Maand: oktober 2012

Oktober 2012

Wijnmaand oktober was ondanks een warme week vooral een maand met veel neerslag, perfect om binnen te hangen met nieuwe muziek. Daar was geen gebrek aan. Naast de eerder besproken C S Yeh, Nathan Bowles, Xinlisupreme, Rhodri Davies en U.S. Girls kreeg ik het allemaal niet aangetypt; je houdt dus nog wat te goed in november. Maar ik sluit de maand natuurlijk niet af zonder nog wat korte opmerkingen over releases die afgelopen weken indruk op mij hebben gemaakt.

Een nieuwkomer die ik ook in de toekomst absoluut in de gaten ga houden is het Gentse duo Maan. De tape Khomeini 99 op het Smeltkop label is er eentje met een hoog spontaniteitgehalte. Door te improviseren met gitaar, bas, blokfluit, percussie, blaasinstrumenten en noisy elektronica ontstaat er een frisse mengeling van drones en improvisatiemuziek, waarbij zelfs met een black metal-achtige zang wordt geschermd.

Pikkedonker is het waar de muziek van The Cosmic Dead vandaan komt. Op de nieuwe cassette The Exalted King nemen de heren uit Glasgow je mee op een ruimtereis met groovende spacerock en monstrueuze doomdrones. Wanneer we de nieuwe plaat van Junzo Suzuki opzetten, belanden we weliswaar door een oorverdovende jam weer met beide voeten op de grond, maar een beetje duister blijft het wel. Zelfs als Suzuki overgaat op hypnotiserende bluesakkoorden. Eight-Sided Infinity is derhalve een waardig vervolg op de hier besproken Ode To A Blue Ghost, dat eerder dit jaar opnieuw uitkwam.

Acts waar we qua kwaliteit altijd op kunnen rekenen zijn Natural Snow Buildings en de hieruit ontsproten soloprojecten Isengrind en Twinsistermoon. Laatstgenoemde heeft er weer een release bij: Bogyrealm Vessels op Handmade Birds, uitgebracht in een gelimiteerde DVD box. Mehdi Ameziane wisselt weer als vanouds tussen ambient drones en psychedelische folk muziek, waarbij vooral de instrumentale stukken een prachtige indruk achterlaten. Datzelfde kan gezegd worden van Seven Pines van Daniel Bachman, alweer de derde solorelease dit jaar van deze jonge Amerikaan. Hij tekende de hoes voor Jack Rose’s postume album Luck In The Valley en daarmee kunnen we zijn muziek ook meteen in een hoekje plaatsen: virtuoze fingerpicking op de gitaar, met invloeden uit de drone en traditionele folkmuziek.

Wie tevens goed met de gitaar overweg kan is Tom Carter. De medeoprichter van Charalambides heeft onder de naam Sarin Smoke zijn derde samenwerking met Yellow SwansPete Swanson uit. Psychedelisch gitaarwerk vormt op Vent een bijzondere symbiose met ruisende noise. De opnames stammen overigens uit de tijd voordat Carter een zware longontsteking opliep, en de opbrengst gaat dan ook noodgedwongen naar het fonds dat geld bijeen brengt om zijn ziekenhuisrekeningen te kunnen betalen. Net als deze prachtige compilatie op Feathered Coyote Records.

Ter afsluiting nog een paar heruitgaven die de moeite waard zijn: Covering The Windows And Walls van Grouper verscheen deze maand opnieuw op vinyl via haar eigen label Yellow Electric. Dit album uit 2007 laat haar kenmerkende geluid met gitaarambient en fluisterende drones al goed horen. Sleep van diezelfde artieste is een fragment van haar extreem gelimiteerde en erg minimale ambient cdr release Violent Replacement, uitgebracht op 12” vinyl door het Canadese magazine Fillip. Zoals gewoonlijk is hier haastige spoed geboden, wil je niet veroordeeld zijn tot exorbitante prijzen op Discogs.com. Dat kun je ook nog weleens hebben met oude platen van Sensations’ Fix, de legendarische progrockband uit de buurt van Florence. RVNG Intl. heeft met Music Is Painting In The Air een heerlijke compilatie samengesteld met nummers uit 1974 tot 1977, opnieuw gemastered door het brein achter de psychedelische en toen zeer vooruitstrevende muziek, Franco Falsini.

Zo komen we de herfst wel door.

U.S. Girls – GEM

De naam doet anders vermoeden, maar U.S. Girls is toch echt Megan Remy in d’r eentje. In 2008 begon ze thuis met microfoons, een kapotte drummachine, cassettedecks en een reel-to-reel tape recorder te rommelen. Inmiddels zijn we een aantal sterke platen verder. Vorig jaar kwam ik al nauwelijks van mijn verslaving aan U.S. Girls On KRAAK af; een doorbraak zat in het verschiet. Met de promomachine van het FatCat label nu achter zich, ligt de wereld aan haar voeten. Terecht, want haar nieuwste, GEM genaamd, is opnieuw een pareltje.

Het is dat je weet dat U.S. Girls een historie heeft in genres die in de marge opereren, anders zou je zweren dat we hier te maken hebben met een opgefriste versie van The Shangri-Las. Remy is een ster in het verknippen van retro popmuziek, en geeft er bij het hergebruik van melodieën en ritmes gelijk haar eigen bijzondere draai aan. Een prachtig voorbeeld is Jack, een bewerking van het gelijknamige en minstens zo geweldige nummer van Danava, waarbij ze in de huid kruipt van de getormenteerde Jack The Ripper. Down In The Boondocks was een hit van Billy Joe Royal in 1965, waar Remy in 2012 moeiteloos mee wegkomt. Als we aangekomen zijn bij afsluiter North On 45 wordt duidelijk dat Remy simpelweg het reukvermogen van een speurhond heeft als het aankomt op vinden van aanstekelijk beats, zanglijnen en radiovriendelijke refreinen. Het maakt haar niet uit of dit resulteert in een ballad, rock-‘n-roll of melodramatische girlpower.

De hulp die ze krijgt van producer Slim Twig heeft ze naar eigen zeggen kilometers vooruit geholpen. Daar heeft ze gelijk in als ze hiermee bedoelt dat invloeden van meidengroepen uit de sixties en r&b muziek van circa twee decennia terug beter hoorbaar zijn. De ruisende en soms  heerlijk rommelige opnamekwaliteit van albums als Introducing en Go Grey zijn nu toch echt verdwenen, en dat bracht ook een gevoel van spontaniteit met zich mee. Maar hoewel in bejaarde kringen soms anders wordt beweerd, is niet alle vooruitgang een slechte zaak.

Megan Remy komt op GEM steeds dichter bij het geluid dat past bij de naam van haar alter ego. Ze omhelst pop meer dan ooit, en maakt opnieuw een stap verder richting dat volmaakte liedje. Geen zorgen echter voor de fans van het eerste uur, want ondanks dat de termen lo-fi, distortion en experiment verder naar de achtergrond zijn gedrongen is Remy is nog steeds de dame met de DIY-charme waar je zomaar verliefd op zou kunnen worden.

Rhodri Davies – Wound Response

Tot voor kort was ik niet erg bekend met het werk van Rhodri Davies (1971), uit Aberystwyth, Wales. Hij trok voor het eerst mijn aandacht toen hij vorig jaar de door Eliane Radigue geschreven compositie voor een solo harp Occam I uitvoerde in Londen (gezien op youtube). Door één enkele snaar langzaam met een strijkstok te bespelen, testte hij zichzelf op concentratie en de luisteraar op gevoeligheid voor klankbewegingen. Dat wilde ik ook wel eens op plaat horen; ziedaar de reden waarom ik met veel plezier Davies’ derde soloplaat Wound Response in ontvangst nam.

De harp is een fascinerend medium, omdat het nu eenmaal geen alledaagse is. Het herkenbare geluid van de harp heeft iets rustgevend, zacht en mysterieus. Rhodri Davies trekt zich echter niets aan van dit soort omschrijvingen, en laat het instrument kraken en piepen zodat alleen het beeld van die eerder genoemde uitvoering Occam I je er nog aan herinnert dat we hier met een harpist van doen hebben. Schijnbaar geprovoceerd door de Noord-Engelse muziekscene wilde hij van Wound Response een album maken waarop hij experimenteert met ritmes en toonhoogtes, in een open en flexibele omgeving. Maar Wound Response is vooral een luid en woest album geworden.

Op een kleine harp speelt Davies haastige arrangementen zonder een steekje te laten vallen, de output gemanipuleerd met distortion pedalen. Je zou zweren dat er een gitarist in de genres van zwaardere metalen aan het werk is. Het is in ieder geval verdomd lastig je voor te stellen dat dit lawaai van het tokkelinstrument afkomstig is. Op kant A van het vinyl blijven de patronen veelal hetzelfde, gefocust op herhaling, waardoor het vooral de verbazing is die je in de eerste instantie omver blaast. Kant B begint zonder vervormingen, richting complexe klanken uit het Verre Oosten, maar al snel is de noise en distortion terug. De virtuositeit van Davies is ongekend; het feit dat hij dit vakkundig verbergt onder een laag feedback geeft hem wat mij betreft alleen maar meer krediet.

Rhodri Davies haalt echter nog meer kunstvormen van stal om interesse te wekken. Wat te denken van de waanzinnige gezeefdrukte hoes, of het ondoorschijnende vinyl? Aan de binnenkant staat een citaat van de kunstschilder Kazimir Malevich, en de titels van de nummers zijn afkomstig van diverse schrijvers waarnaar we mogen raden. De naam van het album komt weer uit de plantenwetenschap, of is misschien een verwijzing naar de gedichten van Prynne. Behoorlijk hoogdravend allemaal; wat dat betreft weet Davies wel wat bij zijn muziek past.

Iedere volger van freejazz en improvisatiemuziek zou zich van nature aangetrokken moeten voelen tot Wound Response. Liefhebbers van het agressievere werk van Richard Youngs komen ook wel aan hun trekken, en misschien zelfs de experimentele metalhead. Een intense ervaring gegarandeerd!

Wound Response is verschenen in een oplage van 350 exemplaren bij alt.vinyl.