Maand: april 2012

April 2012

April 2012 zal de boeken ingaan als de koudste sinds 1997, en als maand waarin woorden als Kunduzcoalitie en Wandelgangakkoord werden uitgevonden. Gelukkig was er genoeg nieuwe muziek voorhanden om ons daar van af te leiden. Ik noemde eerder deze maand al Dylan Ettinger, Will Guthrie, Franco Falsini, FRKWYS Vol. 9 en de compilatie Eight Trails, One Path.

Als er één artiest is die zo op laatstgenoemde verzamelaar had gepast, is het James Blackshaw wel. Hij heeft met het album Love Is The Plan, The Plan Is Death echter wel wat meer te bieden dan slechts een compilatietrack. Op de ep Holly was al enigszins te horen dat hij in zijn ontwikkeling niet bleef steken in het naspelen van John Fahey en co., maar dat ook impressionisme, klassiek en romantiek onderdeel uitmaken van zijn stijl. Op dit achtste album gaat hij daarin nog verder, de piano een prominente rol gevend, waardoor zijn prachtige gitaarspel soms verdrinkt in de overdreven poëtische sfeer. Met als dieptepunt het nummer waarop Geneviève Beaulieu de vocalen voor haar rekening neemt. Desalniettemin de moeite waard, want Blackshaw blijft een begeesterd gitarist.

Album van de maand is notabene een heruitgave. 1-800-GREED van Girlseeker werd  in 2011 dermate amateuristisch op cassette gezet, dat er weinig overbleef van de mongoloïde pop waar de Deense band datzelfde jaar mee doorbrak. De geremasterde tracks klinken op vinyl ineens een stuk beter, zodat je niet meer tussen de ruis hoeft te zoeken naar de uit de maat springende zang en de enorm effectieve keyboarddeuntjes. De plaat is een gezamenlijke release van tien labels, waaronder het Gentse KRAAK. De Belgen brengen tegelijkertijd ook een cassette op de markt met een liveregistratie van het weergaloze optreden van France op het KRAAK festival in 2011. Of je er nu bij was of niet, deze unieke droneband moet je gehoord hebben.

En nu we het dan toch over drones hebben, halen we Mana-Yood-Sushai van Bong er gelijk bij. De massieve gitaarklanken klonken nog nooit zo helder, waardoor het doommetal geluid opeens aardig de diepte ingaat. Wel een misser dat dit album voorlopig nog niet op vinyl uitkomt, of zou dat zijn omdat de twee enorm lange nummers er niet op passen? Voor de liefhebbers van het zwarte goud is ORO: Opus Primun van Ufomammut wellicht een prima – net iets steviger en directer – alternatief.

Nog meer naargeestige gitaarmuziek vinden we op het afscheidsalbum van Fear Falls Burning, genaamd Disorder Of Roots. Antwerpenaar Dirk Serries gaat nog eenmaal op zoek naar de essentie van abstracte gitaardrones, en maakt er een langgerekt en imposant gelaagd verhaal van. Ook Machinefabriek waagt zich op de 3” cdr Elastiek aan drones, één lange welteverstaan. Normaal gesproken is de muziek van Rutger Zuydervelt wel wat beweeglijker; dit aangename uitstapje doet men focussen op de minieme details.

Voor minimalisme kunnen we ook bij En terecht. Dit duo, bestaande uit Maxwell Croy (runt het Root Strata label) en James Devane, heeft zojuist het tweede album Already Gone uitgebracht. Dromerige, spacy ambient vermengd met organische en akoestische geluiden, alsof Fennesz (check ook die In Hell lp) er een keyboardspeler erbij heeft gekregen. Bij het Bersarin Quartett gaat het er iets bombastischer aan toe. Dit soloproject van Thomas Bucker nestelt zich met II in het neo-klassieke en ambient genre, met referenties als Bohren Und Der Club Of Gore (zonder de jazz) en Ulver’s Perdition City. Bij vlagen erg mooi.

Het verlangen naar warme, exotische bestemmingen wordt met dit typische Nederlandse weer bijna ondraaglijk. Misschien dat de Turkse componist Erdem Helvacioğlu met Timeless Waves daar wat aan kan doen. Het is de stereoversie van een 47 kanaals / 53 speakers installatie, tentoongesteld op een plein in Istanbul. De zes stukken – variërend van noisy geritsel tot geïmproviseerd drummen en vrolijk gitaarspel – reflecteren zes menselijke emoties: angst, liefde, woede, verdriet, verbazing en vreugde. Nee, voor de echte exotica moeten we dit keer naar Afrika. De compilatie African Electronic Music 1975-1982 verzamelt geweldig pionierswerk van de uit Kameroen afkomstige Francis Bebey. Nu nog bijpassende temperaturen.

Eight Trails, One Path

Dat Record Store Day tegenwoordig vooral een door de grote platenlabels gedomineerde commerciële gebeurtenis is, zal niemand ontgaan zijn. De zogenaamde exclusieve uitgaven van platen die iedere muziekliefhebber allang heeft, zijn vaak alleen interessant voor oude mannen met linnen tassen die hun Beatles collectie graag compleet willen houden, of voor snelle ratten die hetzelfde spul even later aan al wat verder gedementeerde oude mannen via Ebay verkopen. Ik heb zodoende een gloeiende hekel gekregen aan het fenomeen, doch ik moet bekennen dat één “speciale” release afgelopen zaterdag zonder meer mijn aandacht trok.

Eight Trails, One Path is de eerste release van Three Lobed Recordings die speciaal is samengesteld voor Record Store Day, en was bovendien die dag alleen in winkels in de Verenigde Staten verkrijgbaar. De exclusiviteit komt echter vooral door de inhoud; acht niet eerder verschenen nummers van net zoveel verschillende hedendaagse gitaarhelden, zich ophoudend onder de randen van de experimentele muziek. Acht verschillende stijlen ook, die samenkomen op het gebied van grenzen opzoeken: de mogelijkheden van de mens en zijn gitaar verkennen.

De ritmische improvisatie op akoestische gitaar van Alvarius B. (Sun City Girls) zet de toon, waarna William Tyler (Lambchop, Silver Jews) het stokje overneemt met een wat vriendelijker en melancholisch nummer. In het derde bedrijf van deze compilatie, Late November van Danny Paul Grody, gaat het tempo omlaag en lijken we andere instrumenten te horen dan alleen de gitaar. De zachte ambient echter, moet welhaast van de subtiel geroerde snaren komen.

Een track die er echt uitspringt, is Stranded On Io van Ben Chasny oftewel Six Organs Of Admittance. Het fingerpicken verdwijnt hier onder een ondoorzichtig gordijn van echoënde effecten en we horen zelfs zachtjes repeterende zang op dit verder instrumentale album.  Deze soundtrack voor een niet-bestaande stoffige western mag je gerust een aangename verrassing noemen. Aan het begin van de andere zijde van het vinyl speelt Steve Gunn dan weer echte Appalachen countryfolk zoals we dat van hem gewend zijn.

Wie het recente Between The Times And The Tides van Lee Ranaldo (Sonic Youth) in de kast heeft staan, kan met het primitieve en droevige By The Window even gas terug nemen; van rock is hier geen sprake. David Daniell is de enige gitarist op deze compilatie wiens muziek ik nog niet eerder had gehoord. Housewarming past desalniettemin prima tussen de andere gitaarhelden, waarvan Sir Richard Bishop (ook weer Sun City Girls) de afsluitende track mag verzorgen. Hij doet dat in stijl en met een typisch snufje Arabië, wat Quarter Wheel zowel opzwepend als ingetogen maakt.

“Kopen natuurlijk” is de conclusie van dit verhaal, maar dat is allemaal niet zo makkelijk als het klinkt. De meeste exemplaren zijn reeds op Record Store Day verkocht en dus zullen liefhebbers zich toch weer tot shops als Ebay en Discogs moeten wenden, of zich tevreden moeten stellen met een digitaal exemplaar via Bandcamp. Ja, de liefhebber betaalt soms een hoge prijs voor de exclusiviteit van Record Store Day. Het zou eigenlijk iedere dag van het jaar Record Store Day moeten zijn.

Franco Falsini – Cold Nose

Halverwege de jaren zeventig nam Franco Falsini – lid van de Italiaanse progrock groep Sensation’s Fix – zijn solo album genaamd Cold Nose op. Het was een soundtrack voor een film, die uiteindelijk nooit het publiek bereikte. De plaat gelukkig wel, en bijna dertig jaar na de originele release blijkt deze één van de mooiste parels van de Italiaanse progressieve rock uit die tijd.

Falsini was met zijn techniek de tijd ver vooruit. Zijn spel is uniek en klinkt vandaag de dag nog steeds modern. De drie stukken zijn een schoolvoorbeeld voor spacy krautrock, zuiver als kristal, en subtiele ambient, zweverig maar ook intens door de golvende EMS en Minimoog synthesizer klanken. Aan het einde van deze bijna veertig minuten durende caleidoscopische trip neemt hij verrassend de microfoon ter hand, om de luisteraar vervolgens zachtjes in slaap te zingen.

Tijdens de opnames maakte Falsini gebruik van een mechanisme van de Bio-Electronic Meditation Society, dat zijn hersenactiviteit in kaart bracht. Alleen wanneer hij alfa- (geassocieerd met ontspanning) en thetagolven (creativiteit, inspiratie, beeldend denken) produceerde, nam hij muziek op. Of dit van invloed is geweest zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar het prachtige en rustgevende resultaat spreekt eigenlijk voor zich. Terecht dus, dat het Spectrum Spools label deze klassieker vorige maand opnieuw heeft uitgegeven.