Om even bij platen te blijven die vanwege het artwork opvallen, pik ik er Life Sux van Wavves uit. Het lo-fi zwart-wit hoesje, versierd met een omgekeerd kruis en een pentagram belooft misschien meer dan het waarmaakt. Enfant terrible Nathan Williams is namelijk – wat later dan gebruikelijk – op weg naar volwassenheid en dat heeft z’n weerslag op de gruizige punk waar hij op bekend staat. Het klinkt vandaag de dag nogal al poppy en gelikt, relatief natuurlijk. Zijn talent om enorm pakkend nummers te schrijven is gelukkig gebleven. Met het cynische I Wanna Meet Dave Grohl trekt hij mij in ieder geval opnieuw over de streep.

Wavves – I Wanna Meet Dave Grohl

Een stuk rustiger is de EP Holly van James Blackshaw (1981), op Important Records. Twee lange, instrumentale stukken op de 12-snarige akoestische gitaar roepen herinneringen op aan oude helden als John Fahey, Bert Jansch en Robbie Basho, maar ook aan componisten uit het Franse impressionisme. Als Holly een voorbode is voor zijn eerstvolgende volledige album, dan gaat dat een prachtplaat worden. Als ik dan toch John Fahey heb genoemd, is de stap klein naar The Wanting van Glenn Jones (niet de neger), een gitarist die het niet moet hebben van vernieuwing, maar van zijn constante kwaliteit. Net als bij Blackshaw een instrumentaal album, en duidelijk beïnvloed door de Takoma school. Met kitscherig artwork, zoals altijd.

Ontdekking van september was het anonieme Savaging Spires. Op het debuutalbum zonder titel spelen ze compromisloze acidfolk: primitief, heidens en psychedelisch. Met afwisselend boy/girl gezang & koortjes, fluit en allerhande middeleeuws klinkende instrumenten zetten ze een heel authentiek geluid neer, dat ook nog eens erg goed in elkaar steekt. Geweldig. Vlot de lp bestellen bij Critical Heights, voordat het te laat is.

Bill Orcutt – How The Thing Sings

Meer akoestische gitaren. Bill Orcutt, voorheen gitarist bij de legendarische noiserock act Harry Pussy, weet er wel raad mee, zelfs wanneer er twee snaren (bewust) ontbreken. Nog net zo nerveus en boos als vroeger plukt hij op How The Thing Sings er als een bezetene op los, complex en zonder enig medelijden voor het al wrakkige instrument. De luisteraar krijgt er overigens ook soms flink van langs, doch pijn is fijn in dit geval. Nog kaler en minimalistischer is Stria van de Franse gitarist Ryan Kernoa, ook lid van de avant-garde noise groepering Kourgane. Eindeloos getokkel, gestoeld op herhaling, zorgt voor een meditatieve staat van luisteren. Rauwe jams die ontaarden in een prachtig stukje melancholie.

Afwisseling is ook belangrijk. September bood gelukkig ook een aantal puike albums waarop eens geen gitaar wordt gebruikt. Het debuutalbum Forever van Sleep ∞ Over is er zo eentje, dat zich ergens tussen chillwave, witchhouse en druggy elektronica nestelt. Geen genres waar ik vandaag de dag nog van wakker lig, maar Sleep ∞ Over heeft een eigen geluid weten te creëren dat ik wel kan waarderen. Call Back The Giants zag ik eerder dit jaar al op het KRAAK festival. Toen maakte Tim Goss (The Shadow Ring) met zijn jonge stiefdochter nog weinig indruk, nu zijn ze overtuigend terug met het tweede album The Rising. Misvormde elektronica, aangestuurd door synthesizers en effecten, wordt versterkt door het eentonig gemompel van Goss en de afstandelijke voordracht van Chloe Mutter. Toegegeven, op één nummer komt een gitaar voor. Pan Tone, de samenwerking tussen Hauschka & Hildur Guðnadóttir, bevat ook snaren, in de vorm van de cello van laatstgenoemde. Haar donkere en woeste spel vormt een prachtig contrast met het subtiele spel van de Duitse pianist.

De verwachtingen voor het nieuwe album van Neon Indian, Era Extraña, waren hoog gespannen. De preview Heart: Release van een half jaar terug deed mijn hart sneller kloppen, maar dat is dan ook meteen het enige hoogtepunt van de plaat. De teleurstelling is groot als blijkt dat de gekke elektronische psychedelica minder borrelt en kronkelt dan voorheen. Een nummer als Polish Girl maakt duidelijk dat Alan Palomo de humor en lo-fi klanken laat voor wat het is en kiest voor een groter publiek. Ach, je kunt iemand niet kwalijk nemen naar voren te lopen. Bij Conatus van Zola Jesus overheerst eenzelfde gevoel. Het donkere bombastische gothic geluid van Nika Rosa Danilova maakt plaats voor een minder zware productie en vooral wat softere beats. Ze zal er haar populariteit mee vergroten. Het wegnemen van de elementen die menigeen nog weleens deed terugdeinzen, is voor mij een reden om af te haken. Dat doe ik niet uit snobistisch oogpunt; het is een onderbuikgevoel die mij vertelt dat om mijn beurt ook weer vooruit moet kijken. Naar oktober dus.

New Surf

Het lijkt zo makkelijk, de ontspannen sfeer van de zomervakantie, zon en strand te vangen in muziek. Maar met een vlindernetje kom je niet ver. Behalve warmte moet de muziek ook vrijheid, nonchalance en een beetje romantiek uitstralen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de bands in het voor de gelegenheid verzonnen genre new surf zich doorgaans bedienen van rommelige lo-fi punk of wave, vrolijke melodieën, soepele refreintjes en teksten opgetekend uit hitsige tienersmoeltjes.

De band waar ik in de lente van 2009 al over schreefWavves – komt op het juiste moment met zijn derde plaat. Deze draagt de naam King Of The Beach. Zonder ook maar één noot gehoord te hebben kun je voorbarige conclusies trekken over de sfeer die hier uitgedragen gaat worden. Strakke punkriffs met een laagje ruis zorgen voor een springerig gevoel en de alsmaar terugkerende simpele zanglijnen van Nathan Williams doet de rest. De plaat is echter geen herhaaloefening van de voorgaande twee (genaamd Wavves en Wavvves). De productie is meer gestroomlijnd, voor zover dat kan bij rommelpunk, het geluid helderder en minder gruizig. Het levert een ideale zomerhit op, Post Acid:

Ook op de cover van Best Coast’s debuutalbum Crazy For You staat een kat afgebeeld. Het is Snacks, het lievelingshuisdier van Bethany Cosentino (misschien bekend van Pocahaunted). De charismatische frontvrouw doet de temperaturen als vanzelf stijgen met haar lieflijke zang. Zo Californisch als het zijn kan wordt hier de romantiek bezongen van de langzaam aan zich voorbijtrekkende hete dagen en zwoele nachten op de stranden grenzend aan de Grote Oceaan. Neem het nostalgische geluid van de band Girls, dat vorig jaar de alternatieve hitlijsten bestormde, maar dan zonder de neerslachtigheid. De geniale single When I’m With You is de bonustrack van het album dat eind juli in de winkels moet liggen.

Maar er is meer. Zo kunnen we Dum Dum Girls, Beach Fossils en de van de oostkust afkomstige Vivian Girls en Real Estate gemakkelijk aan het rijtje toevoegen. Ook leuk is Blackout Summer van Christmas Island, een album voor een spetterende dag in het zand. Het pad van Best Coast verder volgend, komen we op hetzelfde Mexican Summer platenlabel Pearl Harbor tegen, twee hoogblonde jongedames uit – waar anders – Californië. De muziek wordt nu wat dromeriger, volmaakt geschikt voor lange lome avonden aan de cocktailbar op het strand. Op het vergelijkbare en ongetwijfeld uitstekende debuutalbum van Tamaryn moeten we wachten tot september, wellicht nog net op tijd voor een warme nazomer.

En ondanks de nieuwe muziek kan ik het niet helpen dat ik iedere zomer weer terugpak naar Locals Only van de Surf Punks.

Kraak festival 2009

Het Walhalla voor de muziekliefhebber wiens experimenteerdrift geen grenzen kent. Dat zal de omschrijving van het jaarlijks terugkerende Kraak festival wel niet helemaal dekken, maar het komt aardig in de buurt. Over een kleine twee weken vind de inmiddels alweer elfde editie plaats in Recyclart te Brussel. Dat op deze plek geen nieuwe Marco Borsatan, Krezkut of andere artiesten van lik-me-vessie worden ontdekt, mogen duidelijk zijn. Hier komen niet alleen de ondergrondse crème de la crème van de experimentele muziek, maar ook stokoude pioniers die de pluimen allang hebben verdiend. We praten hierover harde noise, psychedelische rock, elektronisch gemanipuleerde geluidscollages, freejazz, wazige techno, net-niet-pop, verkrachte Franse chansons en ondefinieerbare bizarradelia, niet zelden gespeeld op zelf gebouwde instrumenten.

In tien uur tijd komen een veertiental avontuurlijke kunstenaars voorbij. Stuk voor stuk zijn ze een belevenis op zich, maar waar men zeker naar zal uitkijken is de uit Gent afkomstige Jürgen de Blonde, die onder de artiestennaam Köhn dwarrelende spacey synthesizer muziek maakt en iedereen gaat verrassen met zijn vierde album We Need More Space In The Cosmos. Dat album, waarop we zeven jaar hebben moeten wachten, wordt op het Kraak festival voor het eerst aan het publiek gepresenteerd.Qua aloude pioniers komt onder meer Henry Flynt voorbij. Deze filosoof vond het cognitieve nihilisme uit en zijn naam wordt vaak in verband gebracht met de Fluxus kunststroming. In zijn muziek speelt de viool een centrale rol, gecombineerd met avant-gardistische noise en minimalisme, wat de door hem bespeelde genres laat uitdijen van drones, hillbilly folk en country tot boogie en klassiek avant-garde. Op de weg terug kan je mooi Blueprint for a Higher Civilization lezen. Andere oudgedienden zijn onder meer Geoff Leigh (progressieve jazz op diverse blaasinstrumenten), Alan Silva & Burton Greene (contrabas & piano) en Ame Son (psychedelische prog). Een bijzondere man is ook Ken Butler. Hij maakt zonder concessies snaarinstrumenten die niet alleen prachtig zijn om te zien, maar ook om te horen.

Mijn aandacht gaat toch vooral uit naar nieuwere artiesten, het onbekende. Kurt Vile bijvoorbeeld, maakt subtiele maar krankzinnige Amerikaanse popliedjes met invloeden van Devendra Banhart. Zwevende lo-fi met veel psych en vertragende, galmende vocalen van een grote schoonheid. Net als de Amerikaanse band Wavves is dit nogal anti-avant-garde vergeleken met de andere artiesten op het festival. Nathan Williams uit Californië, de man achter Wavves, klinkt als een oude LP van de Beach Boys waar een schuurmachine overheen raast. Opzwepend en melodieus maar met een noisy gitaarmuur die de Wilson fans waarschijnlijk doen schrikken.

De jonge Italiaan Valerio Cosi gooit het weer over een andere boeg. Met zijn 24 jaar heeft hij al een onwaarschijnlijk uitgebreid oeuvre achter de rug, waarop hij met zijn fabuleuze saxofoonspel de muziek naar zijn hand zet. Verwacht hoogstaande freejazz die Oosterse kanten op duikt, maar net zo goed het andere pad kan volgen. Laurent Gérard oftewel él-g heeft met zijn LP Tout Ploie al menig wenkbrauw doen fronsen. Franse chansons, maar dan in je ergste nachtmerrie. Het eveneens Franse Vomir schijnt vooral leuk te zijn om een gehoorbeschadiging op te lopen en het Engelse Ice Bird Spiral moet je vooral gaan zien vanwege de grote geitenmaskers van papier-maché. Vervelen wordt toch al moeilijk, met ook nog eens drie vertoningen van muziekdocumentaires.

Het Kraak festival 2009 biedt wederom een intrigerend kijkje in de ondergrond van de experimentele muziek. Radical taste in radical music, de nieuwe slagzin van het gelijknamige platenlabel, past daarom perfect. Na het bezoek aan dit feestje wil je voorlopig geen radio meer horen, tenzij die stoort. Tickets (€ 15) zijn verkrijgbaar op de festivalsite of in de Fnac winkels.