Maand: mei 2011

Zombi – Escape Velocity

Als zombies bovenaan de voedselketen staan, dan staat het Amerikaanse duo Zombi bovenaan in de synthesizermuziek. Na albums als Cosmos, Surface To Air en Spirit Animal zijn oldskool creatievelingen Steve Moore en A.E. Paterra inmiddels aan de vierde toe, welke de naam Escape Velocity draagt.

Een Technicolor albumhoes met blote dames die uit een DeLorean huppelen, op weg naar hogere sferen: dan heb je bij mij al het cijfer negen binnen. Wanneer de muziek vervolgens zijn inspiratie vindt in krautrock, Giorgio Moroder en soundtracks voor Italiaanse (horror)films dan is het een koud kunstje om het hoogste cijfer van de klas te behalen. Dikke akkoorden uit de analoge synths zetten een heerlijk retro-futuristisch sfeertje neer, terwijl de verheffende drums (echte, ja) ervoor zorgen dat we niet teveel slaperige Jean Michel Jarre-deuntjes om onze oren krijgen. Klopt, de kenmerkende basgitaar is uit de instrumentatie verdwenen, wat Escape Velocity nog een extra zetje geeft richting de mensonvriendelijke en tijd vertragende ruimte.

Escape Velocity komt op 10 mei uit bij Relapse Records.

Shrunken Heads by Zombi

Chants of Niflheim

Twinsistermoon op het Kraak festival reken ik tot de beste concerten die ik tot nu toe in 2011 heb mogen aanschouwen. Niet gek dus, dat ik enthousiast word van een nieuwe release van Natural Snow Buildings, een aan dit project gelieerde band. Chants Of Niflheim heet het laatste wapenfeit en werd speciaal opgenomen voor Record Store Day. En op die dag uitgebracht, natuurlijk.

Niflheim is in de Noorse mythologie het rijk der nevelen, waar Hel heerste, en de doden aan haar werden onderworpen. Het past bij de muziek van Natural Snow Buildings: donker, mysterieus, ritualistisch. Dat bereikt het Franse tweetal (bestaande uit Mehdi Ameziane en Solagne Gularte) met langgerekte folk drones. Soms met zware riffs, soms met elektronica, soms met softe psychedelische klanken, ergens waar ook nog zacht gezang in is verborgen. Luchtig is het allerminst, helemaal als de percussie zijn intrede doet en de bekkens als een pyroklastische wolk over het bijna onherkenbare gitaargetokkel trekken.

Minimaal twee releases per jaar, al dan niet onder diverse namen, met nagenoeg dezelfde soort muziek, kan dat? Het is een vraag die bij mij opdoemt wanneer ik naar Chants Of Niflheim luister. Ja, muziek maken is soms net als blogs typen: niet teveel en niet te weinig is het devies. Natural Snow Buildings (en Twinsistermoon en Isengard) hebben de laatste jaren te weinig variatie getoond om de vele albums te rechtvaardigen. Aan de andere kant is de kwaliteit constant hoog en hebben de uitgaven op lp, cd en cassette een meerwaarde omdat ze altijd in zwaar gelimiteerde oplagen verschijnen. Daarom heb ik ook deze weer aangeschaft. Hoe lang ik dat nog blijf doen? De tijd zal het leren. Voor nu is Chants Of Niflheim een nieuw hoogtepuntje in de discografie.

Enige muzikale voorbeschouwingen (in de vorm van mp3’s of video’s) van Natural Snow Buildings zijn schaars te noemen, daarom hieronder een nummer van het album The Centauri Agent. Deze kwam vorig jaar uit bij Vulpiano Records en is gratis te downloaden. Het geeft een idee.

Natural Snow Buildings – Memories

Burial Hex

Afgelopen zondag was Clay Ruby jarig. Een goede reden om weer eens stil te staan bij de uitgebreide discografie van de Amerikaan die bekend staat als Burial Hex. Zeker nu er weer een nieuwe release op stapel staat: The Far. Het is een samenwerking met een andere hooggeplaatste artiest in het occulte uit Wisconsin, Zola Jesus. Die jongedame oogstte vorig jaar veel waardering met haar donkere gothic muziek, en aangezien Burial Hex faam heeft gemaakt met “horror electronics to prepare for the final mystery in the twilight of the Kali Yuga” lijkt deze combinatie een 1+1=3 in de duistere muziek te gaan op leveren.

Het is overigens niet de eerste keer dat Burial Hex en Zola Jesus samen op een LP te horen zijn. Ruim twee jaar terug bracht Aurora Borealis (de regelmatige thuishaven van Burial Hex) een split zonder titel op de markt, uitstekend geschikt als soundtrack voor een obscure griezelfilm. Maar de twee werkten toen niet samen; de nummers waren apart opgenomen. Op The Far is er wel degelijk sprake van een verstrengeling.

Vooralsnog is er van The Far alleen een Horrid Red Radio Remix op het internet te beluisteren. Het twintig minuten durende origineel is danig ingekort, maar voor de radio is het nog steeds niet echt geschikt. Zwaarmoedige industrial dark wave trekt onmiddellijk een pikzwart rookgordijn op; de stompende maar mistige beats zijn misschien het enige dat aan radiovriendelijkheid doet denken. Toch is deze track goed te behappen, omdat de power electronics en noise (waar Burial Hex in het verleden nogal eens mee spookte) niet terug te horen zijn. Zola Jesus laat haar operagetrainde stem over de lagen synthesizers razen, een extra element creërend. Het weghalen van de bombast die de laatste soloreleases kenmerkte doet haar aan kracht inboeten, zonder dat deze uitbreiding zijn uitwerking mist.

Burial Hex feat. Zola Jesus – The Far (Horrid Red Radio Remix)

Overigens bestaat Horrid Red naast diezelfde Clay Ruby ook uit Edmund Xavier, één van de leden van de fabuleuze krautpunkband Teenage Panzerkorps. Zo zie je maar weer: een echte vriendendienst, deze remix. The Far 12” heeft een nog onbekende releasedatum, maar komt als het goed is binnenkort uit bij het Italiaanse Holiday Records. Ik houd het in de gaten…